Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 157

því, er frumlega og sérkennilega hugsun snertir, stend-
ur hann fáum ísienzkum skáldum á baki, þótt hann
sjálfur telji sig á einum staö helzt meöal smalanna (62).
Eg fæ ekki betur endaö þessi ummæli mín um ljóö
hans en meö þeim hendingum, sem mér finnast bezt-
ar í bókinni. þaö er þegar hann „kveður viö kol-
svartan heim“ (62) sín andvökuljóö:
„En lífsönnin dottandi’ í dyrnar er setst,
sem daglengis vörður minn er ;
sem stygði upp léttfleygust ljóðin mín öll,
svo liðu þau sönglaust frá mér;
sem vængbraut þá hugsun, sem hóf sig á loft
og himininn ætlaði sér“ (60).
Tvö ofur lítil kver hefi eg fyrir
Sieurður J. framan mig eftir annan hagoröan
Jóhannesson. Vestur-íslending, SigurS J. Jó-
hannesson í Winnipeg. þaö er
íslenzkur bóndi, sem tekiö hefir sér bólfestu þar í
bænum, og munu vera liðin ein 25 ár síöan hann flutt-
ist hingaö til landsins ; er hann nú oröinn aldraöur
maöur. Engrar mentunar átti hann kost á aö afla
sér heima á fósturjöröu sinni, og þegar hann kom hing-
að, var hann orðinn of gamall til þess. En einlægt
er hann við og viö aö yrkja; það er auöséö, aö hann
hefir ekki jafn-sterka löngun til neins eins og aö koma
hugsunum sínum í ljóö. Allur hugsunarháttur hans
er há-íslenzkur. Lífiö hefir hamast í kringum hann,
dag eftir dag og ár eftir ár. Alt, sem hann hefir haft
fyrir augunum, og flest af því, sem borið hefir aö eyr-
unum, hefir verið eins ólíkt því, sem hann átti aö
venjast á fósturjörðu sinni og mest má veröa. En alt
þetta virðist svo sem engin áhrif hafa haft á hugsunar-
hátt hans. Hans innri maður virðist vera öldungis
ósnortinn af því þjóðerni, sem hann er kominn inn í.
Islendingurinn í honum er svo sterkur, aö hinn nýi