Dagblaðið Vísir - DV - 07.11.1992, Blaðsíða 32

44
LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1992.
Áhrifarík saga konu sem taldi sig í fullkomnu hjónabandi:
Eiginmaðurinn
lifði tvöföldu lífi
- brot úr köflum bókar um Thelmu Ingvarsdóttur, fyrrum fyrirsætu
„Eftir að ég komst að svikum eigin-
manns míns var ég lengi eins og rek-
ald. Mér fannst ég hafa verið niður-
lægð og tilfinningar mínar lítilsvirt-
ar. Stundum leið mér eins og mér
hefði verið hent út; ekki í öskutunn-
una, heldur við hhð hennar,“ svo
kemst Thelma Ingvarsdóttir, fyrrum
fegurðardrottning og fyrirsæta, að
orði í bókinni Thelma sem kemur
út á næstu dögum. í bókinni lýsir
Thelma viðburðaríkri og oft drama-
tískri ævi sinni í spjalli við Rósu
Guðbjartsdóttur. Helgarblaðið birtir
hér hluta úr tveimur köflum í bók-
inni. í þeim fyrri segir Thelma frá
■ þegar hún kynntist eiginmanni sín-
um og í hinum síðari frá því þegar
hann sagði henni frá annarri konu
sem komin var á milli þeirra og leiddi
til skilnaðar þeirra hjóna.
Hjartað tók kipp
Ungu mennimir settust hjá okkur
og við vorum kynnt. Hjartað tók að
slá ótt og títt. Ég tók strax eftir snyrti-
legum höndunum, skjannahvítum
tönnunum og fágaðri framkomunni.
Eftir þvi sem leið á kvöldið varð ég
hrifnari af honum. Mér fannst hann
svo heillandi og skemmtilegur og
eðlisávísun mín sagði mér aö áhug-
inn væri gagnkvæmur. Það var eitt-
hvað mikið að gerast þarna í austur-
rísku fjöllunum.
Ég hefði aldrei getað ímyndaö mér
að ég ætti eftir að verða svo hrifm
af nokkrum manni á svo skömmum
tíma. Ég hélt að ást mín á Ole hefði
verið sú eina stóra þótt sambandið
gengi ekki upp. Mér varð um og ó
við tilhugsunina um að allt í einu
væri kominn annar maður inn í líf
mitt. Þennan stutta tíma sem viö Ole
höfðum verið aðskilin hafði ég notið
þess að vera ein og var síður en svo
' á höttunum eftir að kynnast öðrum
manni. En örlögin höfðu tekið í
taumana.
Fredí hafði nýverið lokið doktors-
ritgerð 1 hagfræði. Hann virtist
ákveðinn ungur maður. Einmitt eins
og ég vildi hafa manninn minn. þetta
var eins og að stíga inn í ævintýri
og sjá draumaprinsinn sinn fyrir
framan sig.
Þegar við kvöddumst til að ganga
til rekkju var ákveðið að við skyldum
öll hittast aftur næsta dag þegar
skíðaiðkunum væri lokið. Ég gat
ekki beðið þeirrar stundar.
Undarlegur draumur
Það var enn yndislegra að hitta
hann öðru sinni. Við sátum í ró og
næði og röbbuðum langt fram á
kvöld. Mér hafði aldrei hðið betur.
Ég naut þess svo að vera í návist
hans.
Áður en við förum upp á hótel seg-
ir hann mér að hann eigi erindi í
Leicht daginn eftir og spyr hvort ég
vilji koma meö sér því hann langi til
að sýna mér svolítið. Já, segi ég,
roðna niður í tær og fæ ákafan hjart-
slátt.
- Æth þetta sé ekki vísbending um
að hann sé líka spenntur fyrir mér?
• hugsaði ég.
