Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1995, Side 45

JjV LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1995
49
að virka á mig. Auk þess átti ég orð-
ið í erfíðleikum með að fjármagna
kaupin. Ég var farin að betla af vin-
um mínum. Ég átti ekki fyrir mat
eða neinu öðru. En sem betur fer fór
ég aldrei út í afbrot,“ segir Ellý.
„Það eru núna fimm ár síðan ég
hætti. Þegar ég fór inn á Vog tók
það mig næstum tvo mánuði að átta
mig á að ég væri á lífi. Ég var orðin
kolbiluð og hefði í raun aldrei trúað
hversu rosalega erfitt það yrði að
hætta. í rauninni ætlaði ég bara að
skreppa í meðferð, vildi hætta flkni-
efnaneyslu, en áttaði mig ekki fyrr
en í meðferðinni hversu langt ég
var leidd. í tvö ár eftir meðferðina
var ég í einhvers konar tómarúmi,
það var ömurlegt að vera til, aldrei
gaman og aldrei leiðinlegt. Það var
bara ekki neitt. Ef maður hefur ver-
ið í mikilli neyslu tekur það að
minnsta kosti tvö ár að ná sér niður
og í rauninni er ég ör að eðlisfari.
Óöryggi á
unglingsárunum
Ég hefði viljað haga lífi mínu
öðruvísi. í dag er ég með smáböm
og er að byrja í skóla. í öll þessi ár,
sem mér fannst ég vera ofboðslega
merkileg, gerði ég ekki neitt. Ég hef
kannski þroskast við þessa reynslu
en ég hefði örugglega fengið ein-
hvern annars konar þroska ef ég
hefði lifað eðlilegu lífi. Það er neik-
vætt hversu illa ég hef farið með
sjálfa mig. Ég myndi vilja vita hvar
ég væri stödd í dag ef ég hefði ekki
leiðst út á þessar brautir. Ég gæti
alls ekki hugsað mér að börnin mín
færu sömu leið - guð minn góður.
Unglingsárin gáfu mér ekkert
nema meira óöruggi. í rauninni
man ég lítið frá þeim árum. Ég var
mjög lífsleið. Þegar ég var 18 ára
drakk ég spíra áður en ég fór út
morgnana. í rauninni var ég orðin
róni. Mér fannst fólk líta niður á
mig, ég fann mjög fyrir því og það
hafði hræðileg áhrif á sjálfstraustið.
Ég var orðin sjúskuð og rugluð og
enginn nennti orðið að hlusta á mig.
Það gerði mig enn reiðari út í sam-
félagið. Ég upplifði heiminn allan
sem mótlæti gegn mér.
Núna finnst mér erfitt að finna
til, að uppgötva allar þessar nýju til-
finningar sem ég hafði ekki fundið
fyrir svo lengi. Ég er orðin allt önn-
ur manneskja sem ég þekki ekki
neitt og finnst erfitt að díla við.
Núna get ég grátið yfir sorglegum
teiknimyndum - ég sem steig á ketti
ef þeir voru fyrir mér. Ég er að læra
að takast á við sjálfan mig og þetta
nýja líf - að bera ábyrgð. Ég má
samt aldrei gleyma hver ég er. For-
varnarstarf getur hjálpað manni
mikið og ég ætla mér að vinna
meira við þau.
Erfitt að horfast
í augu við lífið
Það er ofboðlega erfitt fyrir ungt
fólk að koma úr meðferð. Enginn
tekur við manni og enginn vill held-
ur þekkja mann. Það er ekki hægt
að leita tU gömlu félaganna eða fjöl-
skyldunnar. Það bjargaði mér að
kynnast Mumma. Samband
mitt við íjölskyldu mína
hefur líka lagast. Systkini
mín höfnuðu mér og þau
hafa ekki öU tekið mig í
sátt aftur. Foreldrar
mínir sýndu mér aUtaf
væntumþykju en
voru auðvitað
ekki sáttir við
mig.
