Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.1998, Blaðsíða 10

10
LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 1998
mtal
að muna kannski einhverjir
w_J eftir honum úr Spaugstof-
unni, áramótaskaupum eða
úr fjölmörgum leikritum og kvik-
myndum. Hann fer með aðalhlutverk
í farsanum Tveir tvöfaldir sem Þjóð-
leikhúsið frumsýndi í gærkvöld,
fóstudaginn þrettánda. Leikarinn er
Örn nokkur Árnason sem hefur ásamt
félögum sínum valdið þjóðinni
magapínu af hlátri í ófá skipti á und-
anfómum ámm. Og hann er hvergi
nærri hættur.
Auk Arnar eru Hilmir Snær
Guðnason og Edda Heiðrún Backman
í burðarhlutverkum. Þór H. Tulinius
er leikstjóri en þýðandi er Ámi Ibsen.
Þungur en ögrandi
„Verkið Tveir tvöfaldir flallar um
alþingismann, formann fjárveitinga-
nefndar, sem gistir á hóteli með kon-
unni sinni í nokkra daga vegna þess
að það er verið að vinna í húsinu
hans,“ segir Örn. „Hann ákveður að
nota tækifærið og dúlla aðeins með
hjákonunni á sama hóteli og biður að-
stoðarmann sinn að bóka herbergi og
koma þessu í kring. Það mistekst að-
eins.
Þetta er alvöru misskilningsfarsi.
Mér finnst að Árna Ibsen hafi tekist
einstaklega vel að þýða verkið. Það er
ekki hlaupið að því að þýða svona
verk, sérstaklega með tilliti til þess að
Bretar eiga sér langa hefð í orðaleikj-
um og slíku sem við eigum kannski
ekki.“
Jón Kristjánsson er formaður fjár-
laganefndar Alþingis en Örn segist
ekki nota hann sem fyrirmynd þing-
mannsins Orms Karlssonar. En styðst
Örn við þingmann í persónusköpun
sinni?
„Ekki nema að þessi hefur ekki
mikinn húmor. Ég segi kannski ekki
að stjórnmálamenn séu gersneyddir
húmor en þeir eru margir hverjir svo-
lítið þungir. Ætli það séu ekki aðal-
lega þessi þyngsli sem ég ákvað að
leita uppi frekar en léttleikann. Þetta
er frekar þungur maður. Hann er
þungur en ögrandi."
Örn er nú ekki beint þekktur fyrir
að vera þungur. Hvernig er að leika
þungan mann?
„Jú, jú. Ég get alveg leikið þungan
mann, það er ekkert erfitt," segir Örn
hlæjandi en heldur svo áfram alvar-
legri: „Það er svo skrýtið að það er
ekkert erfitt að leika svona vegna þess
að það er stutt milli hláturs og grát-
urs. Þyngslin eru ekki slík að hann sé
að „krepera" en hann er alvörugefmn.
Hann tekur þetta mjög alvarlega og
ætlar að halda framhjá. Það er ekkert
sem breytir því.“
Gaman að vera alvar-
legur
Talandi um alvarlega menn. Hvað
er langt síðan Öm lék alvarlegt hlut-
verk?
„Síðast lék ég alvarlegt hlutverk i
f q h#>f ftiftdlð ÞVÍ flftír hpílt íijimðr
cq ho-f ftkkíjft vrí iri að skPmmt^ komif*
fraíTi óð ég f&i þörf til r>ð skommtíí Góð
svörun nf (|ötf öóp fyrir loikam oq hún volrí
ur ákveðirmi fi’kn OV mynd BG
Örn Árnason leikur aðalhlutverkið í farsanum Tveir tvöfaldir sem frumsýndur var í Þjóðleikhúsinu í gærkvöld:
Leigjandanum á Smíðaverkstæðinu.
Það var þungur maður, alvörugefinn.
