Dagblaðið Vísir - DV - 07.11.1992, Blaðsíða 15

LAUGARDÁGUK 7. NÓVEMÉER 1992.
„Þú ert rembusvín"
Stundum fær maður þannig
meldingar að maður stendur orð-
laus og veit ekki hvaðan á sig
stendur veðrið. Pistilskrifari fékk
eina slíka á dögunum og veit ekki
hvað hann hefur til saka unnið.
Þannig var mál með vexti að ég
sótti þriggja ára dóttur mína á leik-
skólann í hádeginu. Hún er nýbyU-
uð þar og er að læra á kerfið. Ég
taldi mig nokkuð góðan því að ég
fór og sótti bamið án þess að fá um
það beiðni frá mínum betri helm-
ingi. Við feðgin fórum síðan heim
þar sem ég reif í mig brauðsneið
með osti og gaf barninu súrmjólk
með púðursykri.
Fullkominn faðir
Þetta er að mínum dómi til fyrir-
myndar. Míúkur maður sem sækir
barnið og gefur því að borða án
þess að vera beðinn um það. Það
fór vel á með okkur feðginum enda
góðir vinir. Þegar aðeins leið á há-
degið fékk ég fyrirmæli frá móður-
inni að koma með bamið til hennar
þar sem hún var stödd nokkm
austar í bænum. Ég hlýddi þessu
orðalaust, eins og góðum eigin-
manni og föður ber að gera, og
klæddi stúlkuna í galla, húfu og
vettlinga. Úti í bíl batt ég hana sam-
viskusamlega í bílstólinn og síðan
héldum við af stað. Ég gat ekki
annað en dáðst að framförum mín-
um í bamauppeldi og heimilishaldi
öllu. Þama sinnti ég frumþörfum
bamsins án allrar aðstoðar kven-
kynsins. Ég taldi prikastöðu mína
með besta móti.
Pabbi-þú ert
rembusvín!
Ég kveikti á útvarpinu í bílnum
og fylgdist með baminu í speglin-
um. Stúlkan var hin besta í .bíl-
stólnum, eins og þriggja ára stúlku-
böm eiga að vera. Þá gerðist það
sem ég átti síst von á og alls ekki
eftir frábæra frammistööu mína í
eldhúsinu. „Pabbi,“ sagði stúlkan
til að ná athygli minni og bætti
strax við: „Þú ert rembusvín!“ Það
lá við að ég missti stjóm á bílnum
og víst er að ég fór allt of hratt yfir
hraðahindrun sem lá þvert yfir
götuna. „Hvað segirðu, bam?“
stamaði ég eftir að ég náði aftur
valdi á bfinum. „Þú ert rembu-
svín,“ endurtók stúlkubarnið. Þar
með taldi hún máhð útrætt og gaf
ekki frekari skýringar.
Eftir sat ég og staða mín var í
uppnámi. Faðir sem sjálfur hafði
náð í bamið og gefið því að borða.
Faðir sem taldi sig á tuttugu ára
ferh hafa tekið umtalsverðum
framfömm í bamauppeldi. Eigin-
maður sem taldi sig eftir atvikum
góðan í sambúð. Hvar náði barnið
í þetta voðalega orð, rembusvín?
Var það hugsanlegt að móðir
bamsins talaði um föður þess og
eiginmann sinn sem karlrembu-
svín? Kom þetta kannski frá eldri
systur barnsins, mágkonum mín-
um, systram, móður eða tengda-
móður? Hef ég ekki reynst öllum
þessum konum hins besti sonur,
bróðir, eiginmaður eða faðir? Hvað
var að gerast?
Ég blótaði kvennahreyfingunni
allri en gerði það í hljóði svo bam-
ið heyrði ekki. Nóg var nú samt.
Ekki mátti það spyrjast að rembu-
svínið væri oröljótt.
Eðlileg
verkaskipting
Ég get að vísu viðurkennt, ef ég
ht aftur, að ég var ekki duglegur
að taka tfi í herberginu mínu í
æsku. Ég þvoði ekki upp, enda á
ég tvær systur. Mamma straujaði
líka fötin mín eftir að hún þvoði
þau og tók tfi nesti handa mér í
skólann. Hún vakti mig líka á
morgnana og gaf mér kakó og
brauð svo ég færi ekki svangur af
stað. Finnst ykkur þetta ekki sjálf-
sagt? Mér þótti það að minnsta
kosti og hef ekki séð annað kerfi
taka þessu fram. Þegar við systkin-
in vorum saman í sveit sótti ég
kýmar og var í heyskap. Systm-
mínar hjálpuðu til við elchiússtörf-
in. Finnst ykkur þetta ekki eðlilegt
líka?
Segja má að eiginkona mín hafi
tekið að sér að annast mig eftir að
ég flutti að heiman. Ég gerði að
vísu nokkrar athugasemdir fljót
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
lega eftir að við hófum búskap.
Blessuð konan gleymdi nefnilega
reglulega að setja upp kartöflur og
þar kom að ég setti upp miða fyrir
ofan eldavélina þar sem á stóð:
Mundu eftir kartöflunum! Þetta
var mitt framlag til matargerðar
innar og raunar þáttur í að ala upp
eiginkonu og móður. Það fyrsta
sem ég gaf konuefninu var mat-
reiðslubók Helgu Sigurðardóttur.
