Aldamót - 01.01.1900, Síða 153

153
hér fyrir sér stór-gáfaöan mann. Hver hending er
þung af hugsunum, og þó formiö sé fremur þunglama-
legt oftast nær, þá leynir ekki skáldiö sér. Maöur
veröur var viö hvert tilþrifiö á fætur ööru, og þaö er
ekki legiö á grunnmiöunum, heldur sótt langt út á
djúpiö. Honum tekst oft svo vel aö koma mikilli
hugsun fyrir í fáum orðum, aö vorum beztu skáldum
tekst það ekki betur, en oft veröa þessar hugsanir ekki
nærri nógu ljósar og orðin of barin saman. Eg tek til
dæmis fyrstu hendinguna í hinni mikilfenglegu nátt-
iirulýsing (19), sem benthefir verið á af öörum (E.H.):
,,í bungóttri fjalfellu’ af bláhvítri mjöll
var byrgt niðri völlur og gróf.“
Maöur er ekki undir eins búinn að átta sig á þessari
fjalfellu, og myndin verður ekki ljós í huga manns
fyrr en eftir nokkura umhugsun. En svo fær maður
þessa ágætu hending á eftir :
„og hrímþakin trén voru svipleg að sjá
sem sálir úr helfrosnum skóg.“
Járnbrautarferö hefir víst aldrei verið lýst af nokkuru
íslenzku skáldi, — ekki í ljóðum að minsta kosti. Hér
er þá slíku feröalagi lýst í fyrsta sinn í íslenzkum ljóö-
um, og eg þykist þess fullviss, að öllum finnist sú lýs-
ing myndarlega af hendi leyst, ekki síður en mér.
Hún er svona :
,.I geiminn og náttmyrkrið eimvagninn út
fiaug óskýra, hlykkjótta braut,
og aldrei var hraði hans harðari’ en þá ;
hann hentist og sentist og þaut.
En út frá mér strikbeint og stöðvunarlaust
hver stjarna’ upp á himninum rann,
og vélin spjó eisu við andköfin djúp,
sem iðaði’ í loftinu og brann ;
en sléttan fiaut blœkyrr og biksvört í kring
sem barmalaust, öldulaust flóð.
Sem glóðþrunginn Naglfari lestin vor löng
þann lognsæ af náttskuggum óð“ (34— 35).