Dagblaðið Vísir - DV - 30.12.1992, Qupperneq 24

24
MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 1992.
Sérstæð sakamál
DV
Paul Weniger.
Ástarsorg
áefriárum
„Ég gerði mér enga grein fyrir því
að ástarsorg gæti valdið svona mik-
illi þjáningu,“ sagði Paul Weniger,
sextíu og þriggja ára, þegar hann
var spurður spjörunum úr fyrir
rétti í Vínarborg. „En hvemig gat
ég farið öðruvísi að því allt mitt líf
snerist um Ingrid og ekkert ann-
að.“
Kviðdómendumir, sem og aðrir
viðstaddir, hlustuðu með athygli á
Weniger, en mál hans vakti all-
mikla athygh, ekki síst af því að
viðbrögð hans komu fleiri á óvart
en honum sjálfum.
Ekkjumaður
Ingrid Bartels, konan sem Wenig-
er var að tala um, var tuttugu árum
yngri en hann. Hún var aðlaðandi
kona sem rak hárgreiðslustofu.
Weniger, sem hafði verið ekkju-
maður í ellefu ár þegar það gerðist
sem leiddi til handtöku hans og
ákæm á hendur honum, hitti hana
kvöld eitt er hann fór á veitinga-
húsið „Wiener Tanzclub", en stað-
urinn er einkum sóttur af einmana
fólki sem er að leita sér að félags-
skap. Og Weniger hafði lengi verið
einmana.
Hann bauð Ingrid upp í dans, og
það kom brátt í ljós að vel fór á
með þeim. Og skömmu síðar rann
það upp fyrir þessum fyrrverandi
veitingahúseiganda, sem var nú
hættur störfum, að hann var orð-
inn ástfanginn.
Ástin til Ingrid var heit og hefur
verið sagt að hún hafl gripið hann
svo skyndilega og óvænt að líkja
hafi mátt því við að eldingu hefði
slegið niður í hann.
Stóra ástin?
Næstu vikurnar eftír að fundum
þeirra Ingrid Bartels og Pauls
Weniger bar saman hittust þau
næstum daglega og samband þeirra
hafði greinilega mikil áhrif á Weni-
ger. Hann dáöi hina dökkhæröu og
laglegu vinkonu sína og ekki leiö á
löngu þar til hann komst að þeirri
niðurstöðu að hann myndi ekki
geta séö af henni og því fór hann
að hugsa um hjónaband.
Og það var ef til vill ekki undar-
legt því i raun mátti segja aö Ingrid
væri stóra ástin hans. Aö minnsta
kosti leit út fyrir að svo væri. Þau
dönsuöu vangadans í klúbbnum og
héldust í hendur þegar þau gengu
um verslunargötur Vínarborgar.
Og oft horfðust þau í augu þegar
þau snæddu saman við kertaljós á
veitingahúsum.
„Þessu var helst að líkja við vor
og sumar,“ sagöi Weniger dapur-
lega í frásögn sinni í réttarsalnum.
Bónorðið
Hugmyndir Pauls Weniger um
hjónaband náðu stöðugt sterkari
tökum á honum. Og hann taldi sig
ekki hafa neina ástæðu til þess að
halda að Ingrid Bartels hefði neitt
á móti því að verða konan hans.
Hún kom oft heim til hans en heim-
ilið var búið mörgum fallegum og
dýrum hlutum enda var Weniger
vel efnaður maður.
' Ingrid hafði hins vegar alls ekki
í huga að giftast þessum tuttugu
árum eldri manni, hversu hugsul-
samur sem hann var við hana og
hversu vel efnaður sem hann kynni
aö vera. Hún taldi samband þeirra
tímabundiö. Að vísu naut hún þess
hve takmarkalausa aðdáun Wenig-
er sýndi henni og hún hafði líka
ánægju af því að sjá hve stima-
mjúkur hann var við hana, en í
þeim efnum var hann af gamla
skólanum. í raun dekraði Weniger
hana og þótt um tuttugu ára alds-
ursmun sé að ræða getur slíkt haft
mikil áhrif.
Það var þetta tímabil sem Paul
Weniger taldi síðara voíið í lífi
sínu.
Breytt afstaða
En eins og fyrr segir hafði Ingrid
Bartels ekki í huga að giftast Paul
Weniger. Hún naut hins vegar að-
dáunar hans og umhyggju enn um
hríð, en svo fór hún smám saman
að verða þreytt á honum og vildi
binda enda á samband þeirra.
Henni var ljóst að það kynni aö
veröa erfitt að segja honum aö nú
skildi leiðir, en kvöld eitt tók hún
í sig kjark og sagði að nú vildi hún
fara sína leið.
„Skiljum eins og vinir," sagöi
hún. „Við verðum að binda enda á
þetta.“ Svo hikaði hún í augnablik
en bætti síðan við: „Sannleikurinn
er líka sá að ég hef kynnst öðrum
rnanni."
Paul Weniger virtist nokkra
stund að átta sig á því sem konan
sem hann dáði og elskaði var að
segja við hann. Gat hún í raun ver-
ið að lýsa yfir slitum? Yrðu draum-
ar hans að engu? Hyrfi hún frá
honum þessi kona sem hann hafði
talið að stæði við hlið hans það sem
eftir væri? Gat verið að allt sem
þeim hafði fariö á milli hefði ekki
táknaö hina einu sönnu ást sem
bindur?
