Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 123

123
una á manni. AS þaö sé syndsamlegt að ala í brjósti
sínu þá ósk, að þurfa ekki fyrir neinum sköpuðum
hlut aö hafa, ekki þurfa aö brjóta neinn steininn eöa
neitt beiniö til mergjar, ' heldur geta átt eitthvert
töfraorð, sem manninum fyrirhafnarlaust opni allar
hirzlur náttúrunnar og leysi alla hnúta tilverunnar, —
ryðji öllum steinum á burtu úr vegi fyrir manninum,
• svo hann geti ekið hvert sem hann vill, án nokkurrar
fyrirstöðu. Æ, að hægt væri að aka í skrautvagni,
klæddur pelli og purpura, án þess að þurfa að hafa
fyrir neinu, — að fötin færðu manninn í sig, vagninn
tæki hann upp í, færi sjálfkrafa hvert um veröld sem
maðurinn vildi,—að maturinn kæmi af sjálfu sér og
færi af sjálfu sér o’ní hann, o. s. frv. Enginn steinn
til í allri tilverunni !
þjóðsögurnar um óskastundina, óskasteininn, hul-
inshjálminn, dúkinn—sem að eins þurfti að breiða úr,
og sjá, samstundis eru á dúknum allra handa dýrindis
krásir,—þjóðsögurnar um alla ,, dýrgripina “ af þessu
tægi, þær sýna, að fólk hefir átt aðra eins hugsjón og
óskogalið hana hjá sér. En þótt þjóðsagna-tímabilið
sé hjá liðið í sögu mentuðu þjóðanna, þá virðist þó
þessi þjóðsagna-hugsan lifa góðu lífi hjá mörgu fólki;
því menn eru enn þá með þessa ,,dýrgripi“, þótt ekki
verði þeir handsamaðir hjá nokkrum manni. þeir
liggja hjá fólki geymdir í óskinni og verða aldrei not-
aðir; því aldrei kemur óskastundin, þótt hún eigi að
koma á hverjum laugardegi.
Nýlega er eg búinn að lesa hjá einu unga íslenzka
skáldinu þetta : ,,Ef eg bæri nú óskasteininn í lófa
mínum, skyldi eg gjöra mig að engli“. *) því að vera
*) Eimr. V, bls. 142.