Dagblaðið Vísir - DV - 06.02.1999, Blaðsíða 28

Mikil umræða
Eftir að hafa ráðist að Ludwig á
hjólinu gekk Peter aftur til félaga
sinna. Þeir fengu sér meiri bjór og
tóku nú að ræða kynferðisafbrot
gegn börnum og rifjuðu upp nokkur
mál sem þeir töldu dæmigerð fyrir
þá linkind sem lögreglan og önnur
yfirvöld sýndu í slíkum málum. Eft-
ir því sem síðar kom í ljós við rann-
sókn málsins og yfirheyrslur yfir
þeim sem voru á útiveitingahúsinu
þennan dag töldu þeir sem þar voru
allt of létt tekið á málum af þessu
tagi. í raun hafði það orðið niður-
staða umræðnanna að það væru
fyrst og fremst fórnarlömbin og að-
standendur þeirra sem fengju að
þjást en afbrotamennirnir kæmust
miklu betur frá öllu saman.
í þessu sambandi tók einn við-
„Hvað ertu að gera maður? Ertu
genginn af vitinu? Ég hef hvorki
níðst á börnum né drepið stúlku. Þú
ert að rugla mér saman við ein-
hvem annan.“ Þetta sagði Ludwig
Strelau þar sem hann stóð eftir að
hafa fengið nokkur höfuðhögg. Það
blæddi úr sámnum sem hann hafði
fengið. En hann hefði getað sparað
sér ofangreind orð því hann talaði
fyrir daufum eyrum. Og skyndilega
sá hann blika á hníf í hendi manns-
ins sem hafði ráðist á hann.
Nokkrum sekúndum síðar fann
hann hnífsblaðið ganga á hol í sig.
Svo fann hann til mikils svima.
Inni í skáp
Ludwig Strelau var í lífshættu eft-
ir hnífstunguna. Blóðmissirinn var
mikill og fengi hann ekki aðstoð
fljótlega myndi honum blæða út eft-
ir þessa grimmilegu árás. En
kærastan hans, sem hafði orðið
vitni að atburðinum, hringdi strax á
sjúkrabíi og lögreglu.
Þegar lögreglan kom í íbúðina
sem var vettvangur árásarinnar á
Ludwig benti kærasta hans á stóran
skáp í stofunni. Lögregluþjónamir
opnuðu hann og sáu þá árás-
armanninn, Peter Schatzhuber,
þrjátíu og eins árs trésmið. Hans
fyrstu orð eftir að hann fannst voru:
„Tókst mér að drepa svínið?"
„Nei,“ svömðu lögregluþjónarnir.
„Hann er á leið á sjúkahús og
sjúkraliðamir töldu að honum yrði
bjargað, enda hefur hann engri
stúlku gert mein.“
Misskilningur
Með þessum orðum voru lög-
regluþjónamir, sem kærasta Lud-
wigs hafði í fáum orðum gert grein
fyrir eðli málsins, að ieggja áherslu
á að með því aö fara mannavillt í
leit sinni að réttlæti án dóms og
iaga hefði Peter nær tekið líf.
Ástæðan til þess að hann réðst á
Peter með þessum hætti var ekki
sist atburður sem gerst hafði sextán
árum áður. Árið 1982 hafði lík
frænku Peters, hinnar fimmtán ára
gömlu Hannelore Landgraf, fundist
í almenningsgarði í Bayreuth, sunn-
arlega í Þýskalandi. Hún hafði ver-
ið myrt. Stúlkan hafði verið á skaut-
um, en ekki komið heim á tilsettum
tíma. Foreldrar hennar höfðu þá
gert lögreglunni aðvart og skömmu
á Ludwig var einmitt að hann taldi
sig hafa fundið mann sem gerði
bömum mein. Daginn sem árásin á
Ludwig átti sér stað hafði Peter far-
ið á krá í Bayreuth þar sem hann
hafði drukkið bjór með nokkrum
vina sinna. Reyndar var kráin í al-
menningsgarðinum þar sem lík
Hannelore hafði fundist.
