Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1995, Side 29

DV LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1995
29
laraprinsessu
lega. Hvað hefði gerst ef ég hefði ekki hitt hann er ekki gott að
segja. Þetta átti að vera svona, held ég.“
Með elliærri
barónessu
Hjúkrunarnámið hafði verið Nínu hjálp i lífsbaráttunni en
hjúkrun átti ekki að verða starf hennar í framtíðinni. Um það
hafði hún nú tekið endanlega ákvörðun. Hún hélt samt áfram
að vinna við hjúkrun um sinn þar til hún gat hafið námið við
Listaháskólann.
Þegar elliæra barónessan á avenue Foch safnaðist til forfeðr-
anna um vorið fór hún á stúfana í leit að annarri vinnu. Hún
vildi halda áfram að stunda næturhjúkrun, það gaf henni tíma
til þess að fara í frönskutíma á daginn og búa sig undir inn-
tökuprófið næsta vor.
„Hjúkkumiðlunin" útvegaði henni þá aðra stöðu, að þessu
sinni hjá drykkjusjúkri dollara-
prinsessu sem bjó í einu dýrasta hót-
eli Parísar, Georges V. Þetta var kona
komin fram yfir miðjan aldur, drykk-
felld og einmana, og sagðist óttast
það mest í lífinu að fá asmakast. Hún
átti hvorki ættingja né vini og eina
takmark hennar í lífinu var að drepa
tímann og eyða sem mestu af pening-
um. Sjúkdómurinn var aðeins henn-
ar eigin ímyndun en hún vildi láta
hjúkrunarkonu vaka yfir sér á nótt-
unni svo hægt væri að bregða skjótt
við ef asminn ímyndaði léti á sér
kræla.
Frúin og
áfengisvandinn
„Eina vandamál aumingja konunn-
ar var áfengið. Hún fékk aldrei
asmakast og það amaði ekkert að
henni líkamlega sem raunar mátti
teljast furðulegt eftir alla þessa áfeng-
isneyslu. Þegar ég mætti í vinnuna á
kvöldin var hún komin niður í miðja
viskíflöskuna en á morgnana var hún
samt alltaf jafn virðuleg."
Á kvöldin var helsta skemmtun
konunnar að gabba starfsfólk hótels-
ins og senda það fram og aftur. Hún
hringdi og pantaði eitthvað upp á
herbergið en þegar þjónninn kom
með það, sem um var beðið, fólst
skemmtunin í því að þykjast alls ekki
hafa hringt, skammast og rífast og
gefa síðan þjónunum þjórfé sem hægt
var að lifa á í heila viku. Það var
þjórféð sem kom í veg fyrir að henni
væri vísað burt af hótelinu en að lokum var mælirinn fullur,
þrátt fyrir alla peningana, sem hún jós í starfsfólkið.
„Það voru víst allir orðnir þreyttir á henni og hvernig hún
leyfði sér að niðurlægja þjónustufólkið sem alltaf var jafn kurt-
eist. Orðbragðið, sem hún notaði, var ótrúlegt."
En hún var aldrei hvefsin við Nínu. Það fyrsta, sem hún
gerði þegar Nína mætti í vinnuna á Georgs V hótelinu á kvöld-
in var að senda hana niður í veitingasalinn þar sem hún
snæddi kvöldverð innan um arabíska fursta og fylgdarlið
þeirra og olíumilla frá Texas sem þarna voru með eiginkonum
sínum.
Nóttin var tíðindalaus og róleg því aldrei fékk ríka konan
asmakastið. En þegar hún var orðin völt á fótum, eftir að hafa
lokið úr viskiflöskunni, skammti kvöldsins, rak hún sig stund-
um á og datt. „Ég skil bara ekkert hvað hefur komið fyrir
mig,“ sagði hún þá við Nínu sem stumraði yfir henni morgun-
inn eftir og setti plástur á bágtið.
Á morgnana leit hún út eins og hún hefði aldrei drukkið
dropa af áfengi, tággrönn, alltaf klædd eftir nýjustu tísku, í
drögtum frá Chanel og kjólum frá Dior, máluð, strokin og
greidd. Fyrir utan beið bílstjórinn eftir fyrirskipunum og
stundum sigldi hún burt, stundum var hún kyrr „heima" til
hádegis.
„Fyrsta árið fór í að kynnast deildum skólans, læra að vinna
sjálfstætt.
