Dagblaðið Vísir - DV - 16.07.1988, Qupperneq 12

12 LAUGARDAGUR 16. JÚLÍ 1988.
íslensk listakona í Bandaríkjunum:
- Rabbý Ragnarsson er fyrsti glerlistarmaðurinn sem heldur sýningu í Hudson River Museum í New York
Ragnhildur Agústsdóttir Ragnars-
son, sem alltaf er kölluð Rabbý, er
glerlistarkona búsett í Larchmont í
West-Chester í New York ríki,
skammt norðan við New York borg.
Þann 26.júní síðastliðinn opnaði hún
sýningu á verkum sínum í Hudson
River Museum í Yorkers, rétt utan
viðNewYorkborg.
Hudson River Museum er mjög
þekkt og virt listasafn í New York
og þykir mikill heiður fyrir lista-
menn að fá að sýna verk sín þar.
Sýning Ragnhildar er sérstök meðal
annars fyrir.þær sakir að hún er
fyrsti glerlistarmaðurinn sem fær
inni með verk sín í safninu.
Ragnhildur er gift Kristjáni Ragn-
arssyni lækni. Kristján er prófessor
og deildarforseti við endurhæíingar-
deild Mount Sinai sjúkrahússins í
New York og hefur einnig yfirumsjón
með endurhæfmgu á þremur öðrum
stórum sjúkrahúsum í New York.
Ragnhildur og Kristján eiga fjórar
dætur sem allar tala góða íslensku.
Elst er Hólmfríður Hildur, 21 árs,
sem stimdar nám í sjúkraþjálfun við
Colorado háskóla. Næst er Vigdís
Vaka, 16 ára, sem í sumar vinnur við
að aðstoða fatlað fólk í sumarbúðum
í Connecticut ríki. Þórunn Lára, 15
ára, starfar við sundlaugamar í
Laugardal í sumar og sú yngsta,
Kristín Ásta, er funm ára og sómir
sér vel sem heimasæta á heimili for-
eldra sinna.
DV staldraði við á glæsilegu heim-
ih þeirra hjóna um síðustu helgi og
spjallaði við Ragnhildi um hf hennar
oglist.
Skermagerð í
uppvextinum
„Faðir minn var Ágúst Jónsson
frá Varmárdal á Kjalarnesi. Hann og
bræður hans voru mikhr glímukapp-
ar og hestamenn. Faðir minn var
lögreglumaður og starfaði í rann-
sóknarlögreglunni frá stofnun henn-
ar. Þegar hann var um sextugt hætti
hann lögreglustörfum og setti á fót
verslun með móður minni og versl-
uðu þau með skerma og leikfóng.
Hann var síðan með heildsölu. Það
var mikih kraftur í föður mínum og
ahtaf var hann að taka upp á ein-
hverju nýju. Þegar hann var sjötugur
byrjaöi hann að mála og aldrei var
hann aðgerðalaus. Móðir mín heitir
Oddfríður Jónsdóttir og er úr
Reykjavík en ættuð frá Hellu í Land-
eyjum. Hún rak skermagerð sem hún
var með heima og var alltaf með
nokkrar konur vinnandi þar. Ég ólst
upp við það að alltaf var eitthvað aö
gerast á heimihnu. Pabbi vann líka
við skermagerð. Hann bjó til perga-
mertskerma og málaði síðan á þá.
Skermarnir hennar mömmu voru
ákaflega sérstakir silkiskermar, sem
mikil vinna var lögð í, með kögri og
púfíi. Ég tók þátt í starfi foreldra
minna og var alltaf annaðhvort að
sauma eða hjálpa til við að búa til
sólir en það voru skermar sem voru
festir á loftljós. Það var oft sem fólk
kom með grindur og einnig seldu þau
skerma í lampabúðir í Reykjavík. Ég
hef aha tið haft óskaplega gaman af
vinnu með höndum og sæki það vafa-
laust til foreldra minna. Ég hef líka
ahtaf haft ánægju af því að teikna
og það er ákaflega þýðingarmikið
þegar kemur að glerlist.
