Dagblaðið Vísir - DV - 02.06.1990, Blaðsíða 27

LAUGARPAGUR 2. JÚNÍ, 1990.
Sérstæð sakamál
Morð á hrað-
brautinni
Bíll ungu konunnar bilaði á
hraðbrautinni og hún fór í neyðar-
síma til að biðja um aðstoð. En
áður en hún fékk hana bar að mann
sem hún átti ekki von á.
Marie Wilkes var tuttugu og
tveggja ára. Hún varð ergileg þegar
bíllinn hennar bilaði á miðri hrað-
brautinni. Hún var nýbúin að fá
ökuskírteini og þetta var ein af
fyrstu ökuferðunum hennar. Hvað
átti hún að gera?
Með henni í bílnum var þrettán
mánaða gamall sonur hennar,
Mark, og ellefu ára systir hennar,
Georgina. Sjálf var Marie með
barni, komin sjö mánuði á leið.
Ökumenn bílanna, sem þutu fram
hjá eftir M 50, þjóðveginum frá
Englandi til Skotlands, virtust ekki
hafa minnsta áhuga á aö koma
henni til aðstoðar. Hún varð því
glöð er hún kom auga á neyðarsíma
í um hundrað metra fjarlægð frá
bílnum.
Hún gekk til símaklefans. Úr
bílnum fylgdist litla systirin, Ge-
orgina, með henni um stund eða
þar til athygli hennar beindist að
umferðinni.
Klukkan var 19.35 að kvöldi laug-
ardagsins 18. júh 1988.
Þremur mínútum síðar svaraði
Peter Lunnen yfirlögregluþjónn
símanum á borðinu hjá sér og
heyrði rödd Marie. Hún hafði að-
eins sagt nokkur orð þegar hann
heyrði ógreinilega karlmannsrödd.
Síðan heyrðist bílhurð skellt og
augnabliki síðar að bíl var ekið
burt á miklum hraöa.
Blóðugur símaklefi
Lögreglubíll var þegar í stað
sendur til neyðarsímans. Hann
kom að honum klukkan 19.54. Þá
hékk símtólið í snúrinni og í klef-
anum var mikið blóð.
Börnin í bílnum höfðu ekki séð
það sem gerst hafði. Þeim var nú,
ásamt bílnum, komið á öruggan
stað en um leið hófst leitin að Marie
Wilkes sem hvergi var að sjá.
Skömmu síðar tókst að ná sam-
bandi við mann Marie, Adrian Wil-
kes, tuttugu og sjö ára gamlan tré-
smið. Hann hafði verið kallaður til
herþjónustu í heimavarnarliðinu
og var nú í búðum í Dean-skógi.
Þaðan höfðu Marie og börnin verið
að koma en þau höfðu heimsótt
hann fyrr um daginn.
Adrian hélt þegar í stað heim og
er þangað kom birti hann orðsend-
ingu til mannræningjans þar sem
hann var beðinn um að skila óléttu
konunni.
Adrian fékk ekki ósk sína upp-
fyllta.
Líkið finnst
Síðdegis daginn eftir, sunnudag,
var lögregluþjónn á ferð á M 50.
Hann tók þá eftir óvenjulegum
hemlafórum við veginn, um fimm
kílómetra frá neyðarsímanum.
Lögregluþjónninn gekk út fyrir
veginn og þar fann hann líkið af
Marie Wilkes í gryfju á bak við
þéttvaxna runna. Rannsókn leiddi
í ljós að hún hafði ekki orðið fyrir
kynferðislegu ofbeldi en hún var
með ljóta áverka í andlitinu. Þá
hafði hún verið stungin í hálsinn
með hníf og hafði önnur hálsslag-
æðin skorist í sundur. Henni hafði
því blætt út og var ljóst að dauðdag-
inn hafði verið kvalafullur.
Marie Wilkes.
Adrian Wilkes með son sinn, Mark
skrásetningarplötunni voru C7.
Athygh lögregluþjónsins beindist
að bílnum því að hann hafði tekið
ólöglega beygju á hraðbrautinni og
um tíma ekið í öfuga átt á annarri
akreininni. Er bíllinn kom að síma-
klefa steig út úr honum maður. Þá
var klukkan 19.38. Það vissi lög-
regluþjónninn því að af gömlum
vana leit hann á úrið. Það gerði
hann alltaf þegar eitthvað óvenju-
legt var á seyði.
Á sömu stundu átti sjónvarps-
fréttamaður leið þarna um. Hann
tók einnig eftir „ljóshtum" bíl sem
var ekið á óvenjulegan hátt. Frétta-
maðurinn sá manninn sem steig
út og gat meðal annars sagt að hann
hefði verið ljóshærður.
Nokkrum mínútum síðar hafði
svo ökumaður einn tekið eftir ljós-
litum Renault-bíl. Honum hafði
verið ekið á miklum hraða fram
úr hans bíl en síðan beygt út fyrir
hraðbrautina rétt hjá þeim stað þar
sem líkið af Marie Wilkes fannst
á. Ökumanninum hafði fundist
aksturinn svo glannalegur að hann
hafði reynt að lesa á númeraplöt-
una en aðeins tekist að sjá C7.
370 ljósir
Renault-bílar
Það tók lögregluna fimm mánuði
að láta kanna hve margir ljósir
Renault-bílar væru tU með skrá-
setningarnúmer sem byrjaði á C7.