Meðan Peter og félagar hans sátu
og drukku bjór hjólaði Ludwig fram
hjá útiveitingahúsinu sem þeir voru
á. „Þarna er hann, bamaníðingur-
inn,“ sagði þá einn vina Peters.
„Þetta er maðurinn sem réðst á Susi
litlu.“
Mikið reiðikast
Susi var dóttir eins nágranna Pet-
ers. Hún var aðeins fimmtán ára en
þótti þroskuð eftir aldri. Og skyndi-
lega rifjaðist það upp fyrir Peter „að
til einhvers ljóts atviks hefði komið
milli Susi og einhvers manns“, svo
notuð séu orð Peters sjálfs um það
sem þarna kom fram í huga hans.
„Móðir hennar hafði að minnsta
kosti kvartað yfir því við nágranna
sína að stúlkan hefði orðið fyrir
áreiti en lögreglan brugðist í mál-
inu.“
Peter skýrði frá því fyrir réttin-
um að hann hefði skyndilega orðið
„mjög reiður". Hann sagðist hafa
hlaupið að manninum á reiðhjólinu,
slegið hann tveimur höggum og sagt
honum að fara til fjandans, ellegar
hann myndi hafa verra af.
Ludwig hjólaði burt eins hratt og
hann gat. Hann hélt rakleiðis heim
til kærustunnar sinnar þar sem
hann hélt sig óhultan. En annað átti
eftir að koma í ljós.
Hannelore Landgraf.
síðar hófst leit. Systir Hannelore,
sem var tveimur árum eldri en hún,
kom að líkinu.
Skoðun réttarlækna leiddi í ljós
að Hannelore hafði verið kyrkt, en
síðan hafði morðinginn haft mök
við líkið. Hann náðist nokkru síðar.
Um var að ræða vélvirkja sem neit-
aði í fyrstu öllum ásökunum. En svo
fundu tæknimenn lögreglunnar hár
af munaðarhóli stúlkunnar í fótum
hans og þá voru örlög hans ráðin.
Hann fékk ævilangan dóm.
Sterkar tilfinningar
Meðal þeirra sem fylgdust með
réttarhöldunum í málinu var Peter
Schatzhuber. „Ég gleymi þeim
aldrei," sagði hann þegar hann kom
fyrir rétt eftir árásina á Ludwig
Strelau. „Og ég gleymdi heldur
aldrei jarðarfor Hannelore. Öll fjöl-
skyldan stóð við gröf hennar. Við
grétum öll og þá hét ég því að ef ég
kæmi nokkru sinni höndum á mann
sem gerði börnum mein myndi ég
ganga frá honum. Yfirvöld gera ekk-
ert í svona málum.“
Og það sem olli því að Peter réðst
Gabriele, systir Hannelore, með lítinn dreng sem hún á.
Lýsing Peters á
því sem gerðist er
hann kom að íbúð-
inni sem Ludwig
hafði leitað skjóls í
var að hluta á
þessa leið: „Hann
(það er Ludwig)
fölnaði þegar hann
opnaði eftir að ég peter Schatzhuber.
hafði barið að dyr-
um. Það var greinilegt að hann vissi
að ég var kominn til að refsa hon-
um. Hann reyndi að skella hurðinni
á mig, en tókst það ekki. Ég hratt
henni upp og sló hann tvívegis i höf-
uðið. Hann fékk sár sem blæddi úr.
Svo fór hann að æpa eins og stung-
inn gris.
Ég dró nú fram hnífmn og stakk
hann. Hann hefði átt að drepast þar
á staðnum, en það brást. Kærasta
hans hafði rokið í símann og hringt
á lögregluna án þess að ég gæti að
nokkru sinni áreitt Susi.
„Ég stend hins vegar við það sem
ég gerði,“ sagði Peter. „Ef lögreglan
getur ekki náð fram því sem fram
þarf að ná er röðin komin að okkur
borgurunum."
Dómarinn var ekki sammála.