LeikuráNesinu
Ég á eina alsystur. Díana systir
mín býr í Mosfehsbæ. Hún er gift
Einari Þór Einarsyni. Þar hefur hún
fjóra hesta og ríður út nær daglega.
Við ólumst upp á Seltjarnarnesinu.
Þar var mikið frjálsræði og maður
var alltaf úti að leika sér og mikið
niðri við sjó að veiða. Bestu vinkonur
mínar þar voru þær Þórunn og Ingi-
björg Hafstað. Þórunn býr í Noregi
og Ingibjörg í Reykjavík og kennir
við Menntaskólann í Hamrahhð. Það
er skemmtileg saga að segja frá þegar
þær systur, fjögurra tfí fimm ára
gamlar, voru nýfluttar frá Rúss-
landi. Faðir þeirra, Sigurður Hafstað,
var i utanríkisþjónustunni og hafði
starfað í Moskvu í nokkur ár. Þeim
fannst aht mjög kostulegt á íslandi
ogeittafþvísemþærvorualveg .
yfir sig hissa á var hve skógarnir
voru skrýtnir á íslandi og að það
skyldi fiskur hanga niður úr hveiju
tré. Þetta voru þá fiskitrönurnar á
Seltjamarnesinu sem þær voru að
tala um. Þær voru mínar bestu vin-
konur en fluttu síðan til Noregs um
það leyti sem við Þórunn fermd-
umst. Ég gekk í Mýrarhúsaskóla sem
þá var í htlu húsi sem nú er notaö
fyrir bæjarskrifstofur. Eftir Mýrar-
húsaskóla fór ég í gagnfræðaskóla
Vesturbæjar. Að honum loknum fór
ég að vinna á röntgendehd Land-
spítalans í eitt ár eða þangað tU ég
fór að læra hjúkrun í Hjúkruna-
rskóla íslands. Þar var heimavist og
á henni þurftu allir að búa. Ég var
trúlofuð, við Kristján kynntumst
þegar viö vorum aðeins 16 ára en ég
var 18 ára þegar ég byijaði í hjúk-
runarnámi. A þessum tíma þótti það
ekki gott að vera trúlofuð og hefja-
nám í hjúkrunarfræði. Þá áttu konur
að fara í hjúkrun af köllun en ekki
hugsa um karlmenn eða hjónaband.
Ég man þegar ég sótti um inngöngu
í skólann og fór í viðtal tU skólastjór-
ans, þá hafði ég höndina í vasanum.
Ég ætlaði ekki að láta það komast
upp aö ég væri trúlofuð.
Strangur hjúkrunarskóli
Skólinn tók þijú ár og þijá mán-
uði og það var mjög skemmtilegur
tími. Reglurnar á heimavistinni voru
mj ög strangar og við urðum alltaf
að vera komnar inn fyrir miðnætti.
Það þarf ekki að taka fram að karl-
menn voru algjörlega bannaðir á
heimavistinni. Til dæmis fékk Kristj-
án ekki að koma inn í það allra heil-
agasta fyrr en í útskriftarboðinu. Þá
vorum við reyndar gift en ég fékk
að flytja út þegar við giftum okkur.
Við vorum 23 bekkjarsystur og ég
held að aðeins tvær séu ekki starf-
andi við hjúkrun í dag.“
- Síðanfórstubeintíframhalds-
nám?
„ Já, ég fór í framhaldsnám á skurð-
deUd Landspítalans. Við vorum íjór-
ar saman í því námi. Eftir fram-
haldsnámið vann ég í nokkur ár á
skurðdeUd Landspítalans eða þangað
til við Kristján fórum út til Ameríku
áriö 1970. Fyrsta árið okkar hér í
Ameríku var ég að vinna á spítala í
New Britain í Connecticut en þar
hafa margir íslenskir læknar verið í
framhaldsnámi. Svo ákvað ég að
drífa mig í að eignast þau börn sem
ég ætlaði að eignast svo ég gæti fariö
að starfa við hjúkrun þegar ég kæmi
afturtUÍslands.“
Skemmtilegt að teikna
- En á þessum tíma ertu farin að
fá áhuga á listinni?