Þegar ég var komin upp í rúm gat
ég ekki sofnað, ég hlakkaði svo mikið
til næsta dags. Þá rifjaðist upp fyrir
mér draumur sem mig hafði dreymt
í Kaupmannahöfn um áramótin. Ég
hafði sagt „mormor“, ömmu Ole,
strax frá honum því mér fannst hann
svo sérstakur. í draumnum gekk ég
ásamt ungum manni upp götu þar
sem háreist hús voru til beggja hhða.
Ungi maðurinn sem ég leiddi var
dökkskolhærður eins og ég. í
draumnum sá ég tölima 23. Mikih
spjór var og þykkt snjólag á húsþök-
unum. Endaði draumurinn á því að
við komum að htihi fahegri kirkju.
Rómantík í fjöllum
Við Fredí hittumst daginn eftir eins
og áformað hafði verið og fórum tvö
til Leicht. Hann fór þar í verslun þar
sem hann var að láta sauma á sig
ákveðna tegund af skíðabuxum. Þeg-
ar því var lokið sagðist hann vilja
sýna mér sérstakan stað. Tók hann
í hönd mér og leiddi mig áleiðis upp
mjóan veg. Það var komið myrkur.
Stjömuskinið hafði aldrei verið fah-
egra og máninn brosti sínu breiðasta.
Við vorum bæði 23 ára og með sama
hárahtinn. Við héldumst í hendur og
gengum upp veginn sem mig hafði
dreymt. Húsin vom öh eins. Oyenju-
mikil fönn lá á þökum þeirra. Ég átti
ekki orð. Þetta var eins og að upplifa
drauminn upp á nýtt.
Við staðnæmdumst fyrir framan
htla, gamla kapehu. Það var hún sem
hafði dregiö hann th sín, hann lang-
aði svo th að sýna mér hana. Þetta
var ákaflega rómantísk stund. Ég var
agndofa og gagntekin tilfinningu sem
erfitt er að lýsa. Nú vissi ég hvað
draumurinn minn táknaði.
Ég fékk enn sterkar en áður á th-
finninguna að þetta hefði aht verið
ákveðið fyrirfram. Að foriögin hefðu
tekið við stjómtaumunum. Ég gat
samt ekkert sagt við unga manninn
við hhð mér á þessari stundu. Ég gat
ekki útskýrt fyrir honum að mig
væri búið að dreyma fyrir þessu. Mér
fannst það ekki viðeigandi og vissi
heldur ekki hvernig hann myndi
taka þeim orðum. Ég gat ekki tekið
neina áhættu í því efni. En ég hugs-
aði mitt. Undarlegt hvemig svona
gerist. Það var eins og draumurinn
svipti frá hulu og sýndi mér fram í
tímann sem snöggvast, speglaði
stund sem ætti eftir að veröa mér
óviðjafnanlega dýrmæt.
Spáð í spil
Ég sveif um á rósrauöu skýi. Ef th-
finningar mínar í garð Ole höfðu
verið ást, hvaö var þá þetta?
Við ákváðum að hittast aftur næsta
dag. Á meðan við Nina og Jochan
biðum Fredís sátum við í setustofu
hótelsins. Ég spáði í sph, en á þessum
tíma gerði ég þaö mjög gjaman.
Reyndar hafði mér tekist svo vel upp
að mamma hafði bannað mér að spá
fyrir fólki, því ég hafði stundum séð
ýmsa óþægilega atburði í sphunum
og spámar höfðu gengið eftir.
Ég spáði fyrir Ninu og sagði við
hana að bráðum myndi hún veikjast
og þurfa að fara á sjúkrahús. Ég sagði
henni að vera ekki hrædd því það
snerti ekkert bamið sem hún bæri
undir belti. Hún myndi skjótt ná
bata. Jochan vhdi ólmur láta mig spá
fyrir sér og ég lét það eftir honum. í
sphunum sá ég að hann myndi lenda
í vandræöum með einhverja gamla
konu. Jafnframt sagði ég honum að
mikið sly s myndi verða áður en langt
um hði, en hann þyrfti sjálfur ekkert
að óttast.
