Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.1998, Blaðsíða 30

LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 1998
m
fm S
IT ALIA
N-
Pakistanar hafa komið sér upp
sínu fyrsta skíðasvæði og vonast til
að það muni auka enn á ferða-
mannastraum til landsins. Undir-
búningur hófst fyrir tiu árum á
svæði sem er í 320 kílómetra fjar-
lægð frá Islamabad og voru Austur-
ríkismenn fengnir til ráðgafar.
Það má reikna með nægum snjó
á þessu svæði á tímabilinu nóvem-
ber til mars en svæðið verður opið
útivistarfólki árið um kring.
Straumur ferðamanna til Pakistans
hefúr farið minnkandi síðustu
misseri ekki síst eftir að landið
varð uppvíst að kjamorkutilraun-
um.
Áramótin dýrn verði keypt
Ferða-
menn ættu
að varast
stórborg-
imar Róm
og New
York um
áramótin
1999-2000.
Þetta kem-
ur fram í
g r e i n
S u n d a y
Times um
áramótin
sem allir
bíða eftir. í
blaðinu er því haldið fram að lík-
legt sé að verðlag í Róm muni fara
upp úr öllu valdi, auk þess sem
gríðarlegur fjöldi pílagríma muni
valda meiri háttar öngþveiti í borg-
inni. Hvað New York varðar þá
vita menn minna um verð á gist-
ingu því svo virðist sem hótelhald-
arar haldi að sér höndum enda ætli
þeir að bíða og sjá hversu hátt þeir
geti farið. Ferðafrömuðir spá þvi aö
verðlag í New York muni hækka
um allt að 300% um þamæstu ára-
mót.
Órólegum farþegum plgar
Slæm hegðun flugfarþega hefur
farið vaxandi síðustu ár og er svo
komið að nokkur flugfélög hyggjast
bregðast harkalega við. Franska
flugfélagið Air France áætlar að
flöldi atvika þar sem órólegir og
erfiöir farþegar valda truflun í flugi
hafi tvöfaldast á síðasta ári. Flugfe-
lagið ætlar í samstarfi við British
Airways og Virgin Atlantic að und-
irbúa aðgerðir sem miða að því að
styrkja flugfélögin á lagalegum
grundvelli gegn slikum farþegum.
Ofbeldishneigðir farþegar og þeir
sem neita að lúta reykingabanni
munu þvi verða lögsóttir í framtið-
inni. Þá munu áhafnir flugfélag-
anna fá sérstaka þjálfun í að með-
höndla slíka farþega.
,V38
Ekki er allt sem sýnist
Ferðamenn ættu alls ekki að
HVER MÍNÚTA FRÁ
KL. 8 TIL 19 Á DAGTAXTA
Kanadískur haustlitasinfón f fjórum
hlutum.
um áttum. Ég hringsnerist með kik-
inn í höndunum, því allt i kring lifn-
aði skógurinn við: þarna voru
kanadískir skógarþrestir, hettmneis-
m-, bláskaðar, korrar, spætur, fugla-
kóngar og smáspörvar. Allt í einu
brá fyrir skugga af stónun fugli sem
sagði „húúhúút". Þama var komin
turnugla og góndi á okkur úr hæfi-
legri fiarlægö. Peter tók að kalla í
hana, og innan skamms var uglan
komin svo nálægt að ég gat talið rák-
irnar í kringum augun á henni með
berum augum.
Það var engu líkara en dýr merkur-
innar hefðu loksins tekið okkur í sátt,
því nú birtust þau hvert á fætur öðru:
tvær tegundir íkoma, broddgeltir,
snjóhéri í sumarklæðum, þvottabim-
ir, jafhvel litil amrísk karta sem Peter
tók upp til að sýna mér; í staðinn piss-
aði hún í lófann á honum. Mörg þess-
ara dýra hefði ég aldrei fundið hjálp-
arlaust.
Við höfðum gengið í u.þ.b. tvær
klukkustundir meðal 500 ára harðvið-
artrjáa þegar Peter rétti allt í einu
upp höndina og benti þegjandi til
hægri. í fimmtíu metra fiarlægð stóð
virginiuhind og virti okkur fyrir sér,
hofmóðug og þokkafúll. Önnur hind
tölti upp að hlið hennar, án þess að
gefa okkur gaum, enda stóð vindur
ekki af okkur. Hér hljóp á snærið hjá
íslenskum ferðalangi. í fimm mínútur
fylgdist ég með hverri hreyfingu hind-
anna, uns þær snem í okkur hvítum
dindlunum og létu sig hverfa.
Það kom mér verulega á óvart hve
„villtur" þessi vel skipulagði þjóð-
garður var, þökk sé þeirri steftiu sem
þar er fylgt. Göngustígar em margir
og vel merktir, en að öðm leyti fær
náttúran að hafa sinn gang. Tré em
ekki höggvin, dýr em ekki aflífuð, né
heldur er gerð tilraun til að hafa sér-
stakan hemil á rándýrunum: bjöm-
um, skógarköttum, möröum, otrum
ogúlfúm.
Ég lofaði sjálfúm mér að koma aft-
ur til Kejimikujik að sumarlagi, og
varð um leið hugsað til þess sem ís-
lendingar í innkaupaferðum til Hali-
fax fara á mis við. Næst lá leiðin til
þjóðgarðsins í Cape Breton að eltast
við elg og skógarketti, en það er önn-
ur saga. Aðalsteinn Ingólfsson
gera ráð fyrir að einn vinsælasti
drykkur allra tíma, kóka kóla,
bragðist alls staðar eins. Vatnið er
mismunandi og sums staðar í Suð-
ur-Evrópu má til dæmis finna klór-
bragð af gosdrykknum. Þá nota
menn ekki alltaf sams konar sykur
og hafa Pólverjar til
dæmis lagt í
vana sinn að
nota sætt
komsýróp í
sinn kóka
k ó 1 a -
drykk.
