Aldamót - 01.01.1900, Síða 74

74
og því síöur alla tru, — jafnvel ekki trú sumra þeirra,
sem kallaöir eru kristnir, nema trúin þeirra sé sönn
trú á Krist. Hin sáluhjálplega, réttlætandi trú
er því ekki einungis ,,hlýðni við það, sem kirkjan
kennir“, eins og rómversk-kaþólsk kirkja boðar. Um
það eru lúterskir menn kaþólskum samdóma, að sú
hlýðni og trú ein réttlætir engan mann. Að því leyti
er kenning kaþólsku kirkjunnar um það, að trúin ein sé
ófullnægjandi til réttlætingar, vafalaust rétt. En svo
bæta þeir úr því með ónýtu verkaréttlæti, í stað þess
að gefa því gaum, að til er æðri trúartegund, sú, er
fremur hlýðir guði en mönnum, er byggir alla von
sinnar sáluhjálpar á Kristi fremur en kenningum
mannanna í kirkju hans, — grundvallar alla tilveru
sína hér í tímanum og alla trú sína gagnvart eilífðinni
á honum einum.
Sú trú er hvíld mannshjartans í Kristi. Persónu-
leg, dagleg og ævinleg sameining milli mannsins og
guðs, fyrir Jesúm Krist. Sú trú er náðargjöf heilags
anda, veitt manninum í gegn um náðarmeðulin, guðs
orð og sakramentin. Hún er auga, sem sér, og hönd,
sem veitir viðtöku réttlæti og friðþægingu Krists. Og
það er sagt, að hún réttlæti sökum þess, að hún er sá
eini eiginlegleiki mannsins, er veitir og einn getur
veitt þessari náðargjöf móttöku.
Réttlætingin fer ekki heldur eftir afli trúarinnar
eða því, nvort trúin er veik eða sterk hjá manninum ; sé
hún lifandi, einlæg og treysti Kristi, er hún réttlæt-
andi. Trú, sem hefir Krist, eignast um leið alt rétt-
læti Krists. — Eins er óvenjulega fjarri þvf, að trúin
sé fram komin af vilja og krafti mannsins, eins og
ýmsir ætla þó, sem stöðugt tala um, að þeir geti ekki