Mánuði síðar fékk Nina botnlanga-
kast og var lögð á sjúkrahús. Jochan
hugðist kaupa hús í Vín af gamalli
konu, en þegar th kastanna kom var
hún meö einhverjar mótbárar og
hann lenti í vandræðum af þeim sök-
um. Og skömmu síðar lést besti vinur
hans í bhslysi.
Á meðan við sátum þarna og lékum
okkur með sphin var ég stöðugt að
hta út um gluggann og athuga hvort
Fredí væri ekki að koma. Loks birt-
ist hann. Þá sagði Jochan:
- Mikið er ég feginn að þú skuhr
vera kominn. Thelma var alveg við-
þolslaus og sífellt að horfa út um
gluggann.
Ég hefði getað lamið hann.
Ástarör til minningar
Tíminn leið hratt það sem eftir var
ferðarinnar. Ahtof hratt. Við nutum
lífsins, skemmtum okkur, röbbuðum
um hfið og thverana og kynntumst.
Við voram ung og ástfangin og aldrei
hður tíminn hraðar en einmitt þá.
Svo rann kveðjustundin upp. Ég
varð að fara aftur th Parísar, þar sem
vinnan beið mín. Og Fredí hélt th
heimaborgar sinnar, Graz, þar sem
hann starfaði í fyrirtæki fóður síns.
Hann fylgdi mér á brautarstöðina,
þar sem við kvöddumst. Það var erf-
ið stund. En ég trúði því aö við ættum
eftir að hittast fljótt aftur.
Lífið hafði fengið nýjan thgang þeg-
ar ég kom aftur th Parísar. Stjörn-
umar á himninum skinu skærar en
nokkra sinni og borgin hafði aldrei
verið eins faheg. Ég geislaði af ham-
ingju.
Ninu og Jachani gat ég aldrei fylh-
lega þakkað það að taka mig með í
þessa ferð. Hún hafði breytt lífi mínu.
Þessi óútreiknanlega og ólýsanlega
tilfinning sem kahast ást hafði skotið
rótum inni í mér. Sú thfinning var
mér ekki ókunnug, en var innhegri
en hún hafði áður verið.
Ég var í algjörri ástarvímu og var
fyrst eftir ferðina oft mjög utan við
mig. Eitt sinn var ég að ganga yfir
götu en tók ekki eftir bíl sem kom
aðvífandi. Bílstjóranum tókst að
koma í veg fyrir að alvarlegt slys
yrði úr. Engu að síður lenti bhlinn á
mér og ég er enn með ör á lærinu
eftir áreksturinn. Ástarör.
Önnur kona
Þaö var hádegi fyrsta sunnudags í
aðventu. Fjölskyldan hafði rétt lokið
við að snæða góðan mat saman. Ég
sat úti í vetrargaröinum ásamt Fredí
og Antoni og drakk kaffi eftir matinn.
Okkur Fredí hafði verið boðið út
undanfarin tvö kvöld og við höfðum
skemmt okkar mjög vel. Á fostudags-
kvöldið höfðum við verið í boði hjá
vinum okkar. Fredí hélt í hönd mína
aht kvöldið og virtist ekki mega af
mér hta. Næsta kvöld fannst mér
hann dáhtið spenntur, en ég velti því
svo sem ekkert fyrir mér.
Við höfðum fyrirhugað ferð th
Hamborgar næstu helgi. Fredí átti
þangað einhver erindi og ég hafði
hugsað mér að hta í búðir.
Við drukkum kaffið okkar. Ég fann
að einhver ókyrrð var í Fredí. Hann
fór að ganga um gólf eins og hann
ætti lífið að leysa.
- Sestu niður, maður, og slappaðu
af, sagði ég. - Þú æðir um eins og
ljón í búri.
- Ég þarf að tala við þig, sagði hann
þá.
- Nú, sagði ég, stóð á fætur og gekk
upp í svefnherbergi.
Eg hélt að hann ætti við að hann
vhdi tala einslega við Anton og vhdi
ekki trufla þá feðgana. En þegar ég