„Já, jafnvel þegar ég var í hjúkr-
unarskólanum hafði ég alltaf mjög
gaman af því aö teikna og var í teikni-
tímum á kvöldin í Ásmundarsal. Ég
að þegar annar aðihnn vinnur svo
langan vinnudag þá lendir það á hin-
um aö sjá um heimihð og þess háttar.
Foreldrar og skólinn
Síðan fórum við heim tU íslands
í eitt ár. Þegar við komum til baka
byijuöu stelpumar í skóla og ekki
var hægt annað en að aöstoða þær
við skólagönguna. Hér taka foreldrar
miklu meiri þátt í skólagöngu barna
sinna en þekkist heima á íslandi. Ég
hjálpaði til í skólanum í mörg ár. Ég
hef hka starfaö við kirkjuna okkar.
Kirkjustarfið kom til vegna þess að
hér er engin kristinfræði kennd í
skólum eins og heima á íslandi. Ef
maöur vUl að börnin fái einhveija
kennslu í kristinfræði þá verður að
senda þau í sunnudagaskóla kirkj-
unnar. Það eru sjálíboðahðar sem
kenna viö sunnudagaskólann og
vinna eiginlega öU önnur störf í
kirkjunni, að prestinum undanskild-
um. Auövitað er ekki hægt að setja
þijá krakka 1 sunnudagaskólann og
leggja svo ekki neitt af mörkum sjálf-
ur. Kirkjan á mun ríkari þátt í lífi
fólks hér en heima á íslandi. Það er
oft kirkjan sem veitir fólki félagslegt
aðhald og stúðning og kemur að
vissu leyti í stað fjölskyldunnar.
Söfnuðirnir eru mjög virkir í starfi
sínu hér. Safnaðarmeðlimir vinna í
sjálfboðavinnu í mötuneyti heimUis-
lausra, fara með mat til aldraðs fólks
sem ekki kemst út og vinna óteljandi
önnur störf.
Starfaði sem „öldungur“
Ég starfaði heilmikið með söfnuð-
inum og hafði í þijú ár yfirumsjón
með leikskóla sem er á vegum kirkj-
unnar og í eru 70 börn. Þetta var
heUmikU virðingarstaða því til að
gegna henni þurfti maður að vera
„öldungur" í kirkjunni. En þaö er
æðsta staða sem safnaðarmeðlimur
getur haft. Þessi störf í skólanum,
kirkjunni og á heimihnu gerðu þaö
að verkum að ég hafði meira en nóg
fyrirstafni.
Það eru mismunandi hvaö hæfir
manni á mismunandi tíma í lífi
manns. Þar kom að ég fann að ég
vildi gera eitthvað annað. Þá var um
LJÓSMYNDAÞJÓNUSTAN HF
Laugavegi 178 • Reykjavík • Simi 685811
'
Rabbý við nokkur verka sinna. Lampinn, eins og sést á myndinni, hefur verið mjög eftirsóttur og annar listakonan
ekki eftirspurninni. Verk sem þessi eru á sýningu hennar í Hudson River Museum.
held að öh hstsköpun sé mjög rík í
íslendingum. Þetta má kannski rekja
th skólakerfisins enda erum viö látin
læra hannyrðir í mörg ár. í Ameríku
er þetta ólíkt. Eftir að ég kom hér
út má segja að það hafi orðið hlé á
hstinni. Eg var að vinna hér fyrstu
árin og síðan eignaðist ég tvö böm
með árs millibili. En ég hafði nóg aö
gera aö sjá um dætur okkar sem
orðnar voru þijár. Kristján vann frá
5 á morgnana th sjö á kvöldin eins
og hann gerir í dag. Það er sjálfgefiö
Fyrsta verkið sem Rabbý prófaöi að vinna úr ólituðu gleri voru hurðirn-
ar að vinnuherbergi hennar. Hins og sjá má hefur verkið tekist mjög vel.