Aldamót - 01.01.1900, Blaðsíða 115
byggja þaö á oröum þeirra, aö þeir hafi enn hina
gömlu skoðun í þessu atriöi. Alveg eins meö þessar
tilvitnanir frelsarans. Mönnum lá enga lifandi vitund
á aö vita það, hvort bækur gamla testamentisins væru
í raun og veru ritaðar af þeim mönnum, sem þær hafa
veriö eignaðar. pað er eins og hvert annað atriði
í bókmentasögu heimsins, sem mennirnir verða að
gjöra sér af sjálfsdáðum eins ljósa grein fyrir og þeim
er unt. það, sem honum lá á hjarta, var alt trúarlegs
eðlis; engu öðru blandaði hann þar saman við, því
það hefði að eins getað til þess orðið, að draga athygli
manna frá hinu eina nauðsynlega. Að vekja trúna í
mannshjartanu, draga mennina til sín, verða sjálfur
lífið og ljósið í sálum þeirra og hin alfullkomna fyrir-
mynd fyrir lífsbreytni þeirra, — það og ekkert annað
var umhugsunarefni hans og guðdómlega ætlunarverk.
Hin spámannlega þýðing gamla testamentisins og all-
ar hinar andlegu lexíur, sem hann dró út úr því, —
það stendur alt óhaggað. — Lengra út í þetta efni
skal hér ekki farið ; það mundi leiða mig of langt. En
að þeirri niðurstöðu hefi eg fastlega komist í huga
mínum, að ekki sé unt að hrinda um koll staðhæfing-
um gamla testamentis vísindanna með því að vitna
til orða frelsarans í því efni. Enda mundi enginn
trúaður maður hafa á þær fallist, ef hann hefði fundið
það í samvizku sinni, að þær kollvörpuðu nokkuru af
þeim guðlega myndugleika, sem persónu hans fylgir.
þetta er nú líka að verða viðurkent æ betur og betur
og mótspyrnan að verða minni með hverju ári, svo
útlitið bendir mjög eindregið í þá átt, að hér sé um
varanlegan vísindalegan árangur að ræða.
Að endingu skal eg minnast á það, hvort heppi-