Fram kom að þeir voru 370 tals-
ins. Einn þeirra var silfurgrár og
með skrásetningarnúmerið C 754
VAD. Eigandinn var þrjátíu og sjö
ára gamall maður, Eddie nokkur
Browning, fyrrverandi atvinnu-
hermaður. Hann starfaði nú sem
dyravörður í næturklúbbi.
Um svipað leyti og lögreglunni
tókst að ná þessum áfanga í rann-
sókninni sneri maður nokkur, sem
var einxúg dyravörður í nætur-
klúbbi, sér til hennar. Ástæðan var
sú að hann hafði nokkru áður lent
í illdeilum við Eddie Browning.
Fyrir tilviljun sá svo þessi maður
teiknaða mynd í blaði en hún var
gerð hjá lögreglunni eftir lýsingum
þeirra sem séð höfðu til ökumanns-
ins í gráa Renault-bílnum.
Maðurinn, sem fór á fund lögregl-
unnar, kvaðst telja að Eddie
Browning væri morðinginn sem
verið væri að leita að.
Þekktur fyrir illgirni
Lýsingin, sem var nú gefin á
Browning, gaf til kynna að hann
gæti einmitt verið morðinginn sem
lögreglan var að leita að. Hann var
sagður hafa ánægju af því að kvelja
aðra, vera grimmlyndur og ill-
skeyttur auk þess að hafa setið í
fangelsi fyrir rán.
Browning var nú tekinn til yfir-
heyrslu. Ein fyrsta spumingin sem
fyrir hann var lögð var hvar hann
hefði verið laugardaginn 18. júlí.
Hann byrjaði þá á því að segja frá
því að einmitt þann dag hefði hann
lent í miklu rifrildi við konu sína,
Julie, sem hefði þá verið með barn-
i. Rifrildið hefði magnast uns hann
hefði rokið á dyr og ákveðið að aka
til Aberdeen í Skotlandi.
Önnur leió
Lögreglan bað Browning nú að
gera grein fyrir því hvaða leið hann
hefði farið til Skotlands. Hann
sagðist hafa ekið þjóðveginn sem
liggur meðal annars um brú yfir
ána Severn. Er hann var inntur
eftir því hvort hann hefði ekki ekið
M 50 sagðist hann ekki hafa- farið
um hann.
Hlé var nú gert á yfirheyrslunni
yfir Browning. Haft var samband
við umferðarlögregluna en þannig
háttar til við Severn-brúna að þar
em sjónvarpsmyndavélar tengdar
við myndsegulbandstæki og geng-
ur búnaðurinn daglangt. Böndin
eru geymd. Er bönd frá umræddum
degi voru skoðuð kom í ljós að silf-
urgrár Renault-bíll með því skrá-
setningarnúmeri, sem um var að
ræöa, hafði ekki farið um brúna.
Réttarhöldin
Ýmis gögn voru lögð fram í rétt-
inum í Shrewsbury er mál Eddies
Browning var tekið fyrir í október
i fyrra. Hann neitaöi enn sem fyrr
að hafa ekið M 50 hraðbrautina
umræddan dag en nú var hægt að
sýna fram á að hemlaförin utan
vegarins voru eftir dekk á bíl hans.
Þá gátu vitni, lögregluþjónninn og
sjónvarpsfréttamaðurinn, skýrtfrá
því sem fyrir augu þéirra hafði
borið. Enn aðrir gáfu síðan lýsingu
á skapofsa Brownings.
Flest bendir til þess að Browning
hafi haft i huga að nauðga konunni
sem hann sá við neyðarsímann en
að hann hafi orðið ofsareiður þegar
hann sá að konan sem hann ætlaði
að misbjóða þannig var ólétt. Þá
hafði hann ráðist á hana og loks
stungið hana í hálsinn með hníf.
Ekki er talið víst að hann hafi í
upphafi ætlað sér að drepa Marie
Wilkes en þegar honum hafi orðið
ljóst að hann hafði skorið sundur
á henni hálsslagæð hafi hann
þröngvað henni inn í bíl sinn og
síðan kastað henni í gryfju um
fimm kílómetra í burtu. Þar hafi
hann síðan skilið hana eftir til að
deyja.
Dómurinn yfir Browning var sá
þyngsti sem hægt var að kveða upp
samkvæmt breskum lögum.
Eddie Browning.
Neyðarsíminn.
Teikningin af morðingjanum.
Með krepptan hnefa
Marie var lærð hjúkrunarkona
og var augljóst að hún hafði í ör-
væntingu sinni reynt að stöðva
blæðinguna með því að þrýsta
krepptum hnefa að sárinu. Blóð var
á hnúunum en ekki í lófanum. Þá
var gras í vinstri hendinni en það
sýndi að hún hafði reynt að komast
upp úr gryfiunni á meðan lífið var
að fiara út.
En hver hafði myrt Marie Wil-
kes? Greinilega ekki kynferðisaf-
brotamaður. Og ekki var að sjá að
það heföi verið ræningi því að hún
var bæði með úr og hringa. Lög-
reglan gerði sér því ekki miklar
vonir um að finna morðingjann.
Vísbending
Ekki leið þó á löngu þar til lög-
reglan fékk mikilsverða vísbend-
ingu. Lögregluþjónn, sem verið
hafði í helgarferð, hafði veitt at-
hygli silfurlitum Renault-bíl. Fyrsti
stafurinn og fyrsti tölustafurinn á