Fleira
e r
hverf-
ult í
heimin-
um og má
nefna þar til dæmis uppá-
haldsmat bandarískra ferðalanga,
McDonalds-hamborgara. Það er
vist yfirlýst stefna fyrirtækisins að
Stóri Mac eigi alltaf að bragðast
eins, hvar í heimi sem menn era
staddir. Það er þó ekki alls kostar
rétt þvi í ísrael er hann matbúinn
samkvæmt kosher-reglum strang-
trúaðra gyðinga og í löndum þar
sem hindúismi er ríkjandi hafa
veitingahúsaeigendur fengið und-
anþágu frá nautahakkinu og bera
sína borgara fram úr lambaketi.
Skíðasvæði í Pakistan
ákveðið að
sækja heim
Nova Scotia
um þetta leyti
árs.
Kejimikujik
er hvorki stór
þjóðgarður né
fiöllóttur, um
400 ferkm, en
rúmar ótrú-
lega fiölbreytt-
an gróður og
dýralíf, sem
gestir eru
hvattir til að
kynna sér með
skipulegum
hætti, gang-
andi eða
hjólandi. Auk
þess er hægt
að dóla þar
dögum saman
á kajökum.
Þar sem sum-
arvertíð var á
enda og kajak-
ar lágu við
festar, fékk ég
einkaíifnot af
helsta leið-
sogumanm
garðsins, eða
„interpreter"
eins og þeir
nefnast, Peter
Hope, lágmælt-
um og einlæg-
um náttúru-
unnanda af
gamla skólan-
um. Skúraleið-
ingar höfðu
gengið yfir
garðinn fyrr
um morgun-
inn; þær höfðu
magnað haust-
litina til muna
og þar sem ég
gekk eftir
gljúpri, skar-
latsrauðri
ábreiðunni
sem lá eftir
skógarstígun-
mn og reyndi
að átta mig á
hinum mörgu
blæbrigðum
gullsins í lauf-
unum sem enn
voru uppi- Höfundur við Kejimikujik-vatn
hangandi og
mynduðu sérkennilegt mótvægi við
gróskumiklar, silfraðar skeggskófir
utan á trjábolunum, lá við að skyn-
færin kortslúttuðu. Regnið hafði
einnig leyst úr læðingi aðskiljan-
lega ilman, og þar bar mest á daun-
sætri angan af rotnandi burknum,
sem eru þar i fleiri útgáfum en víð-
ast annars staðar.
Fyrsta verk Peters var að kenna
mér að „lesa trén“, greina á milli
mjúkviða og harðviða, milli hvít-
fúru, þallar, hlyns, grenis og ann-
arra tegunda. Þar næst kom
skemmri skím í hagnýtri grasa-
fræöi. Og þar sem ég hafði lýst yffr
sérstökum áhuga á að kynnast dýra-
lífinu á staðnum, fór hann að benda
mér á ýmis ummerki um nærveru
þeirra, teinunga sundumagaða af
virginíuhjörtum og hríslur sem
hjartartarfamir nota til að hreinsa
(Ljósm. Peter Hope)
á sér hornin. Hríslur sem lágu tvist
og bast í kringum stærri trén vom
matarleifar þvottabjarna. Og við
vötn og læki höfðu bjórar skilið eft-
ir sig trjáboli sem litu út eins og
risavaxnir blýantar, nagaðir í ann-
an endann. Á stuttvnn tíma lærði ég
að greina á milli bjarnarskíts,
sléttuúlfaskitu og dádýradrits og
velti fyrir mér hvemig ég ætti að
nýta þessa þekkingu í framtíöinni.
Af dýrum merkurinnar
En hvar var allt dýralífið? Peter
nam staðar á bretti sem lá þvert yfir
silungalæk, dró djúpt andann og gaf
frá sér langdregið hviss. „Fuglum
þykir þetta hljóð forvitnileg og koma
til að rannsaka,“ sagði hann. Þetta
reyndust orð að sönnu því nær sam-
stundis var honum svarað úr ýms-
Kvöld- og næturtaxti verður
óbreyttur, 48 kr./mín.
Ég hafði lent i Halifax kvöldið
áður og ákveðið að halda strax út á
land með gönguskó mína, bakpoka
og annað hafurtask. Næstu fiórar
klukkustundirnar ók ég því í niða-
myrkri i vesturátt, fram hjá stöðum
sem hétu í höfuðið á öðmm stöðum
á meginlandi Evrópu, eða minntu á
Mi’mac-indíánana sem einu sinni
áttu þetta land. Ég hafði heyrt því
fleygt að i Nova Scotia væm ein-
hverjir áhugaverðustu og best
reknu þjóðgarðar í Kanada og ein-
sett mér að kanna hvað hæft væri i
þeim frásögnum.
Því var það sem ég reis upp af tví-
breiðum beði með tjaldhimni, fyrstu
hvílu þeirrar gerðar sem ég hafði
nokkum tímann sofið á, í litlu gisti-
húsi skammt fyrir utan Kejimiku-
jik-þjóðgarðinn, fimmtudaginn 15.
október og horfði hugfanginn á
rauðagullssinfóníuna í trjánum fyr-
ir utan gluggann. Það var ekki síst
haustlitanna vegna sem ég hafði
Haustlitasinfón
í Nova Scotia
- gönguferð um kanadískan þjóðgarð