Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 152

ilfenglegri andi, en í eöli hans*og skáldskap er eitt-
hvaö geigvænlegt, sem menn ósjálfrátt hafa beyg í sér
viö og hörfa á bak aftur fyrir. Vér minnumst ósjálf-
rátt þeirrar gömlu og góöu setningar, að sá þurfi um
fram alt aö vera góöur maður, sem öölast vill viöur-
kenningu þjóðar sinnar fyrir það, er hann segir, hvort
heldur sem ræöumaöur, rithöfundur eöa skáld. Ljóö
hans veröa þjóð vorri aldrei eiginlega kær, vegna þess
aö þar verður góöleikans of lítiö vart. Páll Ölafsson
hefir aftur náö traustum tökum á kærleika hennar,
svo ekkert alþýðuskáld kemst þar til jafns viö hann
síðan á dögum Siguröar Breiöfjörö. Hann er léttur í
lund og sífagnandi yfir lífinu. Hann er ávalt í sátt
viö lífiö og mennina, landiö og þjóöina. Hann stráir
ljóðum sínum til beggja hliða, þegar hann gengur út
og inn, án þess aö hafa nokkurn annan tilgang meö
því en aö skemta sjálfum sér og öörum. þaö er eins
konar ósjálfræöi fyrir honum aö yrkja. Hann veit
ekki af því fyrr en hugsanir hans eru orðnar aö ljóö-
um. þau eru létt og liöug og galsafull eins og íslenzk-
ur bæjarlækur, sem hoppar á steinum, en vatniö tært
og grunt, svo hvervetna sést þegar f bili til botns.
Hér höfum vér fyrir oss annað alþýöuskáld,
Stephan G. Stephanson, í hópi vor Vestur-íslend-
inga. Aö koma til hans frá Páli Ólafssyni er eins og
aö koma inn í annan heim. Mennirnir eru hvor öör-
um svo dæmalaust ólíkir. Stephan er þungur og
fremur torskilinn — lang-oftast, og þaö er eins konar
dapur og myrkur blær yfir ljóöum hans. þaö kveöur
stundum svo ramt aö, hve torskilinn hann er, aö skýr-
ir menn hafa lesið ljóö eftir hann hvaö eftir annaö og
sagst vera öldungis jafn-nær eftir sem áöur. Heldur
er þetta aö færast í lag.og þessi kvæöabálkur, sem vér
hér höfurn fyrir oss, er meö hinu auðveldasta, sem
sést hefir eftir hann. þó hefi eg oröiö aö lesa hann
nokkurum sinnum yfir, til þess aö átta mig á honum.
En hann þolir þaö líka, aö hann sé lesinn oftar en
einu sinni, því þaö leynir sér þá ekki, aö maöur hefir