Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1995, Page 11

LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1995
11
„Ég hugsa að þú verðir ágætur
afi,“ datt út úr konu minni við eld-
húsborðið um síðustu helgi. Ég sat
þar og dundaði mér með dóttur
okkar hjóna. Yfirlýsingin kom
mér nokkuð á óvart, bráðungum
manninum, en hún er til marks
um álit frúarinnar á þroska mín-
um eða öllu heldur seinþroska.
Þær mæðgur höfðu farið í jóla-
fóndur í sex ára bekknum og náð
sér í ýmislegt skemmtilegt, meðal
annars tréengla til þess að mála.
Stúlkan málaði af kappi og brátt
voru englarnir orðnir rauðir og
grænir og allir hinir jólalegustu.
Það vantaði því meira til að mála.
Smíðaraunir
„Bjargaðu þessu, góði minn,“
sagði frúin eins og ég gæti töfrað
fram tréengla eins og ekkert væri.
„Ég veit ekki betur en afi þinn
hafi verið trésmiður,“ sagði kon-
an. Ég gat ekki neitað því en benti
konunni um leið á hrakfarir mín-
ar í smíðatímum í barnæsku.
„Veistu ekki, kona góð, að ég
framvísaði sama tekkhundinum
þrjú ár í röð í smíði? Það bjargaði
mér að það var sífellt skipt um
smíðakennara. Viltu skoða smíðis-
gripina mína úr barnaskólanum?
Þeir hafa nefnilega varðveist sum-
ir hverjir," bætti ég við og hélt að
ég hefði fullvissað konuna um að
trésmíði lægi ekki fyrir mér.
„Ég fæ ekki annað séð en þú
getir smíðað," hélt konan áfram.
„Pabbi þinn er handlaginn og
bræður þínir liprir til handanna.
Ég man ekki betur en bróðir þinn
smíðaði skírnarfont í kirkju.“
„Hættu nú,“ sagði ég. „Saman-
burðurinn verður að vera sann-
gjarn. Bróðir minn er lærður
kennari og hefur m.a. kennt ung-
um sveinum handverk. Ef þú vilt
skoða afrek mín í trésmíðinni þá
er það velkomið. Þau saman-
standa af síðutogara, sem klofnaði
í tvennt þegar ég rak síðasta
naglann í hann, tágakörfu sem
bognaði í öfuga átt og jólatrésfæti
sem kveikt var í fyrir áratugum.“
Stóreygðir jólaenglar
„Hugsaðu um stelpuna," sagði
konan. „Hún treystir á pabba
sinn.“ Undir þessum frýjunarorð-
um gat ég ekki setið. Það var á
þessum tímapunkti sem ég hóf tré-
smíði á ný eftir 29 ára hlé. Það var
þá sem konan sagði að ég yrði
sennilega góður afi. Það væri loks
með fjórða barni sem ég fengist i
jólaföndur með afkvæmi mínu.
Þessum þroska næði ég ríflega 22
árum eftir fæðingu frumburðar
okkar. „Þú kemur til,“ sagði frúin
góðlátlega. Ég vissi ekki alveg
hvernig taka ætti hrósinu. „Senni-
lega fóndrar þú og dúllar með
barnabömum þínum þegar þar að
kemur. Sko minn!“
Jólaenglar dóttur minnar
störðu á mig stórum augum og
biðu eftir bræðrum sínum.
Englarnir voru sagaðir úr kross-
viðarplötu, sennilega af smíða-
kennara barnaskólans. Ég fór út í
bílskúr og leitaði að krossviðar-
plötu. Þar fannst engin slík. Sömu
sögu er að segja úr kjallaranum.
„Ég finn enga spýtu," hrópaöi ég
til konunnar. „Þú sérð um þetta,"
sagði konan. Þar var enga samúð
að finna. „Pabbi, ertu að koma
með englana," spurði engill okkar
hjóna þar sem hún beið spennt við
fondurborðið í eldhúsinu. „Ég á
ekki útsögunarsög," hrópaði ég
enn úr kjallaranum og sá enga
glætu á þessu stigi jólaundirbún-
ingsins.
Útskurðarmeistari
Það var þá sem ég sá vindla-
kassann, kassa utan af ekta
Havanavindlum. Vindlarnir voru
löngu reyktir en í kassanum
leyndust nokkrir gamlir fimmtíu-
kallar, frá þvi fyrir myntbreyt-
ingu. Málinu var bjargað. Ég réðst
á kassann, sturtaði úr honum
verðlausu peningunum og hlutaði
hann í sundur. Þegar ég mætti að
fóndurborði mæðgnanna var ég
með sex þunnar viðarplötur og til-
búinn í slaginn.
