Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 130

i 3°
hellu í fyrir og gekk ósmeykur á móti grjótkasti manna
Arnviöar jarls, er sátu fyrir honum í Eyöaskógi, til
þess að drepa hann.
Bændurnir fara þannig að : þeim dettur ekki í
hug að taka upp alla steinana undir eins. þeir taka
þá, sem þeir geta ráðið við, en láta hina liggja, þang-
að til þeir treysta sér við þá. Steinar, of stórir 'til
til þess að verði við þá átt, eru látnir eiga sig. Koma
tímar, koma ráð, hugsar bóndinn. þegar hann er að
plægja og rekur sig á stein, firtist hann ekki og fer
heim, heldur heldur hann áfram eins fyrir það.
Svo er þess líka að gæta, þegar hugsáð er um
steina í kirkjunni, að steinarnir eru allir að komnir,
hafa oltið úr klettunum í fjallabrúnunum umhverfis.
það gleymist, hvaðan steinarnir eru komnir. það væri
spaugilegt, ef klettarnir segðu við dalinn : ',,Ósköp
ertu grýttur. Óhugsandi er fyrir nokkra manneskju að
búa í þér. “ En ef ekki væri hægt að búa í dalnum,
myndi þá vænlegra til ábúðar uppi í klettinum ? Bú-
mannsaugað vantar, þegar ekki sjást fyrir grjótinu
grasblettirnir grænu á milli, akurreinarnar, skógar-
rjóðrin, lindirnar, lækirnir, laugarnar og blómin.
Tilheyrendur mínir! Steinn einn er til, sem
gjörir manninn steinblindan fyrir öllu nema grjóti í
kirkjunni. Steinn sá situr í manni sjálfum. það er
steinhjartað, hið grýtta hugarfar, óbrotna og óauð-
mýkta mannslundin. Margur er of mikil mannbleyða
til þess að glíma við steininn þennan hjá sjálfum sér,
brjóta upp grjótið í sjálfs síns hugarfari, hvort heldur
það stendur upp úr eða brýtur á því, eða það leynist
undir yfirborðinu. það gjörist ekki með ,,óskasteini í
Jófanum ‘ ‘ af sjálfu sér. það er alt annað en að,, blóðga