Dagblaðið Vísir - DV - 07.11.1992, Blaðsíða 22

LAUGARDAGUR 7. NÖVEMBERJÍ992.
Sérstæð sakamál
DV
„Ég veit að Danny hefði aldrei
farið neitt og ætlað sér að vera
, svona lengi í burtu án þess að segja
okkur frá því. Nú hringi ég til lög-
reglunnar!"
Þetta sagði Albert Sands við konu
sína, Gwen, um miðjan október
1980. Þá hafði sonur þeirra hjóna,
Daniel Sands, fertugur bílasali,
ekki sést í hálfan mánuð og ekkert
frá honum heyrst.
Lögreglan lét málið þegar til sín
taka eftir að faðirinn hafði tilkynnt
hvarfið. Og þá kom í ljós að ýmis-
legt fleira var dularfullt við hvarf
Daniels annað en þaö að hann hafði
ekki tilkynnt foreldrum sínum að
hann ætlaði sér að fara eitthvað eða
að hann hafði ekki látið til sín
heyra.
Rannsóknarlögreglumönnunum,
sem rannsökuðu húsið sem Daniel
átti, fannst einkennilegt að þar
skyldi allt vera í röð og reglu og
helst liti út fyrir að hann hefði
skroppiö út að versla. í baðher-
berginu var snyrtidót hans á sínum
stað. Og það voru ferðatöskumar
líka sem og allur fatnaður hans.
Reyndar var ekki að sjá aö neitt
vantaði sem ætla hefði mátt að
Daniel notaði daglega.
Hafði íhugað viðgerð
á húsinu
Á skrifborði Daniels fundu rann-
sóknarlögreglumennimir nokkur
skjöl sem sýndu að hann hafði ver-
ið í sambandi við tvo menn sem
höfðu gert honum tilboð í viðgerðir
á húsinu, en það hét Bamleycom
Farm og stóð á Grinshiil skammt
fyrir utan Shrewsbury á Englandi.
En þessi skjöl sögðu í rauninni
enga aðra sögu en þá að húsið
þarfnaðist viðgerðar og vörpuðu
því engu ljósi á hvarfiö. Nær óhugs-
andi var líka að halda að viðgerð á
húsi ylii því að menn hyrfu spor-
laust. Annað var ekki að finna í
húsinu sem sýndi minnsta frávik
frá því hversdagslega í lífí horfna
bílasalans.
Rannsóknarlögreglumennimir
reyndu næstu vikur og mánuði að
halda uppi spumum um ferðir
Daniels Sands en án árangurs. Og
ekkert nýtt kom fram sem bent
gæti til þess hvað orðið hefði um
hann.
Hálfu öðra ári eftir hvarfið var
það enn óupplýst. Einu sinni í viku
gekk Gwen, móðir Daniels, heim
til hans til þess að þurrka af og
ryksjúga svo vel liti út í húsinu
þegar sonur hennar sneri loks
heim. En það vonaði móðirinn þá
enn aö hann gerði.
Garðvmna
Þegar kom fram í maí 1982
ákváðu Gwen og Albert að snúa sér
að garðinum við hús sonar síns því
í honum var þá orðið mikið um
Ulgresi og garðurinn aö komast í
órækt.
Albert byijaði á því að fjarlægja
Ulgresið, sem var sums staðar orðið
um metri á hæð. En þegar hann
var að því sá hann skyndUega að
það glitraði á eitthvað í sólskininu.
Hann beygði sig tíl að sjá betur
hvaö það væri og brá mikið. Það
var úr sem hann hafði á árum áður
gefiö syni sínum. En úrið lá ekki á
jörðinni. Það var fast um úliUið og
stóð hluti handleggs upp úr jörð-
inni.
Albert Sands gerði lögreglunni
þegar aðvart. Rannsóknarlögreglu-
menn komu á vettvang og þegar
þeir höfðu fuUvissað sig um að lík
væri grafiö í garðinum vora kállað-
ir til tæknimenn og af varkámi
hafist handa við uppgröftinn. Er
honum var lokið var líkiö sent rétt-
arlæknum.
Gögn frá tannlækni Daniels
Sands vora það sem staðfesti svo
aö ekki varð um vUlst að líkið var
af horfiia bílasalanum.
John Marcus Roberts ásamt unnustu sinni. Richard Charles Evans.
Hvarfið
Daniel Sands.
Vísbendingar koma
í ljós en...
Ljóst varð við uppgröftinn að
Daniel hafði verið skotinn í bakið
með haglabyssu. Var nú aUt húsið
grandskoðað að innanverðu og
kom þá í ljós að högl sátu í veggn-
um fyrir ofan eldhúsvaskinn. Benti
það til þess aö Daniel hefði verið
skotinn í bakið meðan hann stóð
við vaskinn, ef til vUl að þvo upp
óhreint leirtau.
Spumingamar, sem nú þurfli að
leita svars við, var hver hefði skot-
iö hann og hvers vegna. Það eina
sem rannsóknarlögreglumönnun-
um kom tíl hugar var að morðið
tengdist á einhvem hátt tilboðinu
sem Daniel hafði fengið um við-
gerðir á húsinu. Sem betur fer
höfðu foreldrar hans ekki kastað
neinu og fundust því nöfn mann-
anna sem gert höfðu tUboðiö.
Reyndust það vera Richard Charles
Evans, tuttugu og fiögurra ára, og
félagi hans, John Marcus Roberts,
tvítugur.
