Dagblaðið Vísir - DV - 01.06.1996, Síða 22

LAUGARDAGUR 1. JÚNÍ1996
'k
22 ’
. k
érstæð sakamál
Fermingarmynd af Ritu (t.h.) og tvíburasystur hennar, en þær þóttu „engla-
börn“.
Alexander Baumer var langferða-
bílstjóri í litla bænum Tieseldorf,
nærri Salzburg í Austurríki. Þar
þekkti hann næstum hvert manns-
barn en flestir voru borgarbúarnir
orðnir þreyttir á að hlusta á hann.
Meginumræðuefnið var alltaf það
sama þessa dagana, vandamálið
sem komið hafði upp í hjónabandi
hans. Um tuttugu ára skeið hafði
hann verið kvæntur Ritu en nú
hafði hún greinilega fengið nóg af
sambúðinni því hún hafði vísað
honum af heimilinu. Þetta fékk mik-
ið á Alexander og það var sama
hvort hann var á gangi á götu, i
stórversluninni eöa á kránni, alltaf
var umræðuefnið það sama, upp-
lausn hjónabandsins. Margir voru
því orðnir langþreyttir á honum og
sumir töldu hann minni mann fyrir
að vera sífellt að tönnlast á þessum
vanda.
Hótanir
Það leyndi sér ekki að Alexander
var orðinn þunglyndur. En hver gat
lika ekki orðið það af því að hugsa
stöðugt um vandamál og íhuga þá
einu lausn á því sem segja mátti
með næstum fullri vissu að kæmi
ekki til greina? Að Rita tæki hann
aftur í sátt.
„Ef Rita kemur ekki aftur til
mín,“ sagði Alexander öðru hverju,
„kemur eitthvað hræðilegt fyrir.“
En hann gaf enga frekari skýringu á
því. Einhverjum mun þó hafa kom-
ið til hugar að hann væri að íhuga
sjálfsvíg.
Rita hafði vísað manni sínum á
dyr. Fæstir vissu nákvæmlega af
hverju og þótt Alexander ræddi
málið að staðaldri hafði hann aldrei
geflð viðhlítandi skýringu á því. Al-
menningsálitið var þó á þann veg að
konu hans fyndist hann leiðinlegur
því margir höfðu lengi saknað
kímnigáfu í fari hans. En Rita haföi
ekki heldur tjáð sig við aðra en nán-
ustu ættingja um ástæður sínar og
því voru flestar hugleiðingar um
skilnaðarorsökina tilgátur einar.
„Vinkona"
Tieseldorf er ekki stór bær og því
kom það iðulega fyrir að þau Alex-
ander og Rita hittust á förnum vegi.
Þá reyndi hann að bera sig vel og lét
sem hún væri „vinkona" hans og
hann „góður vinur hennar". En
innra með Alexander gróf um sig
mein sem átti eftir að hafa örlaga-
ríkar afleiðingar.
Þau hjón höfðu átt sér fastakrá
sem þau höfðu sótt ásamt ýmsu
vinafólki, flestu giftu. Það hélt auð-
vitað áfram að sækja krána þrátt
fyrir upplausn hjónabands Alexand-
ers og Ritu sem sóttu hana enn
bæði, en nú hvort í sinu lagi. Það
var hins vegar farið að hafa slæm
áhrif á fastagestina hve þunglyndis-
legt yfirbragð var á Alexander þeg-
ar hann var búinn að fá sér neðan í
því. Þá var eins og nærvera Ritu á
kránni væri honum stöðug áminn-
ing um að hún hefði ekki talið hann
þess verðugan að búa með honum.
Venjulega fór Rita heim á undan
honum og þá náði þunglyndið jafn-
vel enn sterkari tökum á honum.
Hann brást við með því að fá sér
meiri bjór en eftir því sem glösin
urðu fleiri varð hann þunglyndari.
Þótti mörgum sem til sáu að hann
væri að sökkva niður í „dimma
holu bölsýni", svo notuð séu orð
eins kráargestanna.
Þungir þankar
Kvöld eitt kom Alexander á
Húsið sem voðaverkið var unnið í.
krána. Að venju hófst barlómurinn
og eftir nokkra bjóra sagði hann
enn einu sinni: „Ef Rita kemur ekki
aftur til mín kemur eithvað hræði-
legt fyrir."
Gamlir vinir hans, sem sátu
nærri litu á hann, höfðu orð á því
að það væri víst kominn háttatími
og stóðu upp. Þeir treystu sér ekki
til að hefja enn einar samræðurnar
um hjónabandsvandamálið. Ef til
vill hefði áheym þeirra breytt ein-
hverju en alls er það þó óvíst, enda
líklega orðið of seint að afstýra því
sem í vændum var, svo rótgróin
sem meinsemdin var orðin.
Alexander sat um hríð á tröppum
krárinnar eftir að henni var lokað.
Svo fór hann heim í íbúð móður
sinnar en hjá henni bjó hann þessa
dagana. Nokkru eftir fimm um
morguninn fór hann út og hélt að
húsinu sem hann og Rita höfðu deilt
í þau átján ár sem þau höfðu verið
gift. Þau áttu tvær dætur, Nicole og
Alexöndru, átján og fjórtán ára.
Eina skýringin sem nánustu ætt-
ingjar höfðu fengið á skilnaðinum
hjá Ritu var sú að hún hefði verið
orðin þreytt á hjónabandinu, ekki
sist vegna tíðra og langra fjarvista
Alexanders þegar hann sat undir
stýri langferðabíla og myndu þau
aldrei geta náð saman á ný. Hún
teldi dæturnar vera orðnar það
gamlar að skflnaður fengi ekki um
of á þær og þar að auki hefði hún
ágætt starf og væri því manni sín-
um óháð fjárhagslega.