Örvænting
Weniger var ringlaður. Hann gat
ekki skiliö það sem var að gerast.
Biði hans nú sama einveran og
Ingrid Bartels.
undanfarin ellefu ár? Ingrid Bart-
els var hins vegar ákveðin og lét
hvað eftir annaö í ljós þá afstöðu
sína að hún færi nú sína leið. Því
vísaði hún á bug öllum tilraunum
hans til að koma á sáttum, eins og
Saksóknarinn, dr. Herbert Zam-
ostny.
hann kallaöi það. En það var sem
Weniger hvorki vildi né gæti sætt
sig við að sjá hana ekki framar.
Dagar Wenigers urðu gleðisnauð-
ir og hugurinn snerist næstrnn ein-
göngu um það eitt að koma aftur á
sambandinu við konuna sem hann
elskaði. Hann fór á þá staði þar sem
hann taldi líklegast að hann hitti
hana en þegar hún varð þess vör
hætti hún að sækja þá. Þá fór hann
að hringja heim til hennar en hún
neitaði að ræða við hann í síma.
Weniger íhugaði hvaö væri til
ráða. En lausnin vafðist fyrir hon-
um. Þá varð hann gripinn örvænt-
ingu.
Fyrirsátin
„Hún kastaði mér frá sér,“ sagði
Weniger í réttinum þegar hann
lýsti þessu erfiða tímabili. „Vorið
og sumariö í lífi mínu var liðið og
komiö haust á ný.“
Síðar var því lýst sem gerðist
næst, og saksóknarinn, dr. Zam-
ostny, lýsti í framhaldi af því af-
stöðu ákæruvaldsins.
Kvöld eitt tók Weniger fram vasa-
hníf sem hann geymdi heima hjá
sér. Hann stakk honum á sig en
hélt síðan fótgangandi að kvöld-
skóla þar sem Ingrid lagði stund á
ensku. Hann vissi að hún yrði þar
þetta kvöld. Hann var ekki í nein-
um erfiðleikum með að komast inn
í skólahúsið og fela sig þar á gangi
sem hann vissi að Ingrid færi um
á leið sinni út.
Allnokkra stund beið Weniger.
Svo sá hann að konan sem hann
vissi nú að yrði ekki sín kom fram
ganginn. Hann stökk fram úr
fylgsni sínu með hnífinn á lofti og
stakk Ingrid Bartels hvað eftir ann-
að. Hún æpti af skelfingu og hróp-
aði á hjálp en hann lét það ekki á
sig fá og hélt áfram að reka hnífinn
í hana.
Handtakan
Hrópin í Ingrid heyrðust og brátt
var henni komið til hjálpar þar sem
hún lá í blóði sínu á gólfinu. Boð
voru þegar í stað gerð eftir sjúkra-
liðum og lögreglu og ekki leið á
löngu þar til búið var að handtaka
Paul Weniger.
Það tókst að bjarga lífi Ingrid en
hún var illa á sig komin andlega
er hún var gróin sára sinna. Kom
það vel fram í réttarsalnum, en
hvaö eftir annað varð að gera hlé
á yfirheyrslum yfir henni því hún
brast í grát.
Skýrslur réttarlækna báru með
sér að Weniger hafði stungið hana
að minnsta kosti átta sinnum, í bak
og brjóst.
Þetta sérkennilega og dapurlega
mál var leitt til lykta á tveimur
dögum. Síðan var dómurinn kveð-
inn upp. Kviðdómendur litu árás-
ina alvarlegum augum og dæmdu
Paul Weniger í tólf ára fangelsi.
Var ljóst að þeir tóku lítið mark á
þeim yfirlýsingum hans að hann
hefði ekki ætlað sér aö myrða
Ingrid heldur aðeins að gefa henni
aðvörun þar eð hún hefði svikið
hann í tryggðum, manninn sem
hún hafði á kærleiksríkum stund-
um kallað „bangsann sinn“.
Loðkápan
bjargaði henni
Ljóst er að Paul Weniger hafði
nokkra samúð vegna þeirrar ástar-
sorgar sem hann var í. Hann hafði
því verið undir áhrifum sterkra til-
finninga. En kviðdómendur litu
alvarlegum augum þann hluta
skýrslu réttarlæknanna þar sem
segir að áverkamir, sem Ingrid
hlaut, hafi í raun veriö lífshættu-
legir og það megi teljast heppni að
hún lét ekki lífið. Sé það ekki síst
því að þakka að árásin hafi verið
gerð um vetur og því hafi hún ver-
ið í þykkri loðkápu. Hnífurinn hafi
því ekki gengið eins djúpt og hann
hefði annars gert.
Paul Weniger hlýddi á dóms-
uppkvaðninguna án þess að sýnast
daprari en hann hafði verið í rétt-
arsalnum. Þeir sem til hans þekktu
vora þeirrar skoðunar að líklega
fyndist honum hann alveg eins geta
verið í fangelsi eins og að lifa án
Ingrid.