Fyrsta árið var algjör aðlögunartími fyrir mig. Það var gert
ráð fyrir því að nemendur hefðu verið í listaskóla áður en þeir
settust í Listaháskólann og færu þaðan í framhaldsnám en ég
hafði bara verið í Hjúkrunarkvennaskólanum. Hinir komu all-
ir úr listaskólum. Flestir voru utan af landi og ýmsu vanir.
Þeir kunnu að vinna sjálfstætt en ég beið eftir skipunum, vön
því að fylgja ákveðinni áætlun sem mér var sett. Ég fór á all-
ar deildir, skoðaði allt og reyndi að kynnast sem flestu og sat
í tímum í listasögu og arkitektúr og fleiri bóklegum greinum.
Áður en ég vissi af var ég búin að taka heilmörg próf, ég sem
var eiginlega hætt í skóla.
„í Listaháskólanum völdu nemendur sér kennara og fylgdu
honum. Eftir tveggja ára almennt nám komst Nína að raun um
það, eftir að hafa kynnst hinum ýmsu deildum, að það var vefj-
arlist sem höfðaði mest til hennar. Hún tók samt lokapróf í
málaralist en þegar hún útskrifaðist úr skólanum 1976 vissi
I listaháskólanum
Nína fór beint í skólann úr vinnunni og á kvöldin gat hún
haldið áfram að teikna fram á nótt í svítunni á Geprges V. Það
eina, sem komast að i huga hennar, var inntökuprófið.
Um vorið stóðst Nína þetta erfiða próf og settist í Listahá-
skólann um haustið. Þegar vinnuveitandi hennar var rekinn af
hótelinu eftir aldarfjórðungsdvöl þar og færði sig yfír á hótel-
ið við hliðina sagði hún Nínu upp. Hún ákvað þá að reyna ekki
að finna nýja vinnu, námið var strembið og tók allan tíma
hennar.
Antoine Mercier, eiginmaður Nínu, með börn þeirra, Ástu, Freyju og Smára.
hún hvað hún vildi: Vefa risastórar myndir."
w
I önnum
í Latínuhverfinu
Og enn stóð Nína á krossgötum. Átti hún að fara heim til ís-
lands eða vera áfram í París? Hún hafði farið heim á hverju
sumri og unnið þar í afleysingum á spítölum. Á íslandi hefði
hún getað gengið að vinnu strax og lifað þægilegu lífi.
Það er erfítt að lifa af list sinni í París þar. sem búa tugir
þúsunda listamanna, auk allra þeirra sem dvelja þar um lengri
eða skemmri tima.
Hún ákvað að freista gæfunnar. Draumarnir um Mont-
parnasse tilheyrðu íslandi en nú hafði hún kynnst raunveru-
leikanum. Latínuhverfið með þröngum götum og glaðværu lífi
höfðaði nú mest til hennar eftir fjögurra ára kynni af borginni.
En það var ekki hlaupið að því að fá íbúðarhúsnæði í þessu
hverfi nema þá að borga fyrir það himinháar upphæðir. Enn
var heppnin með Nínu. Hún fékk íbúð á spottprís á rue de
Buci, þröngri götu sem liggur út frá St. Germain breiðgötunni.
Húsið var hálfgerð rúst og útveggirnir að hruni komnir en
Nína var bjartsýn og dugnaðarforkur og lét ekki hugfallast.
Hún fékk eigandann til að gera við útvegginn svo hann hryndi
ekki yfir hana og réð nokkra íslenska námsmenn í vinnu. Þeir
settu upp sturtu og klósett inni í íbúðinni, máluðu veggina,
komu fyrir vaski og smáinnréttingu í eldhúsið og svo flutti
hún inn í litlu íbúðina sína. Henni hafði orðið að ósk sinni,
hún var listamaður, hún bjó í Latínuhverfinu í París. Loksins!
Alltaf á heimleið
Næstu þrjú ár var Nína alltaf á heimleið en frestaði heim-
ferðinni ár frá ári. Allt gekk að óskum. Stóru vefmyndirnar
hennar seldust svo vel að henni tókst það sem svo margir sækj-
ast eftir en fáum er gefið - að lifa af list sinni í París. Hún hafði
varla undan og vann eingöngu eftir pöntunum. Enn hafði hún
ekki haldið sýningu en myndirnar hennar höfðu auglýst sig
sjálfar. Vinir hennar keyptu af henni mynd og hengdu upp á
vegg á heimili sínu. Kunningi þeirra, sem sá myndina, eitt af
þessum ótrúlegu vefjarævintýrum Nínu sem öllum verður
starsýnt á, varð hrifinn af myndinni og pantaði mynd hjá
Nínu. Vinur hans vildi líka fá mynd og svona gekk þetta koll
af kolli og Nína stóð allan daginn við vefinn með grímu fyrir
vitum til þess að verjast rykinu úr sísalnum og snærinu sem
hún vann með.
