Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.1991, Side 31

43
LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 1991.
Ánægóastur með
að veraálífi
Sjálfsagt er það þekktasta sem ligg-
ur eftir Pálma tónlist sem er afrakst-
ur af samstarfi hans og Magnúsar
Eiríkssonar lagasmiðs en þeir hafa
lengi starfrækt hljómsveitina
Mannakorn sem varla þarf að kynna
frekar, svo rækilega hafa þeir félagar
sungið sig inn í menningararf lands-
manna.
Pálmi varð fyrst landsþekktur að
ráði þegar hann lék í uppfærslunni
á Jesús Kristur stórstjarna sem sýnt
var í Austurbæjarbíói við miklar
vinsældir. Of langt mál yrði upp að
telja allt sem hann hefur tekið sér
fyrir hendur innan tónlistarinnar
enda vígur á margt en nærfellt 30 ár
hefur tónlistin veriö hans lifibrauð.
Hvað er hann ánægðastur með þegar
hann lítur til baka yfir feril sinn?
„Ég er ánægðastur með að vera á
lífi," segir hann í hálfkæringi.
„Svona án gamans, þá er ég ánægð-
astur með hvað ég hef fengiö tæki-
færi til þess að fást við margar ólíkar
tegundir af tónlist. Það hefur forðað
mér frá stöðnun sem ég veit innst
inni að hefði farið alveg með mig.“
Reyndi einu sinni
aö vinna frá 9 til 5
- En hefur þú aldrei reynt að vinna
við annað?
„Ég reyndi einu sinni að vinna ein-
hverja 9-5-vinnu. Þaö var ekki alveg
við mitt hæfi.“
Tvær plötur eru í smíöum sem
Pálmi á stóran þátt í. Annars vegar
plata með Mannakorni og hins vegar
plata með Blúskompaníinu sem hef-
ur spilað blús margfalt lengur en þær
hljómsveitir sem leitt hafa blúsöld-
una í íslensku tónlistarlífi síðasta
misseri.
„Þaö hefur verið mjög gaman aö
fylgjast með uppsveiflu blússins að
undanfórnu. Þetta víkkar sjóndeild-
arhring bæði áheyrenda og tónlistar-
manna, gott hliöarstökk sem nærir
menn og gerir þá aö betri tónlistar-
mönnum. Þetta var kannski svolítið
mikil sveiflacum tíma en hún á eftir
aö jafnast út.
Við íslendingar erum öfgamenn í
flestu sem við tökum okkur fyrir
hendur. Þetta er vel þekkt fyrirbæri
í tónlistinni. Þannig var diskóæðið
hér um árið sem gekk nærri af lif-
andi tónlist dauðri. Þaö var hlegið
að mönnum sem báðu um vinnu við
tónlist. Þetta var ægilegur tími,“ seg-
ir Pálmi.
Frægt fólk er söluvara
Talið berst að frægðinni og því að
vera þekktur á íslandi. Pálmi hefur
fengið sinn skammt af því.
„Mér finnst frægt fólk á íslandi
vera nokkurs konar söluvara fjöl-
miðlanna. Ég var að lesa hérna í gær
grein í blaði um frægt fólk í nauts-
merkinu. Hverjum kemur það við?
Þó tók ég þátt í þessum leik þegar
ég var ungur í leit að frama og frægð.
En sá leikur er eftirsókn eftir vindi.
Meðan ég hef einhverja ánægju af
tónlist og einhver nennir að hlusta á
mig þá held ég þessu áfram. Nú, ef
enginn nennir að hlusta þá spila ég
bara fyrir sjálfan mig.
Tónlistin kemur til með að fylgja
mér til loka og kannski á ég eftir að
loka hringnum með því að spila fyrir
dansi á harmóníku hérna á Hofsballi
eins og ég byrjaði.“
Sonurinn
spilar dauðarokk
Pálmi þarf að svara í símann og
Siguröur sonur hans kemur inn og
Pálmi Gunnarsson tónlistarmaður á bryggjunni á Vopnafirði.
talar við okkur. Þetta er afslappaður
brosmildur unglingur með freknur
og hárið tekið saman í tagl í hnakk-
anum. Hann er, eins og faðir hans,
heillaður af Vopnafirði og lífinu þar.
„Hér eru betri krakkar sem verða
betri vinir manns. Ég var á Eiðum i
vetur í skóla og það var frábært,"
segir hann.
Þessum unga pilti væri illa í ætt
skotið ef hann væri ekki tónelskur.
Það kemur í ljós að hann er að dunda
við bassaleik eins og karl faðir hans.
Uppáhaldstónlist Sigurðar er svo-
kallað dauöarokk sem hann segir
okkur gömlu mönnunum að sé af-
brigði af þungarokki. Sýnishorni af
geisladiski er brugðið á fóninn og
kynt svo rúðurnar nötra. En ætlar
hann að verða tónlistarmaður eins
og faðir hans?
„Ég get vel hugsað mér þaö,“ segir
hann feimnislega. „Pabbi ætlar að
segja mér til á bassann og ég hef svo-
lítið lært á píanó. Ég fæ ekki bet.i
kennara en hann.“
Enginn lítur
á klukkuna
Þeir feðgar spjalla saman og þaö
er ekki hægt annað en að hrífast af
bví hve gott samband virðist vera
peirra á milli. Pálmi ætlar að keyra'
stráksa í vinnuna og síðan er mein-
ingin að kíkja yfir í lón í veiði og
enginn lítur á klukkuna og eina
hljóðið sem berst að utan er gjálfrið
í sjónum en umferðarniðurinn er
grunsamlega íjarverandi í eyrum
aðkomumanna. Hugsa menn í öðrum
takti við þessar aðstæður?
Að fæðast
á morgnana og
deyja á kvöldin
Ég fæðist á morgnana og dey á
kvöldin. Þetta sagði einu sinni við
mig gamall maður sem var farinn
að sjá sólina aftur eftir áratuga
óreglu og sukk. Ég er hrifmn af þessu
lifsviðhorfi, ég lifi fyrir núið, fyrir
augnablikið. Það er það dýrmæt-
asta,“ segir Pálmi.
-Pó