Því miður
tekst ekki
öllum að
rétta sig af
í lífinu. Ég
hef farið
flórum
sinnum í
meðferð
og
Mummi
fimm
sinn-
um.
Við
höfum
kynnst
fólki á
Vogi
sem hef-
ur komið
þangað
mörgum sinn-
um oftar en við. Þetta
fólk er aUtaf í sömu
förunum. Það getur
enginn hætt nema
hann ákveði það
sjálfur. Það tek-
ur á að horfast í
augu víð lífið
þarna úti og
takast á við
það. Þegar
ég var átján
ára þráði ég
að einhver
kæmi og
bjargaði
mér út
ímyndin rifin burt
EUý og Guðmundur Þórar-
insson eiga tvö börn, tutt-
ugu mánaða son og sex
mánaða dóttur. Ellý á fyrir
ellefu ára dóttur en Guð-
mundur tvo syni, sem eru 14
og 16 ára.
Þau EUý og Mummi eru þakk-
lát fyrir þá hjálp sem þau
fengu hjá SÁÁ en
um leið
vUja
' dBmfck.. þau
þessu en það var enginn sem
þorði að nálgast mig. Fólk
var hrætt við mig en hjá
mér var tilveran tóm og grá.
Ég öfunda það fólk sem hef-
ur aldrei kynnst þessu lífi.
AUir vinir okkar Mumma
eru edrú núna en margir
af kunningjum okkar eru
dánir.“
gagnrýna meðferðina. „Það eiga all-
ir að vera steyptir í sama farið. Þeir
byrja á að rífa aUa ímynd af krökk-
unum, leðurarmbönd, hálsmen og
aðra hluti sem þessir krakkar
skreyta sig með. Það er mjög mikil-
vægt að krakkarnir fái að vera
áfram þeir sjálfir í meðferðinni.
Auk þess er ekki nógu sniðugt að
hafa sextán ára unglinga á AA-
fundum með þrælfullorðnu fólki.“
Jólin voru einmanaleg
Ellý segist líta bjartsýnum augum
til framtíðar. „Mér finnst meiri
háttar gaman að vera byrjuð í
skóla," segir hún. „Mig langar að
klára skólann og halda síðan áfram
námi. Ég er ákveðin í að verða eitt-
hvað. Mér finnst gaman að vera til í
dag. Það gefur lífinu gildi að hafa
lítU böm að hugsa um.“
- Nú styttist í jólin. Hvernig ætl-
ar þú að halda upp á þau?
„Þetta eru fyrstu jólin sem ég
held sjálf. Ég kvíði fyrir og er hálf-
hrædd við þetta umstang. Jólin
voru erfiður tími hjá mér. Ég var
alltaf einmana á jólunum. Eitt skipt-
ið átti ég ekki mat ofan í mig, ég var
svo sukkuð að ég treysti mér ekki
til að hitta fjölskyldu mína. Ég bjó
til ruglaðar jólagjafir sem mér þóttu
Oottar en ættingjarnir fengu hálf-
gert sjokk þegar þeir tóku upp pakk-
ana. Ætli þeir hafi ekki kviðið fyrir
að fá gjafirnar mínar. Einu sinni
var ég alein á gistiheimili - það
voru erfiðustu jólin mín. Þá var ég
að verða edrú, átti engan pening og
var hvorki gjaldgeng i sukkheimin-
um eða hjá fjölskyldunni."
Frekara forvarnarstarf
- Og svo ætlar þú að syngja í dag?
„Mér fannst eins og ég dytti aftur
í fortíðina þegar við mættum á
fyrstu æfinguna og það var mjög
erfitt. Auk þess gat ég ekkert sung-
ið, var að fá hálsbólgu. Ég hlakka
samt til og vona að tónleikarnir tak-
ist því þá getur orðið um frekara
forvarnarstarf að ræða hjá okkur.
