Dagur - 17.12.1956, Qupperneq 2

2
JÓLABLAÐ DAGS
Friðarhöf ðinginn
Jólabugvekja
eftir
SÉRA KRISTJÁN RÓIiERTSSON
„Því að barn er oss íætt, sonur er
oss éeíinn; á hans herðum skal
hötöingadómurinn hvíla; naín hans
skal kallaö: undrarúðgjaíi, guðhetja,
eilítöartaðir, íriðarhöfðingi.“
(Jesaja 9, 6).
Og þá eru jólin enn aS nálgast,
hátíð friðarins, eins og þau hafa
verið kölluð. Og vís't ættu þau að
vera friðarhátíð, því að þau eru
helguð honum, sem Guð gaf
mönnunum að friðarhöfðingja.
Mörgum öldum fyrir fæðing
Krists var um hann spáð af spá-
mönnum Guðs og honum valið
þetta nafn öðrum nöfnum fremur.
Ef til vill eru líka jólin oss svona
kær, af því að vér vitum að þau
eiga að vera hátíð friðarins. En í
ljósi þeirra atburða, sem nú eru að
gerast úti um heim, verður friðar-
hátíðin eins og sjónleikur, sem
óvart hefur farið inn á skakkt leik-
svið. Það er eins og jólin eigi ekki
heima í heimi nútímans. Eg held,
að vér hljótum að finna þetta öll,
ef vér erum nógu hreinskilin við
oss sjálf.
Undanfarnar vikur hefur ríkt
ófriður í f jarlægum löndum, en nú
er heimurinn samt orðinn svo lítill,
að vér, sem búum við hið yzta haf,
finnum, að þetta snertir oss eins
og aðra menn. Og vegna þess um-
róts, sem þessir árekstrar hafa
valdið, fer ófriðarhættan vaxandi í
heiminum. Allar þjóðir bíða nú
sem í ofvæni eftir því, hvort enn
ein heimsstyrjöldin skelli á eða
ekki. I dag er heimurinn því frið-
vana, einstök lönd vettvangur
blóðugs stríðs, önnur vettvangur
ótta og taugastríðs, svo að heldur
við ofþjökun.
Inn í þetta umhverfi koma svo
hin árlegu jól vor mannanna, frið-
arhátíðin, sem Guð hefur gefið. Á
jólunum stendur friðlaust mann-
kyn frammi fyrir friðarhöfðingj-
anum, sém Guð vill að verði kon-
ungur vor. I margar aldir hafa hin-
ar svokölluðu menningarþjóðir
lotið þessum höfðingja í orði
kveðnu. Þjóðirnar hafa tilbeðið
Krist og sungið honum lof. Honum
hafa menn reist musteri, og hug-
sjónir hans eru hafðar í hávegum.
En samt ríkir stríð, og kristnar
þjóðir grípa til vopna, mannslífum
og verðmætum er fórnað. Hvernig
stendúr á þessu? Er þarna verið
að vinna í anda Krists, friðarhöfð-
ingjans, eða í samræmi við þann
boðskap, sem jólunum er helgað-
ur? Nei, hér er barizt gegn friðar-
höfðingjanum sjálfum. í hvert
skipti, sem kristnar þjóðir grípa til
vopna, krossfesta þær Krist á ný.
Þannig er smánuð sú hátíð á borði,
sem mest lofast í orði.
Til eru menn, og þeir virðast
vera í meirihluta í dag, sem halda
því fram, að beiting vopnavalds sé
að vísu böl, en þó réttlætanlegt, ef
það er gert fyrir góðan málstað.
En hafa þessir menn áttað sig á
því, að þarna hugsa þeir og breyta
í samræmi við regluna: tilgangur-
inn helgar meðalið? Átta þessir
menn sig ekki á því, að með svona
hálli og afstæðri kenningu er hægt
að réttlæta næstum því hvað sem
er? Og eru þessir menn virki-
lega svo ókunnugir boðskap Krists,
að þeir viti ekki, að hann for-
dæmdi alla vopnabeiting, jafnvel
til varnar. Sjálfur kaus hann að
minnsta kosti ekki að vera varinn,
heldur sagði við Pétur: „Slíðra þú
sverð þitt, því að allir þeir, sem
grípa til sverðs, munu farast fyrir
sverði.“
Ef jólin eiga í framtíðinni að
vera annað og meira en grátlegur
harmleikur, sýnandi andstöðu vora
við hið góða, þá verða kristnar
þjóðir að taka Krist alvarlegar en
þær hafa gert hingað til. Annað
hvort erum vér Krists megin, eða
vér erum það ekki. Hið þriðja er
ekki til. Sá, sem lofar stríð og und-
irbýr stríð í orði eða verki, sá, sem
viðheldur vígbúnaði eða hervæð-
ing í einhverri mynd, hann stríðir
á móti friðarhöfðingjanum Kristi,
og skiptir þá engu hvort hann tel-
ur sig traustan meðlim kirkju sinn-
ar eða ekki. Ef vér getum réttlætt
ófrið, þá erum vér að lítilsvirða
Krist. Þær kristnu þjóðir, sem efla
herbúnað eða stuðla að hernaði,
þær eru í raun og veru ekki kristn-
ar nema að nafninu til. Með því
að beita sverðinu hafa þær hafnað
Kristi, hvort. sem þær bera nafn
hans á vörum sér eða ekki.