Dagur - 17.12.1956, Síða 20

20
JÓLABLAÐ D AGS
móðir mín, og árið eftir yfirgaf eg
Danmörk."
Annar ökumaðurinn, sem brugð-
ið hafði sér út, kom nú inn aftur
og sagði: ,yÞað eru víst einhverjir í
hættu staddir, því að eg sá liest með
aktygjum liama sig í skjóli við hús-
gaflinn."
Það sló þögn á hópinn, og allir
fóru þeir út til að líta eftir, hvort
þeir bæru kennsl á hestinn. En þeg-
ar þeir konru r'it, sáu þeir, að þarna
voru tveir hestar, sem sneru sér
undan veðurofsanum. Þeir voru all-
ir sílaðir utan, svo að torvelt reynd-
ist að greina útlit þeirra.
Karl Bacli gekk til hestanna, fór
böndum um höfuð annars þeirra
og sagði: „Þetta er hryssan hans
Westergaards, eg þekki hana á eyr-
unum.“
„Já, feðginin, Rósa og Wester-
gaard voru einnig í kaupstaðnum,“
sagði kandidatinn.
„Bara að hér hafi nú ekki orðið
slys,“ sagði Karl Bach, í því hann
teymdi hestana til hésthússins.
Hinir mennirnir áttu fullt í fangi
með að hafa sig aftur í húsaskjólið.
Stormurinn liafði greinilega færzt í
aukana og stórhríðin orðin að
hreinasta fárviðri, einu slíku, sem
svo oft geisar um vetur í Kanada,
og alla jafna krefst mannfórna.
Allir urðu þeir gripnir eins kon-
ar skelfingu. Þeir vissu, að Wester-
gaard var maður um sextugt og
fremur heilsuveill, og að Rósa, dótt-
ir hans, var ung, aðeins tuttugu og
tveggja ára. Fyrir tveimur árum,
eftir að ÚVestergaard missti konu
sína, höfðu þau flutt frá Ghicago til
nýlendunnar, af því að læknir hafði
ráðlagt honum að dveljast á Slétt-
unni, svo að taugar Iians kæmust
aftur í lag. Það hafði líka sýnt sig,
að sú ró og kyrrð, sem ríkti á Slétt-
unni, var einmitt rétta lyfið. Rósa,
sem var lærð hjúkrunarkona, hafði
oft, í veikindum landnemanna,
veitt þeim mikilsverða aðstoð. Hún
var mjög lagleg, björt yfirlitum,
bláeyg og bjarthærð; var hún líka,
vegna fegurðar sinnar, kölluð
Sléttu-rósin. Kandidatinn var tíð-
ur gestur á heimili Westergaards.
Hann átti bíl, og Rósa sást oft í
fylgcl með honum, þegar hann fór í
ökuferðir sínar. 'Þess vegna var það
almennt álitið, að þau væru trúlof-
uð.
Allir áðkomumennirnir voru
sammála um það, að ekkert væri
hægt að gera til hjálþar þessum
tveim ferðamönnum, fyrr en veðrið
lægði eitthvað. Það væri aðeins til
að leggja líf sitt í hættu, þar sem
engin merki voru finnanleg til að
glöggva sig á. Það væri einnig hugs-
anlegt, að þau hefðu komizt í húsa-
skjól, áður en veðurofsinn hefði
náð hámarki sínu.
Á meðan þeir ræddu þetta frain
og aftur, kom Karl Bach frá því að
fara með hestana í hús. Hann gekk
þegar að veggnum og tók þaðan
niður húðfat mikið.
„Eg ætla að leggja aktygi á þá
brúnu og ríða áleiðis til bæjarins,“
sagði hann ákveðið.
Ferðafélagarnir lögðu fast að
honum að hætta við för þessa, en
hann sat við sinn keip, og hélt af
stað út í érveðrið.
Langur tínri leið, eða svo fannst
ferðafélögunum, þar sem þeir biðu
milli vonar og ótta þess, sem verða
vildi, en jafnframt hugguðu þeir
hver annan með því, að Karl Bach
myndi spjara sig.
„Eg er ekkert hræddur um
Bach,“ sagði einn þeirra. „Hann
þekkir Sléttuna eins og fingurna á
sér. Hann hefur verið ktireki á stór-
búinu hans þacksons í sex ár, og
hann kann ekki að hræðast. Þið
megið vera vissir um, að hann verð-
ur kominn aftur fyrr en okkur var-
ir. Nei, þá er meiri ástæða til að ótt-
ast um feðginin."
Þegar Karl Bach kom þangað,
sem allmikill hálmstakkur var, en
frá honum og bæjarhúsunum var
spottakorn, nam hann staðar, og
var þangað til að krafsa snjóinn frá
hálminum, að honum tókst að
kveikja í stakknum. Því næst hélt
hann för sinni áfram! Hann var nú
viss um, að hann gæti ekki farið
villur vegar, þar sem hann hafði
logandi hálmstakkinn sér að leiðar-
ljósi. Við og við gaf hann frá sér
öskur eins og þau, sem kúrekar eru
vanir að viðhafa, þegar þeir reka
nautgripi eða hross. Og í hvert
sinn, sem öskrið var fyllilega
hljóðnað, kallaði hann eins hátt og
hann gat: „Er nokkur þar?“ En
enginn virtist heyra köll hans á
þessari ógnþrungnu nótt.
Sleði Westergaards hafði orðið
fastur í daldragi nokkru. Með
mestu erfiðismunum hafði þeim
loks tekizt að spenna hestana frá.
Vonlaust virtist þeim að ná. til
mannabyggða, tóku þau þess vegna
það til ráðs að búa sem bezt um sig
á sleðanum, og bíða þess að veðr-
inu slotaði. Þó að þau væru klædd
skjólgóðum íoðfötum og hefðu
bæði undir og ofan á sér þykkar
ábreiður, gerði kuldinn fljótlega
vart við sig, og þeim varð brátt
Ijóst, að hér var um lífið að tefla.
Þau höfðu legið þarna æðistund,
og byhirinn grenjaði, án afláts um-
hverfis þau, er Rósa stóð á fætur
og sagði við föður sinn, að hann
skyldi sveipa ábreiðu hennar einnig
um sig, því að hún ætlaði að freista
þess að ná í hjálp. En faðir hennar
sagði: „Við skulum láta eitt yfir
okkur bæði ganga, dóttir góð.“
Samstundis og hann hafði sleppt
orðinu, heyrðu þau, þrátt fyrir
grenjandi hríðina, hvellt öskur, og
rétt á eftir heyrðist kallað: „Er
nokkur þar?“
„Já,“ kallaði Rósa á móti.
Þau hlustuðu í ofvæni, en heyrðu
aðeins hvininn í storminum.