Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 129

þjóösagnanna, lífs-hugsjón hins lata manns, þá er það
steinn, sem lagst hefir í huga þeirra og hugsun. Guð
veit, hvað stór, og hvað djúpt í þeim hann hefir lagst.
Enn fremur er það voða-steinn og liggur illa í
manni, þegar samt sem áður er haldið, að hægt sé að
,,gjöra sig að engli“— að maður verði að sjálfsögðu
engill af ]?ví að halda á óskasteini f lófanum, ■—sér-
stökum óskasteini, sem allir menn eiginlega beri á sér.
Hann er sérstakur þessi óskasteinn. Með
óskasteini þjóðtrúarinnar á að vera hægt að óska
sér hvers eins. En með þessum óskasteini að eins
þess, að verða engill. Og svo verður maður vitan-
lega engill;— en til annars verður þessi óskasteinn
ekki notaður. Honum fylgir þessi sérstaka náttúra.
En ekki má koma við þennan stein. Ekki má
segja, að þetta sé hjátrú, skaðlegri en hjátrúin um
,,dýrgripi“ þjóðsagnanna og allar ,,óskastundirnar“.
Enginn verði engill með óskasteini — nema vondur
engill. því þá verða sumir vondir. En þá brýtur á
steini — ljótum og svörtum, líkum steininum við
Mekka, helgidómi Múhameðstrúarmanna, svörtum af
kossum múhamedönsku pílagrímanna.
Sumir eru nú einlægt að reka sig á steina f kirkj-
unni, gamla, löngu sprengda og nýja. Sjá að eins
steina. Vilja ekki á neitt annað horfa hjá kirkjunni,
og hneykslast svo. Hér á að vergi ómögulegt að vera
fyrir steinum.
Mér þætti gaman að mega sýna þessum mönnum
steinaslétturnar, sem bygðar hafa verið og verkið
unnið þar af bændunum — af þeim, sem ekki óttast aö
sækja að steinum og glíma við þá, en sverja sig í ætt
við Egil gamla Skallagrímsson, er batt feikna stein-
9