Dagur - 17.12.1956, Qupperneq 15

JÓLABLAÐ DAGS
15
þar sem hann hafði setið einn að
móðurmjólkinni unr tíma. Bóndi
sagði, að þetta hefði verið minnsti
hvolpurinn, og þótti mér það held-
ur verra. Ég vildi eiga stóran liund.
En þegar ég var búinn að taka
hann undir höndina og kominn af
stað heimleiðis, var hvolpurinn
ágætur og alveg eins og hann átti
að vera.
Ég liafði víst gert mér nokkuð
háár vonir um móttökurnar lieima.
En þegar ég setti hvolpinn á
mitt eldhúsgóljfið, viðbúinn lirósi
og fagurmælum, gestinum til
handa, varð fátt um kveðjur. Sumir
fussuðu meira að segja og mikluðu
fyrir sér hið erfiða uppeldisstarf,
sem í vændum væri. Sá svarti dill-
aði skottkrílinu, og af því að það
var svo li'tið, lét hann sér ekki muna
um að dilla sér öllum og skildi ekki
baun af því, sem sagt var, og það
var nii jafngott.
Þá var eftir að velja nafnið. —
Mörg nöfn komu til álita: Kópur,
Snati, Vígi, Skuggi, Krummi, Sám-
ur, Smali, Kátur, Lappi, Ncró og
mörg fleiri nöfn komu til álits og
umræðu. Var ekki sýnt, hvernig
þetta mundi enda, því að kappræð-
ur voru þá alltíðar, og jafnvel um
nafn á hundi. Á endanum var hann
nefndur Skuggi, og þótti mér það
fallegt naln þá strax og þó fallegra
síðar.
Skuggi varð allra hunda stærstur.
•Skuggi var ógurlegt átvagl, en að
sama skapi matvandur. Hann óx
svo cirt að undrun sætti. Hann var
hræddur við allar skepnur og var
farið að tala um að farga lionum.
Mér þótti strax mjög vænt um liann
og var allslnigar feginn, að Ijótt
áform komst ekki í framkvæmd.
Fullvaxinn var Skuggi svo stór að
lvann gat tekið bita af venjulegu
matborði, án þess að lyfta framfót-
unum. Hausinn var breiður og eyr-
um brotin neðarlega. Skottið stóð
beint upp. Hann var mjög sver um
háls og bringu, en afturmjór. Aug-
unum er ekki gott að lýsa. Þau voru
svo margbreytileg, en oftast voru
þau dul og dreymandi.
Eins og áður er sagt var Skugga
ekkert um skepnur gefið, hvorki
kindur eða hesta. En hann fylgdi
mér hvert sem ég fór, en virtist
lengi vel ekki skilja starfið,
sem honum var ætlað. Fyrir kom
að hann fór eins kortar könnunar-
ferðir. Brokkaði þá kringum kind-
urnar steinþegjandi, og kom svo til
mín sorgmæddur og óánægður.
Síðar breyttist þetta. Varð hann
svo að segja allt í einu ágætur fjár-
ihundur. Þegar fé var rekið, gætti
finnn þess að engin kind færi úr
hópnum og þurfti sjaldan að minna
liann á það. Stundum rak hánn upp
smágelt eða hann greij) í fótinn á
kindinni, sem hann ætlaðist til að
lilýddi sér. En hann sleppti um lcið
og kindin tók á sþrettinn. Líka var
hægt að senda liann langar leiðir
eltir kindum. En lionum hætti allt-
af við að stökkva nokkuð hastarlega
á kindurnar. Kom fyrir að hann
skellti þeim um koll. En ekki gerði
hann það af ásettu ráði, því að
hann skammaðist sín fyrir það á
eftir.
Skuggi sigrar Mósa.
Skugga skildist það fljótlega, að
hestarnir áttu ekki að vera í túninu.
En það var hægara sagt en gjört, að
venja þá af því. Þeir voru ekki van-
ir.að ganga undan hundum og ætl-
uðu ekki að breyta þeim sið.
Hann fékk marga skrokkskrjóð-
una í þeim viðskiptum. Sérstaklega
var það Mósi gamli, sem bæði barði
og krafsaði. En á endanum varð
hann þó að láta í minni jrokann.
Það var þegar Skugga hugkvæmdist
að bíta í snoppuna á lionum. Þá
varð Mósi alveg sjóðandi vitlaus og
hvílíkur darradans út alla móa! En
Skuggi rak fióttann sigri hrósandi.
Hann var beinbnis montinn, þegar
hann kom úr þeirri för. Hrossin
vöndust fijótlega á að hlýða mcigl-
unarlaust.
í feluleik við Skugga.
Vinátta okkar Skugga hélzt
óbreytt og við áttum marga ánægju-
stund saman. Við fórum'oft í felu-
leik, út um iholt og móa. Þangað
lágu leiðirnar vor og haust við fjár-
gæzlu og smalamennsku og á sumr-
in þegar sækja þurfti hross og kýr
eða færa í haga.
Leikurinn byrjaði oftast með því,
að eg sendi Skugga eitthvað í burtu.
Hann grunaði ekki neitt og fór eft-
ir því, sem eg benti honum. En á
meðan hann var á hlaujmnum,
faldi eg mig á nrilli þúfna og kall-
aði svo á hann. Skuggi kom þá á
harða spretti, í stel’nu þangað, sem
hann sá mig síðast. Eg man hvað
]iað var spennandi, að lieyra hann
nálgast í löngum stökkum. Svo
stcikk hann oftast nær yfir mig, þar
sem eg lá og hélt niðri í mér hlátr-
inum. Varð þá hvort tveggja jafn
snemma, að eg skellti ujrp úr og
Skuggi rak upp Iiátt gól. Honum
varð svo bilt við. Og það varð mér
nú líka. Svo hojijiaði hann í kring-
um mig og réði sér ekki fyrir kæti.
Ef eg benti honum að fara burt á
nýjan leik, var hann varari um sig
og tregari til. Hann hljóp þá aðeins
stuttan sjiotta í einu og var að smá
líta við, nokkurn veginn fullviss
um, að eg væri að ,,jrlata“. Ekki var
viðkomandi að hann leitaði að mér
í þriðja sinn. Þá þótti honum tími
til kominn að snúa hlutverkunum
við. Þá vildi hann fela sig og láta
mig leita. Hann var ekki í neinum
vandræðum að koma mér í skilning
um þetta. Hann tók þá að sér stjórn
leiksins og var þá oft næsta kátleg-
(Framhald á bls. 29).