Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 100

IOO
kristindómsopinberunarinnar, ef eg má svo aS orði
komast, og lendið of langt frá miðdepli hennar og
hjartapunkti með alla yðar kristilegu hugsan og
guðfræði.
En nú kemur sú spurning upp í huga manns:
Er ekki hið helga ritsafn biblíunnar samkvæmt eðli
sínu undanþegið öllum slíkum rannsóknum ? Er hér
ekki um orð að tala, sem innblásið er af anda guðs, —
guðs orð, sem hafið er yfir alla mannlega rannsókn ?
Er það ekki frá því sjónarmiði ógurleg bíræfni fyrir
takmarkaðan skilning mannsins að fara að setja sig í
dómarasætið og kveða upp þann eða þann dóm yfir
þessu orði ? Kemur ekki hroki mannlegrar skynsemi
fram á þann hátt í æðsta veldi sínu ?
það er ekki til neins að ætla sér að setja háar
girðingar utan um biblíuna og segja við rannsóknarþrá
mannsandans : hingað og ekki lengra ! Fyrir slíkri
girðing ber mannsandinn enga lotningu. Hann flýgur
yfir hana, hversu há sem hún er, og verður þeim
mun ákafari, sem hann mætir meiri mótspyrnu. Ritn-
ingin liggur fyrir framan oss eins og hver önnur bók
frá gamalli tíð, og það er sjálfsagt að lofa hverjum að
rannsaka hana frá rótum, bæði hina ytri og innri hlið
hennar, eftir hvaða skynsemislögmáli, sem honum
kann í hug að koma. Skyldi nokkuð vera að óttast í
því sambandi ? Alls ekki neitt. Skyldi ekki guðs orð
þola alls konar rannsókn eins vel og hvert manna orð?
Auðvitað miklu betur. Hin eiginlega dýrð þess mink-
ar aldrei við slíka rannsókn. Imynduð dýrð þess get-
ur horfið úr hugum manna. En ímynduð dýrð er
einskis virði. Hún er eins og hvert annað villiljós.
En hin sanna dýrð þess hlýtur ávalt að aukast við