Dagur - 17.12.1956, Qupperneq 8

8
JÓLABLAÐ DAGS
og ýfði dálítið hárið á okkur
Stebba.
Jenný fór að kjökra. Við settumst
upp í rúminu. Hún var að gráta og
grúfði sig ofan í svæfilinn.
„Hvað er að?“ spurði pabbi.
Rödd hennar virtist koma langt
að neðan úr svæflinum.
„Eg vil ekki fá neitt hjá Jóla-
sveininum," sagði hún.
„Hann kemur með stóra brúðu
handa þér.“
„Eg vil ekki hafa brúðu. Eg vil
ekki hafa neitt. Bara ekki neitt.“
„Ekki neitt?“
„Ekkert,“ snökti hún og sparkaði
til fótunum. „Ekkert, ekkert."
„Jenný litla.“
Hún vildi vildi ekki láta hann
snerta sig. Hún vatt sig og sneri sér
undan. Hún brölti upp á hnén og
skreið yfir í fótaenda rúmsins,
hnijrraði sig þar saman og sneri
baki við honum. Pabbi varð alveg
forviða. Hann leit yfir til okkar, en
ekki gátum við hjálpað neitt.
„Þú vilt kannski eitthvað annað,
Jenný. Dálitla tebolla eða strokfjöl
og strokjárn.
„Eg vil ekki neitt,“ andæfði hún.
„F.g vil að þú fáir eitthvað."
Og þegar hún hafði sagt þetta,
varð liún alveg róleg. Pabbi var
orðlaus og steinhissa. Nú lagðist
Jenný aftur út af, róleg og stillt og
dró teppið alveg upp að liöku. Við
Stebbi lögðumst líka út af.
Pabbi bara glápti. Svo slökkti
hann Ijósið. í dyrunum nam hann
staðar. „Farið þið nú að sofa,“ sagði
hann. „Eg ætla að vekja ykkur
klukkan ellefu. Við ætlum að fara
til miðnæturmessunnar. ÖIl saman,
í sérstöku tilefni, okkur til gleði og
ánægju.“
Stebbi settist upp í rúminu í
snarkasti:
„En þú hefur engar buxur!“
„Samfestingurinn þornar,“ sagði
pabbi.
„En pabbi. ...“
„Æi, ekkert.“
Stebbi velti sér niður við hliðina
á mér. „Hann getur ekki farið til
kirkju í samfestingnum," hvíslaði
hann. „Hvað heldurðu þá, að fólk
hugsaði og segði!“
Eg skeytti þessu ekkert. Eg
smeygði mér fram úr rúminu.
Gegnum opnar dyrnar inn að
fremra herberginu sá eg pabba sitja
við gluggann rneð flónelskuflinn
sinn vafinn utan um fæturna á sér.
Hann nuddaði héluna af orluggan-
um og gægðist út á veginn til að
líta eftir mömmu. Allt síðdegið
hafði þetta verið leikur okkar
Stebba og Jennýjar. En fyrir pabba
var þetta enginn leikur. Hann
hafði áhyggjur út af mömmu.
Hann virtist núna svo ellilegur og
einmana. Og allt í einu skildist
mér, livað Jenný hafði átt við. Eg
'kærði mig heldur ekkert um neina
jólagjöf.
Við vorum ekki sofnuð, þegar
mamma kom aftur. Við heyrðum
hana stappa fótum í skóhlífunum á
forstofutröppununr. Svo opnaðist
hurðin, og hún kom þjötandi inn
með snjóinn á herðunum. Hún
rétti pabba stóran böggid, vafinn í
brúnan umbúðapappír.
„Hæ ,hó!“ sagði Stebbi. „Þarna
er það komið. Þetta er byssan mín.“
Við Jenný lágum grafkyrr.
Stebbi stóð í dyrunum í skímunni.
Mamma leit upp til að sjá, hvort
við svæfum, og sá þá Stebba í dyr-
ununr.
„Farðu aftur upp í undir, eins,“
sagði hún.
„Ætlarðu ekki að opna hann?“
Stebbi kom aftur upp í rúmið.
Mamma lokaði hurðinni. Við vor-
unr í myrkrinu, nenra hvað ofurlitla
glætu lagði inn undir hurðina.
iÞetta virtist allt eitthvað svo til-
gangslaust. Manrnra og pabbi börð-
ust í bökkum og áttu við ranrman
reip að draga. En Stebbi var ekkert
að hugsa um það. Hann velti sér
bara í rúminu og rak í nrig olnbog-
ana á víxl í ærslunr sínum. Að neð-
an heyrðunr við eitthvað áþekkt
trunrbulrljóði, þegar böirdunum
var sprett utan af stóra böggliirunr.
Síðan varð hljótt.
Að nokkurri stuird liðinni opn-
aði mamma hurðina.
„Nú megið þið koma,“ sagði hún
brosandi.
Stebbi stökk fram á gólfið, eir við
Jemrý gengum hægt ofair. Stebbi
stóð á nriðju stofugólfinu og hvarfl-
aði björtum, eftirvæntingarfullum
augum unr alla stofuna.
„Hvar er lrún?“ sagði hann „Hvar
er byssan mín?“
„Bíddu írxi ofurlítið,“ sagði
nramma.
Eg litaðist um. Pabbi var horf-
inn. Mamma gekk yfir að fata-
skápnum. Hún drap fingrum á
lrurðina.
„Tilbúinn?“ spurði hún.
Og innan úr skápnum svaraði
rödd pabba: „Tilbúinn," og hurð-
in opnaðist.
Þetta var ungur maður. Hann
kom út úr skápnum og gekk fram á
mitt gólfið. Við hörfuðum forviða
yfir til mömmu. Ókunni maðurinn
brosti. Og þá þekktum við hann
öll. Þetta var pabbi. En lrann var í
nýjum fötum, og nreð fallegt háls-
bindi. Og hann var 1 jómandi falleg-
ur. Við gláptum á hamr, undrandi
og hrifin. En sú gleði! En sú feg-
urð! Hann stóð þarna og hrosti að
okkur, glaður, en dálítið órólegur.
Hann rétti franr hendurnar til
Jennýjar að vanda. Hún var alveg
frá sér numin af gleði og liékk í
mömmu sinni, ánægð með að
standa þarna í fjarlægð og lrorfa á
hann, þögul og hamiirgjusöm.
Manrnra varð að ýta henni gætilega
í áttiira til hans. Hún leit íriður og
hreyfði sig varla. F.n svo rak hún
allt í einu upp gleðióp og hljóp í
fangið á lronum.