Dagur - 17.12.1956, Síða 5

JÓLABLAÐ DAGS
5
ganga eftir stéttinni og yfir gras-
blettinn heirn að húsinu. Mann'
gekk hratt að vanda og var léttstíg-
ur. Alit í einti varð hann okkar var
í glugganum. Hafi hann brosað,
þá heftir það kostað hann allmikla
áreynslu. Nú heyrðum við til hans
á förstofutröppunum, að hann var
að stappa af sér snjóinn, unz okkur
virtist, að nú hefði hann stappað
ailt of mikið og qf iengi, eins og
itann væri smeykur við að koma
inn fyrir. Síðan kom hann samt inn
og lé/i: ekki hafa séð okkur í glugg-
anum, því að hann hrosti og sagði
stillilega:
„Jaéja, jæja, jæja. — Gleðileg jól,
öll saman!"
Hann fleygði af sér snjáðum
frakkanum og brosti enn til að
leyna vandræðum sínum. Og hon-
um veittist erfitt að forðast augu
okkar allra. En þó var allt í einu
engrar skýringar þörf. Hann var
pabbi okkar, konungur heimilisins,
og maður bjóst ekki við því af kon-
ungi, að hann léti hugfallast eða
yrði skeifdur, þótt eitthvað bját-
aði á.
Hann hengdi frakkann sinn inn
í skápinn og sneri sér iiægt að
Jcnnýju og rétti frarn hendurnar,
og hún ldjóp til hans.
„Sástu Jólasveininn?" spurði
Jenný.
,,Jólasveininn? Æi, já. En hann
hafði orðið fyrir einhvérju hræði-
legu óhappi. Hann lrað mig að
segja þér, að hann hefði orðið alltof
seinn í ár. Tvo þrjá daga eftir áætl-
un. Hann bað mig líka að segja
jennýju, að hann hefði ljómandi
fallega brúðu handa henni.en hann
gæti ekki komizt yfir veginn fyrr en
eftir nokkra daga.“
Jenný var hálf utan við sig og
þuklaði á hálsbindi pabba. —
Hún hafði þótzt sjá Jólasveininn
allan liðlangan daginn. Ut um
gluggann hafði ht'm séð hann þjóta
um himingeiminn í stórum, rauð-
urn sleða, sem tvö hreindýr drógu.
Hvernig gat þá staðið á því, að
hann skyldi ekki geta komið, fyrst
hann hefði farið svo oft fram hjá
uppi yfir húsinu í dag?
Mamma laut nú einnig niður að
Jennýju og sagði: „Já, hann er
seinn á stundum. Það kemur oft
fyrir.“
Jenný var mjög sorgbitin, en
hún var trúarsterk. Hún athugaði
andlit þeirra gaumgæfilega, hvort
hvergi leyndist hrekkur eða
skreytni, og hún skyggndist neki-
lega inn í augu foreldra sinna. Síð-
an leit hún á okkur Stelrba.
„Honum seinkaði líka fyrir
þremur árum,“ sagði ég.
„Heiia viku, meira að segja,“
sagði Stebbi.
AÞetta virtist sannfæra Jennýju,
þótt hún segði ekkert enn. En við
Stebbi vorum of glaðir til að hugsa
nokkuð frekar um Jennýju, því að
pabbi hafði litið til okkar viður-
kenningaraugum. Og þau sögðu,
að hann væri okkur þakklátur fyrir
að stuðla að því, að halda draumi
Jennýjar litlu og draumheimi lif-
andi. Þetta lýsti gleði hans vegna
þess, að við vorum ekkert vonsvikn-
ir, þótt nú yrðu engar jólagjafirnar.
Það birti einnig ljóslega, að allt sem
hann ætti og innynni sér, væri okk-
ar vegna.
Við borðuðum kvöldverðinn í
eldhúsinu. Pabba þótti smásteik
góð, en í kvöld sat hann hæglátur
og hreyfingarlaus, lét gaffalinn
liggja kyrran á diskinum og and-
varpaði djúpt öðru hvoru. Við
kenndum í brjósti um liann, svo að
ekki þurfti að ginna né hóta okkur
til að borða, og við átum með
mestu græðgi.
Loksins spurði mamma um herra
Harding.
„Hann sendi peningana í pósti,"
sagði pabbi. „Þeir koma því ckki
nógu snemma."
A7ið urðum öll döpur í huga við
þessa frétt. Jenný vildi vita, hvort
herra Harding væri sami maður og
Jólasveinninn.
„Já, einmitt sá sami,“ sagði
pabbi.
Allt í einu klappaði mamma í
hendurnar, og augu hennar 1>1 ik-
uðu. „Bíðið andartak," sagði hún.
„Nú man ég nokkuð.“ Hún ýtti frá
sér stólnum og flýtti sér inn í svefn-
herbergið.
„Hvað er nú að henni?“ sagði
pabbi og gaf henni gætur.
Mamma kom aftur brosandi.
Hún hélt á úrinu sínu litla, sem
hún notaði aldrei, af því að Jrað var
úr gulli, og hún geymdi það ætíð á
kistubotni sínum undir írsku lín-
dúkunum, þar eð það var bæði
verðmætt og einnig dýrmætt henni.
Pabbi hafði gefið henni það, áður
en þau giftust. Urið var fest á svart-
an flauelskodda í dálítilli pappa-
iiskju. Mamma var dálítið skjálf-
hent, Jregar hún lyfti upp litla flau-
elskoddanum og tók undan honum
fimm gullmyntir. Pabbi tók við
myntunum. Þetta voru peningarl
Fimm ensk pund. James frændi
•hafði gefið mömmu þau í brúðar-
gjöf fyrir fimmtán árum. Pabbi
horfði á fimm gullpeningana i lófa
sínum og síðan á mömmu. Hún var
mjög hreykin núna. Dökku augun
hennar blikuðu, varir hennar voru
rakar, og eftirvæntingarsvipur á
andliti hennar.
Pabbi fór að hlæja. Hann hló svo
hátt og óstjórnlega, að við fórum
líka að hlæja, unz við urðum þess
varir, að þetta var alls ekki eðlileg-
ur hlátur, því að augu hans fylltust
tárum. Og allt í einu sveið mig líka
í augun, og eg greip annarri hendi
fyrir þau, því að eg þoldi ekki að
horfa á pabba. Hann grét aldrei,
hann hafði aldrei áður grátið, svo
að ekki var heldur við því búizt af
honum, en nú sat hann þarna með
j)eningana í lófanum, og stór tár
runnu niður kinnar hans. Skyndi-