Þar stóð aht um sláturgerð, sultur
og beijasaft, auk þess sem tíma-
mæhngar fylgdu á fisk- og kjöt-
suðu. Ég var hreykinn af þessu
framtaki mínu og skil ekki enn
hversu fálega konan tók bókargjöf-
inni.
Stöðug framför
Þegar frumburður okkar fæddist
þótti ég heldur klaufalegur í með-
ferð smábama. Ég haföi mér það
til málsbóta að ég hafði varla tekið
á smábami og treysti því alveg á
móöurtilfinningima. Er hún ekki
meðfædd? Ætlast náttúran ekki th
þess að móðirin sjái um afkvæmi
sitt? Gengur hún ekki með bamið
og gefur því brjóst? Ég bara spyr.
Gallinn var hins vegar sá að þegar
okkur fæddist annað barn, rúmum
' þremur árum síðar, haföi mér htið
farið fram. Ég viöurkenni þetta og
sýnir þaö um leið að ég er ekki al-
veg fullkominn. Ég ákvað því að
taka mig á þegar okkur fæddist
dóttir enn nokkrum árum síðar.
Hún er nú ellefu ára gömul og frá
þeirri stundu tel ég mig hafa verið
í stöðugri framför. Þó var mér ekki
treyst tfi ahs og ég minnist þess að
áður en kona mín kom heim af
fæðingardefidinni fóra tengdamóð-
ir mín og mágkona eins og hvítir
stormsveipar yfir íbúðina. Þetta
geröu þær óumbeðnar. Ekki veit
ég af hverju. Þær og fleiri góðar
konur höfðu að vísu boðið mér og
börnunum reglulega í mat. Það
fannst mér eðlilegt enda var enginn
til að hugsa um okkur meðan kon-
an var á fæðingardeildinni.
Sem nýr maður
Ég tel mig hins vegar hafa verið
sem nýjan mann frá því að yngri
dóttir okkar fæddist fyrir rúmum
þremur árum og skfi því ahs ekki
hvemig það er komið inn í kollinn
á baminu að faðir þess sé rembu-
svín. Sem dæmi má nefna að ég
náði fuhkomnum tökum á bleiu-
skiptum og skipti um án þess að
móðir bamsins færi fram á það.
Þá var ég jafnvel skihnn einn eftir
með bamiö fljótlega eftir fæðingu.
Ég gat klætt stúlkuna sjálfur, þótt
það tæki nokkurn tíma, og stappað-
ur fiskur, bananar og skafin eph
fóra ofan í bamið sem ekkert væri.
Er þetta ekki til fyrirmyndar? Er
hægt að hugsa sér betri föður? Ég
hefði verið thbúinn til að halda fyr-
irlestra á uppeldisþingum og leiö-
beina þeim sem skemmra væra á
veg komnir. Þaö fór hins vegar
enginn fram á það við mig. Vegna
þess hversu langt ég er kominn á
þroskabrautinni kom fifilyrðing
stúlkubamsins mér algerlega á
óvart.
Naflaskoðun
Síðan þetta gerðist hef ég hugsað
máhð. Er eitthvað í fari mínu sem
fóður, húsbónda og eiginmanns
sem má betur fara? Ég viðurkenni
eftir þá naflaskoðun að ég bý sjald-
an tfi mat og þá aðeins einfalda
rétti eins og að hita pitsur, pylsur
og búa til eitthvað úr nautahakki.
Ég hef aldrei lært á þvottavélina
enda er hún óumdeilt kvennatæki.
Þá kann ég htið með straujám aö
fara og skemmi jafnvel flikur ef ég
reyni það. Ryksugan er svo hávær
að ég hef komið mér hjá notkun
hennar. Þetta getur hugsanlega tal-
ist neikvætt í fari mínu.
En miklu fleira er jákvætt. Ég
lærði til dæmis á kaffivélina og
hehi nú í seinni tíö skammlaust
upp á kaffi. Þá leikur uppþvottavél-
in í höndum mér og sérstaklega ef
mér tekst að fá börnin til þess að
setja leirinn í hana. Enn eitt yljar
mér um hjartarætur þegar ég rifja
kosti mína upp. Ég er farinn að
hreinsa sjálfur hár og sápufroðu
úr sturtubotninum. Þá má einnig
geta þess að undantekning er nú
oröin ef ég gleymi að hengja upp
jakkann minn þegar ég kem heim
úr vinnunni. Ég held alveg jafnað-
argeði mínu ef konan er sein með
matinn, th dæmis ef hún kemur
seinna heim en ég, og æsi mig ekki
teljandi ef ég finn ekki straujaða
skyrtu. Þá set ég gjarnan saman
sokkana mína áður en konan þvær
þá. Það er svo annað mál og þessu
óskylt að sokkar koma yfirleitt út
úr þvottavélum sem einstakhngar
en ekki pör.
Óþægilegur grUnur
Eftir þessa lauslegu upptalningu
hlýtur flestum að vera Ijóst að fuh-
yrðing litlu dóttur minnar er úr
lausu lofti gripin. Hún á sér enga
stoð enda framfarir mínar óum-
deildar. En varla hefur hún fundið
þetta upp hjá sjálfri sér. Þeirri
spumingu er enn ósvarað hvar
bamið heyrði þessa vitleysu. Ég
hef ekkert nefnt þetta við komma
enda vfi ég ekki koma neinum
ranghugmyndum inn hjá henni.
Stundum hvarflar þó að mér að
bamiö hafi þetta beint úr móður
sinni en ég segi bara eins og er, ég
trúi því ekki.