Er tíl mannanna var leitað
mundu þeir báðir eftir því aö hafa
gefið Daniel Sands tílboðið en
sögðu að hann hefði aldrei gefið
þeim neitt svar og hefðu þeir því
litíð svo á að hann hefði talið það
óhagkvæmt og leitað tíl annarra.
Óvænturfundur
Rannsóknarlögreglumönnunum
var nú ljóst að morögátan var
Albert Sands.
vandleyst. Morðinginn hafði lagt
hart að sér við að þurrka út aUt sem
gat bent til hver hann var. Hann
hafði gert hreint í eldhúsinu eftir
skotárásina því hvergi var þar
blóðblett að sjá. Hins vegar var ljóst
að honum hafði legið mikið á því
hann hafði ekki gefið sér tíma tíl
að grafa nægUega djúpa gröf undir
líkið í garðinum.
Enn var gengið úr skugga um að
ekkert hefði horfið úr húsinu. Ekk-
ert vantaði, svo séð yrði. Rán gat
því vart talist ástæðan.
Gat verið að Daniel Sands hefði
átt óvini? Eða hafði einhver vina
hans komið í heimsókn eftir að
þeim hafði skyndUega sinnast
heiftarlega?
Sá sem stjómaði rannsókn máls-
ins, Greeves fuUtrúi, kaUaði sam-
starfsmenn sína á sérstakan fund
og var hann haldinn á heimili Dani-
els Sands. Var þar ákveðið að skoða
aUt sem í húsinu væri, bæði stórt
og smátt, ef það skyldi geta gefiö
bendingu um hver morðinginn
væri.
Bréfið
Það kom í hlut Greeves sjálfs að
leita í skrifborði Daniels. Hann las
vandlega öU bréf og miða sem þar
var að finna og skyndUega kaUaði
hann: „Nú veit ég hverjir morðingj-
amir era.“
Það sem Greeves fann var afrit
af bréfi sem Daniel hafði skrifað
Roberts og Evans, viðgerðarmönn-
unum tveimur sem sent höfðu til-
boðið. Afritíð sýndi að hann hafði
tekið tílboðinu. Roberts og Evans
höfðu hins vegar sagt að þeir hefðu
aldrei fengið neitt svar frá Daniel
Sands.
Roberts og Evans voru nú teknir
tíl yfirheyrslu. í þetta sinn var
gengið harðar að þeim en í fyrra
sinnið. Evans neitaði sem fyrr að
þeir félagar hefðu fengið nokkuð
svar viö tilboði þeirra og lét ekki á
sig fá þótt honum væri sagt að af-
rit hefði fundist af svarbréfi til
þeirra. Sagði hann að það hefði
aldrei borist.
Roberts var hins vegar ekki eins
harður af sér og loks fór svo að
hann játaði morðið.
Forsagan
Roberts og Evans höfðu um hríð
stundað húsaviðgerðir þegar Dani-
el Sands leitaði til þeirra. Fannst
þeim gott að vera beðnir um að
taka slíkt verk að sér, enda gekk
ekki vel hjá þeim. En brátt beindist
hugsun þeirra inn á aðrar brautir.
Daniel Sands var bUasali, átti hús
og vUdi láta gera við það. Hann
hlyti því að vera fiáður. Og þegar
tvimenningamir höfðu komist að
þeirri niðurstöðu ákváðu þeir aö
ræna hann. En það eð Daniel
þekkti þá fyrir og bæri kennsl á þá
yrðu þeir að ráða hann af dögum
svo að þeir næðust ekki eftir rán-
ið.
Húsaviðgerðarmennimir ákváðu
að fara heim tU Daniels að kvöldi
tíl, eftir vinnutíma. Og þangaö fóra
þeir svo kvöld eitt með haglabyssu.
Þeir komu að ólæstum dyrum og
komust hávaðalaust inn í húsið.
Umgang heyrðu þeir frammi í eld-
húsinu og þegar þeir höfðu læðst
að eldhúsdyrunum sáu þeir mann-
inn, sem þeir ætluðu að ræna og
myrða, standa við eldhúsvaskinn.
Án þess að bíða þess að hann yrði
þeirra var og sneri sér við skaut
Roberts hann í bakið.
Málalok
Það var Evans sem fékk hug-
myndina að um að gera hreint í
húsinu svo að engan granaði hvað
þar hefði gerst. Og hana fram-
kvæmdu þeir félagar eftir að hafa
leitað peninga og verðmæta um
aUt húsið en án árangurs. Daniel
Sands geymdi engin verðmæti
heima hjá sér.
Hefðu tvímenningamir ekki flýtt
sér jafnmikið og þeir geröu og haft
aðeins meira ímyndunarafl bendir
margt til að aldrei hefði komist upp
um þá. Þannig hefðu þeir getaö tek-
ið eitthvað af fótum hins myrta og
snyrtidót og sett í ferðatösku, sem
þeir hefðu svo tekið með sér, grafið
eða kastað. Það hefði bent til ferða-
lags. Og hefðu þeir grafið dýpri
gröf hefði líkið hugsanlega aldrei
fundist.
Þeir Roberts og Evans fengu lífs-
tíðardóm, en það þýðir að hagi þeir
sér vel geta þeir samkvæmt bresk-
um lögum fengið reynslulausn eftir
sjö til tíu ára fangelsi.