Dagblaðið Vísir - DV - 29.05.1999, Page 35

s
JE>V LAUGARDAGUR 29. MAÍ 1999
%rróvisjón«-
Sigruðu heima í héraði en dugði ekki
til úti í hinum stóra heimi.
Núllgengið kærði sig kollótt.
Ekki dugðu rósir og kampavín til
sigurs.
Þjóðin var í mjúku kasti þegar Eyvi
og Stebbi sungu Nínu.
Alveg þangað til formenn evr-
ópskra dómnefnda opnuðu á sér þver-
rifuna og völdu mann af írsku þræla-
kyni í fyrsta sætið með lagið Hold me
now, sem er alveg sama lagið og Doliy
Parton syngur í kvikmyndinni Best
Little Whorehouse in Texas þar sem
það hét I’U Always Love You.
Okkar flytjandi í keppninni vissi al-
veg hvað það þýddi að tapa upp á ís-
lensku og tók á sig sökina; ákvað að
hún kynni ekki að syngja, hélt til ítal-
íu í söngnám og er þar víst enn. Þess
vegna urðum við að kenna Valgeiri
um tapið. Hann var hér einn til að
taka við höggunum.
Lag sem ekki vinnur er ekki gott
lag og við bara erum ekkert að spila
það meira. Erum ekki eins og þeir
asnalegu Englendingar sem fagna
sínu fólki þegar það kemur til baka
eins og þaö sé að koma úr frægðarfór,
tyUa laginu efst á vinsældalistann og
standa fast við þá skoðun að þeirra
lag hafi verið best. Fyrir okkur er
þetta auðvitað trygglyndi sem hefur
snúist upp í sjálfsblekkingu.
Við viljum sökudólg.
Við vUjum blóð.
Við erum sterk þjóð í harðbýlu
stuð né mæðu, skyldi hún sko fá dár.
í þetta sinn ætluðum við ekkert að
vinna. Enda fór það svo að Sverrir
varð fyrstur íslendinga tU að sleppa
ósár úr viðureign sinni við þjóðar-
kröfurnar og býr hér enn.
Við vorum orðin eignarhaldsfélag
sextánda sætis í keppninni, þjóð-
arstoltið var svo brotið að við ákváð-
um að velja framvegis keppendur og
lög sem uppfyUtu sextánda sætis kröf-
ur. Munstruðum upp hinn bráðunga
og efnUega Daníel tU að syngja, Það
sem enginn sér. Biðum svo spennt eft-
ir okkar sextánda sæti.
En vei ó vei, allt er í heiminum
hverfult.
í Daníel leyndist svikari og makkið
og klíkuskapurinn úti í henni Evrópu
kom nú best í ljós þegar okkur var
bolað aftur í tuttugasta og annað sæti
- með ekkert stig!
Daniel kom aftur heim, hinn bratt-
asti og hunsaði þjóðarfýluna; búinn
að átta sig á því að evróvisjónformið
væri ekki hans tegund af tónlist og er
núna orðinn aUt að því heimsfrægur í
öðru tónlistarformi.
Þjóðinni var svo misboðið að nú fór
að verða hávaði í þeim sem vUdu
hætta að eyða peningum í að taka þátt
í þessari haUærislegu keppni. Það var
orðið ljóst að við sömdum aUtof góð
lög til þess að vera að splæsa þeim á
einhver evrópsk himpigimpi sem
voru, ofan í kaupin, heymarlaus á
tónlist.
Nú fór líka að verða haUærislegt að
fylgjast með keppninni. Enginn heU-
vita maður viðurkenndi að hann
horfði á sjónvarpið á Evróvisjón-
kvöldi. Menn urðu mæðulegir þegar
minnst var á keppnina og þjóðin kætt-
ist lítið þegar ákveðið var árið 1990 að
senda Siggu Beinteins og Grétar
Örvarsson tU að syngja Eitt lag enn.
TitiUinn átti að gefa i skyn hvað við
værum orðin þreytt á þessu og að lík-
lega yrði þetta í síðasta sinn sem við
heiðruðum músíkdaufar frændþjóðir
okkar og aðrar fjarskyldari með nær-
veru okkar.