Það verður að skapast umræða um
fíkniefnavandann í þjóðfélaginu al-
veg eins og rætt hefur verið um
áfengissýki. Fullorðið fólk þarf að
læra að tala um þessa hluti á opin-
skáan hátt. Það þarf að kenna for-
eldrum að ræða þessa hluti við ung-
lingana sína. Og það verður að ræða
þetta mál við unglinga á þeirra nót-
um svo þeir hafi einhvern áhuga á
að hlusta."
Tónleikar í Loftkastalanum til styrktar forvörnum gegn vímuefnum:
Gamlir pönkarar mæta nýjum
Hljómsveitin Fræbbblarnir eins og hún leit út árið 1982.
„Upphaflega kom hugmyndin að
þessum tónleikum frá Davíð Þór
Bergmann sem vinnur hjá mér í
Mótorsmiðjunni. Hann starfaði
sem umboðsmaður hljómsveitar-
innar Tjalz Gizur og hafði reynt að
koma hljómsveitinni á framfæri.
Mig langaði hins vegar að kynna
Mótorsmiðjuna og koma af stað
einhvers konar umræðu um for-
varnir. Við ákváðum að gera eitt-
hvað úr þessu og nú verða tónleik-
arnir að veruleika í dag. Við setj-
um allt okkar traust á að þeir
heppnist enda skortir okkur fé til
að fjármagna klúbbastarf Mótor-
smiðjunnar en það hefur sannar-
lega sýnt sig að þörf var á henni,“
segir Guðmundur Þórarinsson,
umsjónarmaður Mótorsmiðjunn-
ar, í samtali við DV.
Mótorsmiðjan er staður þar sem
unglingar, með áhuga á mótorhjól-
um, geta safnast saman og sinnt
áhugamáli sínu. Margir þessara
unglinga hafa átt við vandamál að
stríða jafnt í félagslífinu, skóla og
á heimili. Guðmundur hefur reynt
að.koma til móts við þá með því að
segja frá eigin reynslu, en hann
var sjálfur langt leiddur í vímuefn-
um, afbrotum og rugli en hefur
verið laus úr viðjum vanans í
nokkur ár.
Á tónleikunum í dag koma fram
auk Tjalz Gizur, hljómsveitirnar
Glott hinir gömlu Fræbbblar og
Q4U en þær hafa ekki komið fram
í meira en áratug. „Einnig kemur
ný hljómsveit, Popp Dogs, fram á
sjónarsviðið og annað pönkband
sem heitir Stunan," segir Guð-
mundur eða Mummi eins og hann
er kallaður.
„Við erum með ákveðnar hug-
myndir um forvarnir og vinnu
með unglingum. Einnig viljum við
skapandi umræðu í þjóðfélagið um
forvarnir. Það er skandall hvernig
staðið er að þessum málum hér á
landi. Eitthvert fólk situr inni á
skrifstofu og býr til forvarnarpæl-
ingar án þess að hafa hugmyndir
um hvemig líf unglinganna er í
raun og veru. Krakkarnir taka
ekkert mark á því og finnst ofboðs-
lega hallærislegt þetta tal öfgasam-
takanna Stöðvum unglinga-
drykkju og þaö nær alls ekki til
þeirra," segir Mummi.
Sjálfur hefur hann kynnst alls
kyns málum í starfi sínu, sifja-
spelli, ofbeldi á heimili, flkniefna-
og áfengisvanda. „Það má þó ekki
líta þannig á að allir sem koma í
Mótorsmiðjuna eigi við vanda að
stríða því þannig er það ekki. Mót-
orsmiðjan er mótorhjólatehgd og
oft eru þetta krakkar sem ekki
finna sig í þessum hefðbundnu fé-
lagsmiðstöðvum. í þessu starfi höf-
um við byggt upp forvarnarstarf
með krökkunum og tónleikarnir í
dag, sem heita Gerum það edrú
með lifandi tónlist, eru liður í að
efla þessa starfsemi. Síðan er hug-
myndin að fara í gang með viða-
mikið átak í forvarnarstarfi," seg-
ir Guðmundur Þórarinsson.
-ELA