Dagur - 17.12.1956, Síða 7

JÓLABLAÐ DAGS
7
ið ætlað að endast fram á næsta
vor.
„Fljótur nú!“ sagði mamma.
„Farðu úr þeim í snatri!“
Hann fór úr buxunum, og
Stebbi hafðx þegar hlaupið inn í
svefnherbergi að sækja saumakörfu
mömmu. Pabbi stóð þarna í síðum
næribtunum með hattinn á hnakk-
anum, og mamma breiddi úr rifnu
buxunum á fangi sér og stakk svört-
um tvinnaspottaendanum í munn
sér og hélt nálarauganu upp móti
ljósinu. Hún var skjálflient. Hún
gat ekki þrætt nálina. Við stóðum
eins og steingervingar og héldum
andanum \ ið hverja tilraun hennar
til að smeygja tvinnaendanum í
nálaraugað. Og við stundum af
sársauka við hvert mistak. Svitinn
spratt út á enni mömmu. Hún
hætti sem snöggvast til að nudda og
depla þreyttum augunum. En svo
reyndi <hún á ný, einbeitt og ákveð-
in. Tvinninn smaug inn í nálaraug-
að, en spratt svo út aftur og seig
niður.
Mamma var alveg uppgefin.
„Horfið ekki svona á mig,“ sagði
hún. „Eg get þetta alls ekki, þegar
þið glápið öll á mig.“
„Snúið ykkur öll við,“ skipaði
pabbi.
Við snerum okkur við og horl'ð-
um á útidyrnar. Pað vár dauðaþögn
dálitla stund, en svo heyrðum við
andann tekinn á lofti og þóttumst
vita, að mamma hefði sigrað. Við
snarsnerumst á liæl og sáum, að
hún var farin að þræða saman aðra
rifuna. En þegar hún 'liafði stungið
sporið og dregið tvinnann að, rifn-
aði brúnin undan tvinnanum, svo
lélegt og slitið var þetta orðið. Flún
reyndi að taka stærri spor, en ekk-
ert hald var í dúknum/Til reynslu
tutlaði hún ofurlítið í rifubrúnina,
liægt og gætilega, en hún táðist upp
alveg cins og baðmull. Mamma
hristi höfuðið alveg uppgefin.
„Það er ekki hægt að gera við
þetta,“ sagði hún. „Það er alveg út-
slitið.“
„Skelltu bót á það,“ sagði pabbi.
„Gerðu eittlivað," sagði eg.
„Klukkan er orðin átta.“
„Þú verður að fara í eitthvað
annað,“ sagði mamma.
„í hvað þá?“
„Eg þvoði samfestinginn þinn í
gær. Hann hangir úti á snúru.“
Stebbi hljóp út eftir honurn.
Pabbi athugaði buxurnar gaum-
gæfilega.
„Þær beztu sem eg hef átt,“ sagði
hann. „Keypti þær fyrir átta árum.“
Við heyrðum hátt öskur í Stebba
fyrir frarnan. Hann kom þjótandi
inn í dagstofuna með samfesting
jxabba. Hann var alveg gaddfrosinn
og eins og úttroðinn belgur.
„Lítið Jrið bara á!“ Stebbi hló.
Hann lét samfestinginn standa við
hliðina á sér. Við Jenný hlógum
1 íka. En Jrað var eins og samfesting-
urinn hæddist neyðarlega að okkur.
Jafnvel uppbi'ot og stroppur voru
stíflrosin og sperrt af virðuleik.
Pabbi leit á mömmu, ráðaleysisleg-
ur á svipinn. Hann virtist spyrja:
„Lít eg raunverulega svona út?“
Mamma forðaðist að líta á hann.
Hún tíndi saman saumadótið sitt.
„Þú verður hérna hjá þeim. Eg
. ætla að fara í búðirnar.“
Stebbi dansaði um allt gólfið við
samfestinginn.
„Nú er nóg kornið," sagði pabbi
ákveðið.
Stebbi kallaði samfestinginn kær-
ustuna sína og fór burt með Jressa
skrípakind sína og andvarpaði
smeðjulega yfir unnustunni. Nét
var í mörgu að snúast á heimilinU.
Mamma ákvað, að hún færi ekkert
að „klæða sig upp á“. Pabbi fór í
náttfötin sín og hjálpaði henni síð-
an í svarta jakkann. Jenný var send
eftir hattinum hennar í fataskápn-
um, en eg sótti skóhlífarnar.
Mamma átti enga hanzka, og þegar
hún var búin að setja upp hatt-
inn, smeygði liún ullarvettlingum
Stelxba upp á litlu hendurnar sínar.
Og er hún lét hendurnar síga,
duttu vettlingarnir af henni. Hún
settist niður, svo að pabbi gæti
srneygt upp á hana skóhlífunum.
Hann blés og másaði og ýtti bæði
henni og stólnum um alla stofuna,
áður en Jressu erfiði væri lokið.
Og loksins klukkan fjórðung
gengin til níu komst mamrna af
stað. Aftur var farið að snjóa.
Pabbi fór með henni út fyrir dyrn-
ar. Við horfðum á eftir henni út um
gluggann, hún var eins og ofurlítið
svart hnoð innan í hvítum slæð-
unum, sem duttu niður úr himnin-
urq. Pabbi kom inn, Jregar hún var
horfin. í lófa sínum hélt hann á fá-
einum snjóflygsum. Þær bráðnuðu
f.ljótt, meðan hann horfði á Jrær.
Hann kreppti hnefann fast utan
unr vatnsdropana í lófa sínum.
„Það er kominn háttatími,"
sagði hann.
Við mölduðum í móinn. Við ætl-
uðum að vera á fótum, þangað til
mamma kæmi aftur. En það vildi
hann alls ekki leyfa okkur. Jenný
fór upjr í svefnherbergið okkar og
kom aftur með náttsloþþinn sinn.
Pabbi sat við glúggann. Hún fór til
hans og drap fingurgómi á kinnina
á honum.
„Viltu afklæða mig?“ sagði hún.
„Jenný !itla,“ sagði hann. „Ástin
mín litla.“
Hún hallaði höfði ujrp að barmi
hans og lá Jrar með opin augu og
hlustaði á hjartslátt hans.
Við systkinin sváfum öll í sama
herbergi. Við Stebbi lágum í stóra
rúminu, en Jenný svaf enn í litla
barnárúminu úti við gluggann.
Pabbi bar Jennýju ujrjr í litla rúm-
ið og hlúði vel að henni með rúm-
fötunum. llann kyssti hana c
henni. Svo kom hann yfir til okkar
’c r •