Enda hrukku þær í kút og vippuðu
okkur í einum grænum upp í fjórða
sætið.
Þjóðin varð graUaralaus eitt andar-
tak.
Hvað átti þetta nú að þýða?
Júbbílerað
Svo bráði undrunin af okkur og
upp riíjaðist gleðistemningin sem
hafði heltekið okkur vikuna á undan
Gleðibankanum. Við sóttum hana aft-
ur og fógnuðum Siggu og Grétari eins
og þjóðhetjum. Enginn hafði komið
okkur svona langt á mælistiku al-
heimsins og ekki var haldin sú útihá-
tíð það sumarið að Eitt lag enn væri
ekki á fimmtán mínútna fresti á öU-
um pöUum.
Það sumar vorum við í stuði.
Banastuði.
Sendum myrku miðöldunum end-
anlega langt nef í miklum söng, mikl-
um dansi.
Urðum fyrir bragðið dálítið mýkri
og vinalegri en áður hafði þekkst á
spjöldum sögunnar og komum hlýlega
fram við Stebba HUmars og Eyva þeg-
ar þeir héldu árið á eftir út með Nínu
sína. Þeir lentu í fimmtánda sæti og
landi sem keppir tU sigurs. Við fyrir-
lítum lúsera.
Að eyða eða ekki eyða
Á þessu stigi málsins vorum við þó
farin að fyrirlíta Evróvisjón, með öUu
tilheyrcmdi, enn meira. Sumir vUdu
hætta að ausa peningum í þessa hít
sem var ekkert annaö en makk og
klíkuskapur. Aðrir vUdu halda áfram
að eyða og sóa og nú var ákveðið að
gefa mikinn kúk í aUt forhoUið og
senda Sverri Stormsker út með sinn
Sókrates. Fyrst Evrópa vildi hvorki
það var fyrirgefið á stundinni. Við
höfðum séð það svartara. Nú var allt
annað en núUið orðið að árangri. Og
Stebbi orðinn okkar maður í Evró-
visjón, er núna úti í sjötta sinn. Hefur
leikið Uestar stöður á þeim veUi. Guði
sé lof að einhver er farinn að kunna
þetta.
Minnug þess hvað Sigga var mikiU
sigurvegari var ákveðið að senda
hana aftur, í þetta sinn i dúett sem
nefndist Heart 2 Heart (frumlegt) til
að syngja Nei eða já. Mjög einfalt - í
hrópandi mótsögn við flækjurnar i
okkar islensku tradisjón. Búa bara tU
íslenskar Evróvisjónhetjur; Sigga og Grétar Örvars komu heim með fjórða sætið sem jafngiiti sigri.
texta úr eins atkvæðisorðum og
syngja þau undir sömu laglín-
unni aftur og aftur.
Þetta lagðist vel í Evrópu
og við fengum sjöunda sætið. 1
Sigurkvíði
Nú vorum við farin að nálgast
það ískyggUega að ná valdi á for-
múlunni og orðið áhyggjuefni að ef
til viU gætum við unnið þessa árans
keppni. Við urðum svo áhyggju-
fuíl að frændur sumra okkar,
írar, buðust tU að halda
hana fyrir okkur ef
svo iUa færi. Við
sendum fngu út
með, Þá veistu svarið. Þetta
var fyrirferðarlítið lag, fyrir-
ferðarlítU stúlka og við lent-
um í þrettánda sæti. írar
unnu keppnina sjálfir og
urðu því að halda hana fyr-
ir sjálfa sig að sinni.
En Sigga Beinteins var
okkar Evróvisjón lukkudýr
og tU írlands sendum við
hana árið á eftir með Nætur.
Ekki brást hún okkur frek-
ar en fyrri daginn og mjak-
aði okkur upp um eitt sæti, í
það tólfta.
Nú var svo komið sögu að
þjóðin var búin að vera
tryUt, reið, sár, hefnigjöm, í
uppreisn, vongóð, umburð-
arlynd, glöð og þakklát og
lítið eftir af tilfmninga
legu svigrúmi tU þess
að bregðast við niður-
stöðum úr Evró-
visjón.
Þá tók við
áhugaleysi.