Hann byggði dóm sinn á því að lög-
in vísuðu veginn i þessum efnum
eins og svo mörgum öðrum. Peter
Schatzhuber fékk fimm ára fangels-
isdóm fyrir sjálftekt og grófa lík-
amsárás.
staddra sem dæmi að hann hefði
heyrt að morðingi Hannelore Land-
graf, sem hafði á sinum tíma fengið
lífstíðardóm, væri nú búinn að fá
lausn og hefði reyndar fengið hana
fyrir ári.
„Hann föln-
3r"n
aoi
Sá rautt
Peter þagnaði er hann heyrði fé-
laga sinn segja að morðingi Hann-
elore hefði fundið náð fyrir augum
yflrvalda og væri nú frjáls maður.
„Ég sá rautt,“ sagði Peter fyrir rétt-
inum.
Framburður félaga Peters bar
með sér að hann hefði komist í mik-
ið uppnám eftir þessa frétt. Reiður
hefði hann verið eftir að hafa verið
bent á manninn á reiðhjólinu, þann
sem sagður var hafa áreitt Susi,
dóttur nágranna hans, en nú hefði
reiðin blossað upp í honum. Hann
hefði spurst nánar fyrir um þennan
mann og fengið að vita að hann ætti
kærustu og verið sagt hvar hún
byggi. Svo hefði hann staðið upp og
farið.
„Ég kvaddi félaga mina,“ sagði
Peter. „Ég vissi hvar kærasta Lud-
wigs Strelau bjó og var staðráðinn í
að halda þangað og láta hann fá fyr-
ir ferðina svo um munaði.“
Ludwig Strelau sýnir örið.
gert og áður en ég gat lokið ætlun-
arverki mínu heyrði ég hana koma.
Þá faldi ég mig i skápnum."
Lán í óláni
Rannsókn leiddi í ljós að það varð
Ludwig til lífs að hnífurinn lenti
hvorki í viðkvæmu líffæri né olli
því að honum blæddi út áður en
sjúkraliðar gátu gripið í taumana,
veitt honum nauðsynlega aðstoð og
komið honum á sjúkrahús þar sem
hann gekkst undir aðgerð.
Og í sjálfu sér var það líka lán að
Peter faldi sig í skápnum í stað þess
að ráðast aftur á Ludwig eða á unn-
ustu hans, þó það síðarnefnda hafi
verið heldur ólíklegt af því honum
hafði, að eigin sögn, gengið það eitt
til að ná fram þvi réttlæti sem hann
hafði talið yfirvöld ófær um að
tryggja í máli Susi litlu og fleiri
slíkum málum.
Það vakti athygli í réttarsalnum
að Peter Schatzhuber sýndi litil ef
nokkur merki iðrunar þó honum
hefði átt að vera ljóst að hann hafði
haft mann fyrir rangri sök. Ekkert
benti til þess að Ludwig hefði
Ófullkomin röksemda-
færsla
Peter, hinn sterklegi þrjátíu og
eins árs gamli trésmiður, var jafn-
reiður þegar hann kom að íbúð kær-
ustu Ludwigs og þegar hann yfirgaf
félaga sína. Ef nokkuð var þá hafði
reiði hans vaxið. Alla leiðina íhug-
aði hann örlög barna, ekki síst
stúlkubarna eða ungra stúlkna, sem
urðu fórnardýr manna sem leituð-
ust við að fá kynferðislega útrás
með áreitni við böm eða jafnvel
með því að nauðga þeim, að ekki
væri minnst á þá sem svívirtu lík
þeirra eftir að hafa myrt þau.
Þessar hugleiðingar juku jafnt og
þétt á löngun Peters til að koma
fram þeirri hefnd sem hann taldi
ígildi réttlætis. Fyr-
ir utan að leiða
ekki hugann að því
að lögum sam-
kvæmt hafði hann
engan rétt til að
gerast refsivöndur í
svona málum
gleymdist honum
að íhuga hvort það
væri hafið yfir all-
an grun að Ludwig
Strelau hefði gerst
sekur um áreiti eða
ofbeldi við Susi,
dóttur nágrannans.