Aldamót - 01.01.1900, Page 86

86
um (hjá Matt. 12, 37,— útlagt í íslenzku þýðingunni
sýkn fyrir réttlœttur), sem á sér staö á dómsdegi,
þegar sáluhjálpin veröur úthlutuö trúuöum, — um
sýknun eöa réttlætingu í eilíföinni. Innihaldið eða
efnið í þessum orðum Jakobs er því í raun réttri ekki
eins mikið um réttlæting nú, sem um dómsýknun síö-
ar meir (ekki um justification, heldur um judgmení).
Eins og tekið hefir verið fram, skilur Páll við
réttlæting þann úrskurö guðs um réttlæting eða sýkn-
un gagnvart þeim, sem trúði á Krist hér í tímanum,
sem kemur manninum í sátt og sonarlega afstöðu
gagnvart guöi þegar í þessu lífi. En Jakob mun hér
frekar eiga við þann úrskurð guös um réttlæti eða
sýknun, er sá, sem í sannleika er orðinn guðs barn,
öðlast í eilífri sáluhjálp á efsta degi. Réttlætingin —
eins og Páll talar um hana, hér hefir verið gjört og
venja er til —- grundvallast einungis á trú, að því er
manninn snertir. En á síðan verður sáluhjálpin, sem
tilheyrir eilífðinni, einungis dæmd þeim manni, sem
átt hefir þá trú, er reynst hefir starfandi, lifandi, sönn,
kærleiksrík. Og á það er Jakob að minna samþjóð
sína, Gyðingana, sem kristni höfðu tekið.
Eins og bent var á, kennir Páll nú einmitt hinn
sama lærdóm,—marg-ítrekar, að sáluhjálpin eða
arfahluti í guðs ríki sé kominn undir verkum hins rétt-
lætta manns (sbr. Róm. 8, 4—13; 13, 8—10; 1. Kor.
6, 7—11; Gal. 5, 6 og 19, 21; 2. Kor. 5, 10; Gal. 5, 25).
Og nú hlýt eg að enda þessi mín inngangsorð í
mikilli auðmýkt út af efa mannshjartans hjá mér og
öðrum, er innan kristninnar teljast, og með einlægri
játningu um enn minni ávöxt en trú í lífi voru, svo
mjög sem oss þó skortir hana.