Einmitt þeg-
ar Bo Halldórs-
son, Bjöggi okk-
ar, komst loksins
að með Núna. Að
vísu liggur það í
nafni lagsins að
þetta hafi verið
árið sem við áttum
að vinna. Núna,
eða aldrei. Hann
lenti að vísu bara í
fimmtánda sæti og
við urðum, vægast
sagt, undrandi. En,
núna, loksins, kom í
ljós ástæðan fyrir því
að okkur hafði aldrei
gengið sem skyldi í
þessari keppni. Evrópa
skUdi ekki íslensku.
Nú voru góð ráð dýr.
En við íslendingar
erum klárt gengi.
Fyrst við mátt-
um ekki
syngja á
ensku
eins og
þeir sem
oftast unnu, ákváðum við að syngja á
bamamáli og sendum Önnu MjöU út
með Sjúbbídú. En ekki virti Evrópa
vUjann fyrir verkið, við lentum í
þrettánda sæti.
Okkur var al-
veg sama.
Ástand þjóð-
arinnar var
komið hættulega
nærri sinnu-
leysi.
Svo kom hið
örlaga-
4
voru efins um að hann myndi vUja
fara í svona asnalega keppni sem öU-
um var sama um, öðrum fannst hann
of úthverfur, of athyglissjúkur, of
stjórnlaus til að gæta virðingar þjóð-
arinnar á þessum stóra útivelli.
Aldrei að vita upp á hverju hann
tæki. En líklega lítur tónlistarfólk
þessa keppni öðrum augum en al-
menningur. Að minnsta kosti sá PáU
Óskar bara tækifærin sem gætu legið
í þessu húUabbalúi og dreif sig út með
lag sem heitir, Minn hinsti dans.
Þá sannaðist hið fornkveðna: Ef
þú ætlar að stela, þá skaltu stela -
stórt; ef þú ætlar að svindla, þá
skaltu svindla stórt; ef þú ætlar
að tapa, þá skaltu tapa stórt.
Við töpuðum svo stórt að við
féllum úr keppni árið eftir.
Nú var farið að hlakka í þjóð-
inni; allar aðrar tilfinningar
tæmdar. Við höföum náð botnin-
Skandall
ríka ár 1997, þegar við ákváðum
að senda út performer á heims-
mælikvarða, sjálfan Pál Óskar.
Þjóðinni þótti PaUi smart og sumir
Evróvisjónkeppnin var orðin
mesti skandaU íslandssögunnar.
AUir sem höfðu komið nálægt
henni voru flfl og fuglahræður. Þeir
höfðu tapað, þjóðin var stikkfrí.
Enginn viðurkenndi lengur að hann
horfði á þetta þreytandi prógramm.
Gleymd voru öU þau góðu lög sem
höfðu verið samin í kringum Evró-
visjón og voru löngu orðin að perl-
um íslenskra dægurlaga. Gleymdur
var sá góði vilji sem keppendur,
ásamt fylgdarliði, lögðu í vinnuna.
Þetta var ekki lengur vinna, heldur
forréttindi sem menn fóru illa með
upp á alíslenskan máta. Spurning
hver „fengi“ að fara næst af þessari
svikahrappastétt fyrir hönd þjóðar
sem krefst sigurs í stað þess að taka
þátt.
Reyndar er ekki hægt annað en
undrast yfir því að nokkur tónlist-
armaður skuli fást til að fara i þessa
keppni fyrir islands hönd, vitandi
að ef hann ekki vinnur fer aUt okk-
ar hráa tUfinningakerfi af stað og
hending hvar það staðnæmist.
En hvar sem það staðnæmist, þá
er eitt víst: Við erum vond við þaö
fólk sem ekki sigrar, tölum iUa um
það, áfeUumst það, spUum helst
ekki lagiö, látum eins og við höf-
um ekki horft á keppnina; höfum
ekki áhuga á henni.
Svo tekur nýtt ár við.
Nýtt fórnarlamb.
^ Og nú erum við aftur búin
að vinna keppnina fyrir-
fram. Komin hringinn.
Megi aUar góðar vættir
vera Selmu hliðhoUar ef
hún kemur ekki heim
með áskrift á Evró-
visjónkeppni á ís-
landi árið 2000 -
sem þá væntanlega
verður haldin á
írlandi.
-sús