Dagblaðið Vísir - DV - 22.05.1999, Page 11

11
DV LAUGARDAGUR 22. MAÍ
Hrópin heyrðust út í garð. Þar
var ég á fjórum fótum og reyndi
eftir mætti að ná upp tré með
rótum. Ég leit upp í forundran
þegar ég sá konuna koma hlaup-
andi út og tengdamömmu á eft-
ir. Af svip þeirra að dæma mátti
ætla að eitthvað mikið hefði
komið fyrir. „Dyrnar voru opn-
ar,“ sagði konan andstutt, „og
það fór randafluga inn.“ Hún
dró andann svo hún mætti
mæla. Tengdamamma var kom-
in út að bíl sínum. Hún hafði
verið að tygja sig til brottfarar
þegar hinn óboðni gestur flaug
inn í vorblíðunni. Dóttir hennar
ákvað í skyndingu að fara með.
Randaflugan gerði húsið óíbúð-
arhæft á svipstundu.
Skelfingarlistinn
„Þetta var svona stór hlussa,"
sagði konan með hryllingi í
rödd og látæði. Með handahreyf-
ingum lýsti hún flugi hunangs-
flugunnar en gat ekki frekar
greint frá verustað dýrsins því
hún hafði þotið út og skellt á eft-
ir sér. Konunni er fremur vel
við dýr að örfáum undanskild-
um. Fyrst skal nefna mýs. Þær
telur hún einna skelfilegastar.
Af rottum höfum við sem betur
fer ekkert að segja. Holræsakerf-
ið er svo öflugt að það heldur
þeim skaðdýrum frá okkur.
Rottur eru að mati konunnar
svo hræðilegar að þær standa
utan við skala skaðræðiskvik-
inda. Næstar músum standa
kóngulær. Þótt íslenskar
kóngulær séu meinleysisdýr
kemst engin skynsemi að í huga
konunnar í umgengni við þær.
Skammt undan á skelfingarlist-
anum eru svo fyrrnefndar
randa- eða hunangsflugur.
eitthvað
Þær voru lokaðar
inni í húsinu með
randaflugunni. Þar sem
ég stóð einn í garðinum
vissi ég ekki hvort þær
væru skelfingu lostnar í
hnipri bak við sófa eða hugs-
anlega á annarri hæð hússins
án vitundar um óargadýrið.
Ég réðst því til inngöngu
knúinn áfram af eðli karldýrs-
ins sem leggur allt i sölurnar
fyrir maka og afkvæmi.
Einn á móti einum
Ég heyrði suðið í flugunni í
stofunni. Dæturnar sá ég ekki.
Fyrsta hugsunin snerist því um
að bjarga þeim. Þegar betur var
að gáð reyndust þær saman inni
í herbergi og vissu hvorki af
flugunni né óðagoti móður og
ömmu. Að góðum ungmeyjasið
skræktu þær þó aðeins þegar
þær fréttu um erindið og báðu
foður sinn að duga vel, loka her-
bergisdyrum hið snarasta og
koma ekki til baka fyrr en unn-
ið væri á dýrinu.
Ég stóð því einn andspænis
ffugunni og lagði hernaðarplön.
því að ég hefði hana undir
Spurningin var bara hvort ég
kæmi sár frá hildarleiknum.
Flugan naut þess hins veg-
ar að vera í ríflega
þriggja metra hæð.
Þangað náði ég ekki
með góðu móti. Ég
varð þvi að vígbú-
ast.
Flugna-
eitur átti
ég ekki. Það
hvarflaði að mér að nota sömu
baráttuaðferð og kona á vinnu-
stað mínum hafði beitt við svip-
aðar aðstæður. Hún eyddi hálf-
um hárlakksbrúsa á systurflugu
þessarar áður en yfir lauk. Ég
hvarf hins vegar frá því enda
fráleitt markviss baráttuaðferð.
Vopnabúr heimilisins er fá-
breytt og stýriflaugar engar.
Hugsanlegt var að reyna að
komast að flugunni með
ryksugurana en ég hvarf frá þvi.
Það var ekki drengilegt at. Þá
hugleiddi ég að vinna á flygild-
inu með kústi en hætti líka við
það. Ég var ekki viss um að ná
því í fyrsta höggi. Loks brá ég á
það ráð að ná í áltröppur. Með
því var hægt að komast í návígi
við fluguna þótt um leið setti ég
sjálfan mig í aukna hættu.
Þarna var ég kominn í eins kon-
ar landhernað í stað loftárása. í
fyrsta lagi var hætta á að flugan
sneri vörn í sókn og réðist á mig
og í annan stað gat ég, í krappri
vörn, dottið úr áltröppunum og
fótbrotið mig.
klæddan yfir föllnum andstæð-
ingi. Þótt þær undruðust múnd-
eringuna leyndi svipur þeirra
því ekki að faðirinn hafði vel
dugað. Öryggi heimilisins var
borgið.
