Aldamót - 01.01.1900, Síða 144

44
unnar á 2. sd. í aðventu. Fyrirsögnin er : Uppgangan
á ey eilífðarinnar. þessi eilíföarey er guös orö, orð
frelsarans, sem standa, þegar himinn og jörð líða
undir lok. ,,Ö11 veröldin engist sundur og saman
fyrir augum Jesú í reglulegum dauðateygjum“ (20),
þegar hann er að segja fyrir um endi heimsins. En
aðalatriðið í ræðunni er að brýna fyrir mönnum, að
ganga þar upp á eyna sem það sé auðveldast, snúa sér
fyrst að þeim atriðum guðs orðs, sem engum eru of-
vaxin, en forðast flugin og ófærurnar, — að nálgast
guðs orð ekki sem heimspekingar, heldur sem börn.—
En eg hefði alveg eins mátt byrja á fyrstu ræðunni í
bókinni, sem ekki er út af hinu vanalega guðspjalli á
1. sd. í aðventu, heldur út af Lúk. 4, 16—22 (Jesús í
samkunduhúsinu í Nazaret) ; en sá biblíukafli er í
annari röð hinna nýju texta norsku kirkjunnar fyrir
þennan dag. Drummond hefir kallað hann prógramm
kristindómsins, og ein af hinum fegurstu ræðum hans
er út af honum. Hér í þessu safni er sú ræða eigin-
lega um að vera á undan tímanum. Viðkvæði van-
trúarinnar er þetta : Ekkert liggur á, öllu er óhætt.
En það bráðliggur á. Lífið — eilífa lífið—liggur við.
— þá eru í,/?(/««/«-ræðurnar. Fjórða sd. e. þrett. er
lagt út af sjóferS lœrisveinanna. og er hún ein af skáld-
legustu ræðunum í safninu, en mér þykir helzt til
mikið í hana borið, og ekki kann eg við að kalla frels-
arann skáld hafsins (147). En ógleymanleg er síðasta
samlíkingin um að frjósa inni — andlega—eins og
skipið, sem höf. kom á yfir hafið. — Hinar ræðurnar
í þessum flokk e u meira blátt áfram um sérstakt,
ákveðið efni. Eiu er um æskuna og undirbúninginn
undir ævistarfið. Æskumennirnir eru varaðir við að
,,hlaupa í fræ“ löngu fyrir tímann (117). ,,Flýtið yður
ekki út í lífið, en vinnið eins hart og lífið lægi við,
þegar útí það er komið. “ — Önnur (6. sd. e. þrett.) er
um ummyndanina, og er þar sýnt fram á, að vér fáum
að sjá dýrðina drottins í hlutfalli við trú vora og að
vantrúin svæfi sálina í dauðanum, en kristindómurinq
*