Hann var lögregluþjónn sem leigði
herbergi og konan sem leigði honum
reyndist hafa verið gleðikona. Hún
sagði honum ekki frá því og hann
sagði henni heldur ekki að hann hefði
verið lögga. Svo felldu þau hugi sam-
an og sannleikurinn varð á endanum
að koma í ljós í miklu uppgjöri. Það
var mjög erfitt að leika það og mikil
nálægð við áhorfandann."
Er skemmtilegra að leika í alvarleg-
um verkum en gamanleikjum?
„Það fer alveg eftir eðli verksins.
Þetta er svo fjölbreytt. Það getur ver-
ið gaman að vera alvarlegur ef það má
útlista það þannig," segir Örn. „Það er
nú reyndar meira gaman að fást við
gamanleik því að þar eru viðbrögð,
maður fær svörunina strax. Það er
svo gaman. Þá fær maður strax þá
vissu hvort brandarinn virkar eða
ekki. Það er öðruvísi svörun í drama-
tíkinni. Maður finnur kannski fyrir
spennu sem myndast í salnum - eða
lægð. Svörunin kemur strax í gaman-
leiknum."
Góð svörun er dóp
Örn hefur lengi staðið af sér 12
vindstiga hláturrok. Er hann orðinn
háður hlátrinum?
„Það getur vel verið. Ég fmn alveg
fyrir því. Þegar ég er að skemmta sem
skemmtikraftur þá finnst mér eitt-
hvað vera að ef enginn hlær. „Virkar
ekki helvítis brandarinn eða er það
ég?“ En málið er að sumir hlæja inn í
sig en aðrir hlæja út.“
Er fyndnin flkn?
„Já. Ég hef fundið fyrir því eftir
heilt sumar sem ég hef ekkert verið að
skemmta eða koma fram að ég fæ þörf
til að skemmta. Góð svörun er gott
dóp fyrir leikara og hún veldur ákveð-
inni flkn.“
Svörunin er ekki til staðar þegar
Örn leikur í sjónvarpi. Hvernig fer
hann að þá?
„Þar verður maður að treysta á eig-
ið innsæi. Að það sem maður er að
gera sé almennt grin, almennt fynd.
Maður verður að treysta því að það
innsæi skili sér á skjánum sem mað-
ur hefur náð sér í, þroskað og þróað
með sér.“
Fíflalæti
Það finnst öllum gaman að hlæja
en engu að síður hefur oft verið lit-
ið niður til gamanleikja og gaman-
leikara. Fyndnin hefur orðið að
synd. Slíkt og þvllíkt hefur oft ver-
ið kallað lágmenning. Hvernig
stendur á því?
„Nú veit ég ekki. Kannski er
þetta tengt við skemmtibransann
sem fer oftast fram á öldurhúsum
borgarinnar þegar menn eru í ann-
arlegu ástandi. Það er litið á þetta
sem flflalæti.“
En er þetta ekki misskilningur?
„Það er það að sjálfsögðu. Ég
myndi segja að það væri toppur
listarinnar að fá fólk til að hlæja.
Ég ímynda mér að það hljóti að
vera tilgangur sem er einhvers
virði. Annars er leikhúsið fjöl-
breytt i eðli sínu. En af hverju
gamanleikir og farsar eru í huga
fólks óæðra listform en dramatík
veit ég ekki. Ég veit ekki til annars
en að gamanleikir hafi verið stund-
aðir frá upphafi. Shakespeare var
náttúrlega ekkert annað en gaman-
leikjahöfundur. Það er mikill
húmor í hans verkum og það var
alþýðan sem sótti þau. Kannski er
það vegna þess að það er alþýðan
en ekki hástéttin sem sækir gam-
anleiki. Hástéttin vill fá eitthvað
fínt.“
Afi á sér engar skugga-
hliðar
Það er alltaf nóg að gera hjá Erni.
Auk þess að leika í Tveimur tvöfóld-
um ber hann einn uppi Gamansama
harmleikinn og á næstunni verða
væntanlega þrjár til íjórar sýningar í