Þegar foreldrar hennar hringdu og spurðu hvort hún væri
ekki á leiðinni heim var svarið: Jú, bráðum, ég kem bráðum
heim aftur.
En heimferðin dróst á langinn. Og svo spurði hún sjáifa sig
auðvitað þessarar spurningar: Hvað á ég að gera á íslandi?
Hún átti góða vini, bjó við eina af líílegustu og sérkennileg-
ustu götunum í París, hún vann að því sem stóð hjarta henn-
ar næst og hafði af því tekjur sem
dugðu henni til lífsviðurværis.
Umbylting í lífinu
Hvers vegna ætti hún að flytja til
íslands? Var það skylda hennar?
Samt var ísland alltaf einhvers staðar
í huganum, það varð ekki svo auð-
veldlega útilokað. Hún gætti þess að
láta tengslin við ísland ekki rofna, fór
heim á hverju sumri, hélt samband-
inu við ættingja og vini vakandi. Ein-
hvern tímann ætlaði hún heim aftur,
það var áreiðanlegt. Að minnsta kosti
til þess að deyja og verða grafin þar.
Hún gat ekki hugsað sér að bera bein-
in í Frakklandi.
Foreldrum sínum sagði hún ekki frá
þessum hugrenningum, róaði þau
bara þegar þau höfðu áhyggjur af
dóttur sinni, vildu ekki að hún
Uengdist í Frakklandi og kæmi
kannski aldrei heim aftur. „Jú, víst
kem ég til baka. Ég verð hér fram á
vorið og svo athuga ég málið,“ var
svar hennar við spurningum þeirra.
Þannig liðu þrjú ár.
En síðasta dag ársins 1978 varð enn
ein byltingin í lífi hennar. Umturnaði
öllu, eins og venjulega, breytti sjónar-
miðum, framtíðarhorfum - öllu.
Þegar hún vaknaði á nýársmorgun
1979 var allt breytt. Nýtt ár, nýtt líf,
nýr maður i lífi hennar og í þetta
sinn var það „l’homme de ma vie“,
fyrir lífstíð.
Henni hafði verið boðið til nýárs-
veislu í smábæ skammt frá París
ásamt nokkrum vinum sínum. Hún
þáði boðið með þökkum því hún var viss um að veislan yrði
skemmtileg, gestgjafarnir voru listamenn og lífsgatt fólk og
gestirnir yrðu af sama sauðahúsi.
En það lá við að hún kæmist aldrei á leiðarenda. Hún lagði
af stað í bU með nokkrum kunningjum sinum um kvöldmatar-
leytið. Þau voru snemma á ferðinni vegna umferðarinnar. En
áður en þau komust út úr borginni varð einstakt veðurfræði-
legt fyrirbæri tU þess að ferðin út fyrir borgina, sem tekur að-
eins klukkustund ef allt er með felldu, tók þau 6 klukkustund-
ir.
Göturnar urðu
að skautasvelli
Það hafði verið ausandi rigning allan síðari hluta dagsins og
enn rigndi mikið þegar þau lögðu af stað. Göturnar voru eins
og beljandi fljót. Allt í einu, þegar þau voru stödd skammt frá
Sigurboganum, stytti upp en um leið fór hitastigið skyndilega
niður fyrir frostmark. Göturnar, sem áður voru eins og fljót,
urðu nú skyndilega að skautasvelli.
Parísarbúar muna vel eftir þessu kvöldi þegar París varð að
skautasvelli. Þetta var eins og í skrípamynd. Umferðin stöðv-
aðist. Ég man að það var slökkviliðsbíll við hliðina á okkur,
fastur líka. Við fógnuðum nýja árinu í bílnum og drukkum
kampavínið sem við höfðum tekið með okkur. Við buðum
slökkviliðsmönnúnum upp á kampavín og skáluðum við þá.
Klukkan var orðin þrjú um nóttina þegar við loksins komumst
í veisluna.
Ég þekkti engan þar. Allt í einu kom húsbóndinn til mín, tók
í höndina á mér, leiddi mig í gegnum þrjár eða fjórar stofur og
að manni sem sat þar úti í horni. Það var Antoine.
(Ath.! Millifyrirsagnir eru blaðsins.)