Konan horfði stóreygð á föður
barna sinna. Hún vissi að þar fór
fráleitt handlaginn heimilisfaðir
en nú keyrði um þverbak. Hún
var svo undrandi á manni sínum
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
að hún sagði ekki orð. Barnið
horfði hins vegar stolt á föður
sinn, smiðinn. „Áttu ekki hníf,
gullið mitt,“ sagði ég og sendi eig-
inkonunni yndislegt bros. Þannig
bros senda aðeins handlagnir
menn. Hún náði munnvikunum
aftur í réttstöðu, sótti blaðskurð-
arhníf og afhenti útskurðarmeist-
aranum. Með sjálfum mér vissi ég
að ég réð ekki við englasmíði með
þessum græjum og hóf því samn-
ingaviðræður viö stúlkuna.
Snjókarl með
pípuhatt
„Þú átt svo marga engla, eigum
við ekki að gera eitthvað annað,“
sagði ég við barnið föndurglaða.
„Jú, jú,“ sagði stúlkan sakleysið v
uppmálað og hélt að pabbi segði
þetta bara til að auka á fjölbreytn-
ina við jólaundirbúninginn.
Kvarnirnar snerust á meðan í
höfðinu á mér. Nú reið á að upp-
hugsa auðvelda smíði en þó jóla-
lega. Amboð við smíðarnar voru
ekki önnur en hnífurinn. „Hvað
um snjókarl?" „Já, flott,“ sagði
stúlkan, „hafðu hann með pípu-
hatt.“
Ég hóf útskurðinn. Stúlkan var
spennt og hætt að mála engla. Hún
horfði á stóreygð á töframanninn
með hnifinn. Móðirin og eiginkon-
an horfði útundan sér á þann
sama töframann. Það var ekki sjá
sömu aðdáunina. „Skerðu ekki af
þér puttana," var það eina sem
hún sagði. Tiltrúin á hinum
meinta smiði og útskurðarmeist-
ara var takmörkuð.
„Af hverju ertu svona lengi,
pabbi?" spurði barnið og horfið á
föður sinn við útskurðinn. Ég
fann að tungan var út úr munn-
vikinu, svo mikið vandaði ég mig
við fondrið. „Svona, elskan, snjó-
karlinn verður að vera flottur.
Sjáðu hvernig pípuhatturinn kem-
ur ofan á snjóboltana,11 sagði ég
um leið og ég brá hnífnum fag-
mannlega efst á vindlakassafjöl-
ina. Það hefði ég betur látið ógert
því með það sama skar ég helm-
inginn af hatti snjókarlsins. „Af
hverju gerðirðu þetta?“ spurði
stúlkan. „Ég var bara að mjókka
hattinn svolítið,“ sagði ég.
„Mamma," kallaði barnið, „pabbi
skar hattinn af kallinum."
Konan leit upp úr föndurborð-
inu. Úr augum hennar mátti lesa
meðaumkun en um leið viður-
kenningu. Frúin virti það við von-
lausan trésmiðinn, mann sinn, að
hann hélt áfram að útbúa snjó-
karlinn þrátt fyrir þessi óvæntu
höfuðmeiðsl.
Fjöldaframleiðsla fyrir
Kolaportið?
Útskurðinum lauk og barnið
fékk snjókarlinn til-málunar. Mér
til nokkurrar undrunar, en um
leið ánægju, var hún alsæl með
karlinn sinn. Fyrst málaði hún
hann hvítan, síðan pípuhattinn
svartan og væna gulrót sem nef.
Hún stillti snjókarlinum upp við
hliðina á jólaenglunum grænu og
rauðu sem smíðakennarinn hafði
sagað út af snilld sinni.
„Finnst þér hann ekki falleg-
ur?“ spurði hún. „Jú,“ svaraði ég
af hjartans einlægni, „mér finnst
hann æðislegur.“ „Er gulrótin
nokkuð of stór?“ „Nei,“ sagði ég,
„hún er alveg mátuleg." Ég fann
að ég var orðinn ekta jólafóndrari.
„Mamma, sjáðu hvað snjókarlinn
er sætur," sagði barnið við móður
sína.
Ég sá að það komu vöflur á eig-
inkonu mína. Svo vel þekki ég
hana að innst inni fannst henni
snjókarlinn ekki standast saman-
burð við tréengla atvinnumanns-
ins. Hún vildi þó ekki særa stolt
eiginmannsins, sem fann sig vel í
hinu nýja hlutverki, og því síður
eyðileggja jólaskap dóttur sinnar.
„Jú,“ sagði hún, „hann er reglu-
legt krútt.“
„Ætti ég að fjöldaframleiða
svona snjókarla?" spurði ég kon-
una. „Ég gæti gengið í hús á
kvöldin og selt þá.“ „ Ég held
ekki,“ sagði konan og kom mér
aftur niður á jörðina. „Ég held að
hæfileikar þínir liggi á öðrum
sviðum." „Búðu til annan, pabbi,“
sagði barnið og jók sjálfstraust
mitt á ný.
Fái ég ekki að selja frændum og
vinum útskorna snjókarla, eða að
prófa kvöldsölu í hverfinu, gæti ég
reynt fyrir mér í Kolaportinu.