Til síðasta fundar
Enginn veit nákvæmlega hvað Al-
exander hugsaði síðustu stundirnar
sem hann sat heima hjá móður
sinni þessa nótt en ljóst er þó að þá
ákvað hann að gera alvöru úr hótun
sinni þvi honum hefur þótt einsýnt
að Rita myndi aldrei taka upp þráð-
inn með honum aftur. Líklega hefur
hugurinn snúist um týnda ham-
ingju, skýringar á hjónabandsslit-
unum, sem hann hefur annaðhvort
ekki skilið eða ekki getað sætt sig
við, og dætur sem hann myndi
aldrei sjá framar, þótt hann elskaði
þær báðar, eins og Ritu.
Það voru fáir á ferli á sjötta tím-
anum þegar Alexander fór í sína
síðustu gönguferð. Hægt og rólega
nálgaðist hann húsið sem kona
hans fyrrverandi bjó í. Af og til hag-
ræddi hann hlut sem hann bar inn-
an klæða og án efa hefur hann farið
með að minnsta kosti hluta þess
sem hann ætlaði sér að segja við
konuna sína fyrrverandi áður en
hann byndi enda á jarðvistina sem
var orðin honum óbærileg.
Á Alexander voru að sannast þau
vísdómsorð að sá sem tekur ekki á
vanda sínum en gerir hann stöðugt
að meiri áhrifavaldi í lífl sínu með
stöðugri umræðu er að styrkja óvin
sem getur að lokum orðið honum að
falli...eða jafnvel aldurtila.
Loks kom Alexander að húsinu
sem hann hafði búið svo lengi í.
Hann gekk að dyrunum, hagræddi á
ný hlutnum sem hann bar innan-
klæða en tók síðan að hringja dyra-
bjöllunni af miklum ákafa. Rita
vaknaði, eins og fleiri í húsinu, en í
fyrstu mun hún ekki hafa ætlað sér
að opna. En að lokum hefur hún gef-
ist upp fyrir látlausum hringingun-
um og þegar hún svaraði í dyrasím-
ann heyrði hún hver niðri var.
Hún hefur líklega spurt Alexand-
er hvað hann vildi en hvorugt
þeirra er þó til frásagnar um hvað
þeim fór á milli. íbúum í húsinu var
þó ljóst að einhver var snemma á
ferð og svo heyrðist að útidyrnar
voru opnaðar og einhver gekk upp
stigann og var hleypt inn í íbúð
Ritu.
Um hríð heyrðist ekkert úr íbúð-
inni en svo tók að berast þaðan mik-
ill hávaði. Rita var greinilega að
hnakkrífast við einhvern og fór háv-
aðinn vaxandi og þar kom að
skammaryrðin heyrðust greinilega.
Síðan varð ljóst að til átaka var
komið. Alls tók þetta um fimm mín-
útur en síðan var þögn sem minnti
á „logn á undan stormi", eins og
einhver í húsinu komst síðar að
orði. Og sú samlíking var svo sann-
arlega rétt.
r
Osköpin
Allt í einu kvað við mikil spreng-
ing í íbúð Ritu. Allt húsið skalf en i
sömu andrá þeyttust upp hurðir og
glerbrotum rigndi út á götuna og í
garðinn. Ljóst var að eitthvað voða-
legt hafði gerst.
Hringt var á lögregluna og kom
hún von bráðar á vettvang. Þegar
lögregluþjónarnir höfðu svipast um
í hálfónýtri íbúð Ritu gerðu þeir
rannsóknarlögreglunni í Salzburg
aðvart því þeim fannst verkefnið
ekki fyrir smábæjarlögreglu.
Rannsóknarlögreglumennirnir
sáu von bráðar að handsprengja
hafði verið sprengd í íbúðinni og
hafði hún banað bæði Ritu og Alex-
ander. Viðtöl við íbúa hússins upp-
lýstu hver aðdragandi verknaðarins
hafði verið og þegar rætt var við
móður Alexanders lagði hún fram
bréf frá honum en það hafði hann
skrifað áður en hann fór að heiman
þá um nóttina.
í bréfinu, sem var kveðja, lýsir
hann því hvernig hann hafi ákveðið
að binda enda á líf sitt. Það gerði
hann svo með handsprengju sem
hann hafði eignast á þeim tíma sem
hann gegndi herþjónustu og geymt
síðan.
Bréfinu, sem er dapurlegt, lýkur
með þessum orðum: „Það vill eng-
inn hlusta á mig.“
Að gráta örlög sín
Viðtöl rannsóknarlögreglumann-
anna og athuganir þeirra staðfestu
það sem ýmsir höfðu sagt þeim. Að
Alexander hefði verið kominn fram
á brún þess hengiflugs sem bölsýn-
in getur verið og ekki séð neina leið
til þess að öðlast lífshamingjuna á
ný á eigin vegum.
Allt eins líklegt er þó að hann
hefði ekki heldur fundið hana þótt
Rita hefði tekið hann í sátt á ný.
Hann sá enga leið aðra en þá sem
hann reyndi að fara, að neita að
horfast í augu við staðreyndir og
finna lausn sem dygði en sú leið
sem hann valdi reyndist ófær.
Margir syrgðu örlög hjónanna og
dæturnar stóðu uppi foreldralausar.
En engu að síður var ýmsum létt
því nú voru vandamál langferðabíl-
stjórans ekki lengur umræðuefni á
kránni sem fólk sækir til þess að
létta lund sína og stytta sér stundir
í góðum hópi.