Dagur - 17.12.1956, Qupperneq 29

JÓLABLAÐ DAGS
29
- SKUGGI
(Framhald af bls. 15.)
ur. Fyrst stökk hann nokkra faðma
frá mér og lagðist niður. Rak svo
upp smágelt og leit spyrjandi á
mig. Ef hann hugði að allt væri í
lagi, hljóp hann í ótal krókum og
faldi sig í alvöru. En ekki mátti eg
fara af stað fyrr en hann gæfi
merki. Það gerði hann með því að
líta npp sem allra snöggvast, og þá
var það eg sem átti að taka sprett-
inn, og það gerði eg æfinlega. Það
var þegjandi samkomulag um að
við yrðum báðir að hlaupa þegar
við leituðum, annars var það ekki
eins spennandi. Svo endurtók sagan
Hjá þei'm tókum við næturgistingu.
Margir bátar reru héðan fyrr og
síðar á deginum, en engir náðu lín-
um sínum aðrir en við og Guðjón
Daníelsson, sem komst heilu og
höldnu heim um kveldið. Mig
minnir, að Gunnlaugur í Kola
hlcypti til Olafsfjarðar.
Morguninn eftir náðum við því,
sem við skildum eftir af línu okkar.
Síðan var haldið heim í góðu veðri
með góða veiði.“
Þannig lauk Hallgrímur máli
sínu. — Eg þakka honum frásögn-
ina og óska honum gleðilegra jóla!
Hann biður blaðið að flytja góða
jólaósk frá sér til lesendanna.
Flestir hinna gömlu sægarpa
Dalvíkinga eru fallnir fyrir ættern-
isstapann. En — „menn koma í
manna stað“. Um hina eldri verður
vitnisburður sjómannasögunnar,
hvenær sem hinn dalvíski þáttur
hennar verður ritaður, Jaessi:
„Fast Jieir sóttu sjóinn“, —
og uin hina yngri:
og sækja hann enn!“
GLEÐILEG JÓL!
sig með ópum oð óhljóðum, þegar
eg fann Skugga. Síðar lærði hann að
hrekkja mig ofurlítið og hefur
kannski lært það af mér. Hann var
stundum horlinn þaðan, senr hann
faldi sig fyrst. Hafði fært sig úr
stað. Það var ekki heppilegt fyrir
mig að byrja á Jressum hrekk, því
að þegar Skuggi var búinn að læra
hann, átti hann miklu hægara með
Jrað en eg að skríða langar leiðir og
gera leitina erfiðari. En hér var
engum nema sálfum mér um að
kenna.
Á þennan hátt lékum við okkur
löngum og höfðum báðir jafn gam-
an af. Stundum kom Skuggi í liend-
ingskasti, Jrar sem eg var að láta
heyfang í sæti. Eg lézt auðvitað ekk-
ert skilja. Hann stökk Jrá bak við
sátuna og gægðist fyrir horn með
gáskafullu látbragði. Sjaldnast
stóðst eg mátið og brá á leik nreð
vini nrínum. Og æfinlega konr
Jretta nrér í gott skap. 'Eg nrurtdi
áreiðanlega rifja upp æskuleikina
ef Skuggi væri konrinn.
Skuggi vildi forða frá slysi.
Engan hund hef eg Jrekkt, sem
var eins hræddur unr nrann, á
hættulegum stöðum, og Skuggi
varð stundum. Bar sérstaklega á
Jrví.ef nraður gekk tæpt á klettasnös
eða hallaði sér upp að handriði á
lrrú, Jrar sem hátt var niður. En
aumingja Sktiggi var hræðilega nris-
skilinn.
Smalamaður kvartaði eitt sinn
undan því, að Skuggi lrefði ráðizt
að sér og ætlað að bíta sig. Datt mér
strax í hug, hvernig á því stæði, og
konr Jrað líka á daginn. Þetta var á
klettabrún og skreið Skuggi franr
fyrir manninn og lét skína í tenn-
urnar, og þá var lrann ekkert frýni-
lcgur. Eg sagði smalamanni, að
Jretta gerði Skuggi æfinlega, þegar
hann væri hræddur um að maður
færi sér að voða. Hann Jragði við og
varð lrugsi. Seinna konrst hann sjálf-
ur að Jressum sannleika og mátti
enginn hallmæla Skugga í lrans
eyru eftir Jrað.
Eg trúði Skugga fyrir sorgunr
nrínunr og lrann lruggaði nrig eftir
beztu getu. Líklega hef eg aldrei átt
betri vin. Minningin unr hann fyrn-
ist ekki, Jrótt tímar líði. Hann var
vitur, skemmtilegur og tryggur, og
eg sakna hans enn í dag.
E. D.
Q '»'7;,' -4*0 '4'<£? '‘'v!' '4'í? ^70 '4"l£? '‘'‘■vls ^
-<• y.
V,
Vald. V. SnævaiT.