Dagur - 17.12.1956, Síða 28

28
JÓLABLAÐ DAGS
enginn okkar getað þetta, annar en
Valdimar.
Á Sauðanesi þágum við hinn
bezta beina hjá þeim hjónum Guð-
jóni Jóhannssyni og Sigurlínu, senr
þar bjuggu þá. Þau marglögðu að
okkur að vera hjá sér um nóttina.
En heim vildum við komast, ef
unnt væri. Við vissum svo sem, að
heima myndu allir vera orðnir
hræddir um okkur og flestir telja
okkur af. Heim urðum við því að
komast, — og heppnina höfðum við
með okkur í það sinnið. Það lygndi
snögglega um kvekiið, þegar við
vorum komnir talsvert áleiðis.
Batnandi sjóveðri urðum við fegn-
ir. Við vorum orðnir allþrekaðir.
Þegar við vorum komnir inn að
Bikhólnum, sem fyrr er nefndur,
urðum við varir við mann, er stóð
þar á bakkanum og horfði hálfpart
til hafs. Við þóttumst vita, að þar
myndi kominn Jón, faðir Þorsteins.
Ekki lögðum við að landi til að
taka hann. Við létunr okkur nægja
að veil'a til lians. — Okkur skilaði
fljótt lieim í lendingu eftir jretta.
F.n þegar þar kom, stóð þar Baldvin
á Böggvisstöðum. Hann beið þess
ekki að við lentum, heldur óð út í
sjóinn, til að taka á móti okkur. —
Hvarvetna var okkur fagnað liið
bezta, enda töldu víst flestir okkur
úr helju heimta.“
Þannig sagðist Hallgrími frá þess-
um minnisstæða róðri. Eg innti
þann eftir, hvort liann hefði nokk-
urn tíma hreppt verra veður eða
komizt í meiri þrekraun á sjónum
en í þessum róðri. „Eg veit ekki,“
mælti hann, en svarar svo eftir litla
stund: „F.kki var liann betri róður-
inn, þegar við Jentum á Lamba-
skerjunum. — Það var síðla þetta
sama haust, að við rerum snemma
dags í s æmilegu veðri, en mjög
Jjótu útliti. Okkur hásetunum
hafði skilizt á formanninum, að
hann myndi ekki róa, eins og útlit-
ið var þá, en allt í einu brast hann
í það. Af einhverjum ástæðum vildi
Iiann ekki láta bera á því, að liann
„leggði í hann“. Við fórum því
hijóðlega. T. d. settum við „Kára“
ganrla niður á hlunnum, svo að
sem minnst heyrðist til okkar. —
Allt gekk nú vel í fyrstu og fengum
við sæmilegt veður en þyngjandi sjó
út að Sauðanesi. Þegar þar kom, var
komin mikil suðaustan kvika. Var
þá minnzt á, hvort ekki myndi rétt
vera, að bíða birtingarinnar í land-
vari, en af því varð þó ekki. Var
haldið áfram út á móts við svoköll-
uð Mígindi — en þá var komið vit-
laust veður. Skipar þá formaðurinn
að lands skyldi leita og taka barn-
inginn á svokölluð Larribasker. Var
það þegar gjört og gekk okkur von-
um framar vel, eins og veðrið var
þá. En varla mun nokkur þráður
lrafa sanrt verið þurr á okkur, er við
lentum þar. Við settum bátinn upp
í grjótið og bjuggum um okkur
undir kinnungnum á Itonum og
sofnuðum vært. Við vöknuðúm við
það, að verið var að setja bát rétt
hjá okkur. Var þar þá kominn Guð-
jón Daníelsson frá Hreiðarsstöðum
á Hamarsbátnum. Hann hafði þá
lagt línu sína meðan við sváfum.
\7eðrið var þá heldur þolanlegra.
Við brugðum því skjótt við og
lögðum línu okkar í tveim lykkjum
út og upp í Múlavoginn. Að því
loknu snerum við til lands upp í
voginn. Veður var heldur betra, en
.mikill var sjórinn. Við skriðum inn
í skúta undir bjarginu og tókum
okkur matarbita. F.ftir litla stund
sjáunr við bát, sem hleypir á reið-
anum, en hefur enga pjötlu uppi.
Varð þá iÞorsteini formanni að orði,
að þar myndi fara Gunnlaugur
Jónsson frá Kofa á Böggvisstaða-
bátnum. Það reyndist rétt vera. Að-
komubátnum tókst að ná landi hjá
okkur í voginum. — 'Nii er við höfð-
uin matast, vildum við fara að ná
línu okkar. En þar sem veðrið tók
þá af nýju að versna, sýndist öllunr
ófært að leggja frá landi. Það var
hvorki dragandi eða leggjandi.
Þarna urðum við svo að bíða franr
um kl. 4 um daginn. Þá lægði veðr-
ið heldur, svo að við á „Kára“ lögð-
um í að draga, en Gunnlaugur að
leggja. En meðan á línudrættinum
stóð, bráðhvessti af nýju. F.g lref
aldrei fyrr né síðar séð slíkan sjó af
suðaustri hér inni. Var ekki um
annað að gjöra en að hætta að
draga, enga var þá aðeins D/2 lóð
eftir í sjó. Báturinn var orðinn full-
ur af fiski, því afli var góður, og
engin leið til að „hleypa". Var því
einn kostur nauðugur, að taka
barning, eins og gjört var, þó að
lítt „væri hann drægur“. Mígindis-
bótin var þá öll í einu broti. Segir
svo ekki frekar af því, fyrr en við
vorum komnir inn að Lambaskerj-
um. Þá segir Þorsteinn, að hann sjái
ekki, að við komumst lengra, eins
og veður og sjór væri. Myndi því
sá einn fyrir, að hann reyndi að
snúa bátnum til lands og freista
landtöku upp á líf og dauða í
Lambaskerjum. Lífi sínu og sinna
manna vilji hann reyna að bjarga,
en um bátinn rnegi þá fara sem
vilji. Setur hann þá stýri fyrir og
snýr bátnum „upp á skipbrot" til
lands með aðdáunarverðu snarræði
og lagni. Já, Þorsteini var margt til
lista lagt, bæði á sjó og landi.
Nú var svo dimmt þarna, að ekki
sá til vogarins inn með klöppinni.
\7ar það bæði vegna myrkurs og sjó-
gangs. En það vildi okkur til lífs
— sennilega — að hásjávað var. —
I.andtakan tcikst giftusamlega. Bát
og mönnum var borgið.
Við skiptum liði, er í land kom.
Sumir báru iiskinn í höndunum á
land upp, en aðrir stóðu í sjónum
og héldu við bátinn á meðan. Var
komið langt á vöku, er því var lok-
ið. Við héldum svo heim í Sauða-
kot með fisk til þeirra hjóna, Sí-
monar Jónssonar og Jórunnar
Magnúsdóttur, er þá bjuggu þar.