Staðan gagnvart konunni, að
ekki sé minnst á tengdamóður-
ina, er önnur en fyrr. í raun get
ég litið á mig sem stríðshetju,
mann sem vílar ekkert fyrir
sér, fórnar sér fyrir fjölskyld-
una. Reynslan segir mér að
vísu að slíkur sigurljómi
fölni fljótt og afrekið
gleymist en ég nýti
mér þá daga sem gef-
ast.
Er á meðan er.
Kynbundið hlutverk
Ég er ekki vel að mér í skor-
dýrafræðinni en man þó eftir
randaflugum í mínu ungdæmi.
Þær voru talsvert minni en
randaflugur nútímans. Ekki veit
ég hvað orðið hefur af þeim
stofni. Svo er að sjá sem hluss-
urnar, sem konan kallar þessar
flugur, hafi hrakið þær smá-
vöxnu frá gómsætum hunangs-
blómum. Ein slík hafði nú villst
inn í húsið úr garðinum þar
sem hún átti sér tilverurétt.
Réttur flugunnar var hins vegar
enginn innan veggja. „Stelpurn-
ar eru inni,“ hrópaði konan um
leið og þær mæðgur brunuðu á
brott. „Gerðu eitthvað,“ var það
síðasta sem ég heyrði. Þar
beindi hún máli sinu til mín,
karlmannsins á heimilinu.
Mér hlýnaði um hjartarætur.
Þótt ég sé ekki veiðimaður í eðli
mínu og sé i raun fremur illa
við stórar flugur, hvort sem um
er að ræða hunangsflugur eða
geitunga, setti konan allt sitt
traust á mig. í hendingu hurfum
við aftur til fortíðar. Öll
kynjaumræða síðustu ára og ár-
tatuga hvarf sem dögg fyrir
sólu. Ógnin sem af flugunni óg-
urlegu stóð færði mér á ný alda-
gamalt kynbundið hlutverkið.
Mér var falið að takast á við þá
ógn sem steðjaði að heimilinu
og gera konunni kleift að snúa
heim. Um leið varð ég að bjarga
dætrum okkar frá hættunni.
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
aðstoðanitstjórí
Það kom sér vel að ég var með
vettlinga á höndum eftir átökin
við tréð og ræturnar í garðin-
um. Vettlingana taldi ég góða
vörn kæmi til gagnárásar randa-
flugunnar. Ég gægðist því fyrir
horn og gekk síðan á suð flug-
unnar.
Andstæðingur minn var sem
betur fer með hugann við annað
en árás. Flugan var við þak-
glugga og reyndi hvað ákafast
að komast út. Henni líkaði vist-
in innandyra ekki betur en svo.
Þar sem ég er dýravinur var
fyrsta hugsunin að reyna að
bjarga flugunni lifandi út og
sótti því glas og pappaspjald til
þess að reyna að fanga hana.
Flugan var hins vegar utan seil-
ingar upp undir rjáfri. Dýra-
vernd var því lögð til hliðar.
Grípa varð til róttækra aðgerða.
Örlög andskota míns voru ráð-
in.
Leitað vopna
Vanmat á stóru flugunni var
ástæðulaust en þrátt fyrir
ákveðinn ótta gat vart farið hjá
Ólgandi adrenalín
En tröppurnar voru ekki nóg.
Ég þurfti drápsvopn. Vettling-
arnir dugðu ekki einir. í ör-
væntingarfullri leit innanhúss
fann ég snókerkjuða sonar
mins. Hann varð að duga en ég
vissi að mér gafst aðeins eitt
tækifæri. Ég varð að hitta flug-
una í fyrsta höggi. Blóðið
streymdi um æðar mínar og
adrenalínið ólgaði þá er ég stillti
mér upp og bjó mig undir að
leggja til andstæðings míns með
spjóti þessu.
Ég stóð í efstu tröppu álstig-
ans og beindi kjuðanum að flug-
unni likt og meistari sem tilbú-
inn er að „sprengja" kúlnaþrí-
hyrning á snókerborði. Eini
munurinn á mér og meistaran-
um var sá að ég sneri kjuðanum
öfugt. Ég taldi stöðu mína gegn
flugunni við þakgluggann betri
með því að beita breiðari enda
kjuðans enda við hlussu að eiga.
Örsnöggt skaut ég fram kjuðan-
um og felldi andstæðing minn í
einu skoti. Flugan féll með dynk
niður í stofusófann.
Stríðshetja
Stríðsöskur mitt varð til þess
að dætur mínar skutust úr
fylgsni sínu og sáu foður sinn
standa efst í tröppu, vettlinga-