Dagblaðið Vísir - DV - 24.11.2001, Síða 34

34
LAUGARDAGUR 24. NOVEMBER 2001
Helgarblað
DV
Ur Breiðholt-
inu á kon-
ungsfund
Margrét Guðmundsdóttir Ferner er gift inn
í norsku konungsfjölskylduna.
Hrútur Herjólfsson hét maður.
Sá var vænn maður, mikill og
sterkur og vígur vel. Sem títt var
um slíka kappa á íslandi, á tíundu
öld, hélt hann til Noregs og komst
þegar í kynni við Harald gráfeld,
þáverandi konung þar i landi, sem
setti Hrút í hið sæmilegasta sæti
við hirðina. Kynni Hrúts og Gunn-
hildar, móður konungs, urðu þó
enn nánari, en Hrútur sængaði
með Gunnhildi í fjórtán daga.
Nokkrum árum seinna hélt Gunn-
ar á Hlíðarenda I víking. Er hann
kom á fund Noregskonungs var
Haraldur gráfeldur dauður en við
tekinn Hákon jarl. Hann átti
frænku er Bergljót hét og vildi
gjarnan gifta hana Gunnari ef
hann leitaði þess.
Nú er öldin önnur og enn takast
ástir milli íslendinga og ættingja
Noregskonungs. Reykjavíkurstúlk-
an Margrét Guðmundsdóttir hélt
utan árið 1994 til að heimsækja
vini sína í Noregi og ætlaði aðeins
að hafa stutta viðdvöl. Meðan á
dvöl hennar stóð kynntist hún
ungum og glæsilegum manni, með
blátt blóð í æðum, Alexander Fern-
er, syni Ástríðar, systur Haraldar
konungs í Noregi. Álexander lagði
ást á Margréti sem var endurgold-
in og nú á íslenska þjóðin aftur
orðið fulltrúa nær konungi, eins og
gjaman tíðkaðist á fyrstu öldum
íslandsbyggðar.
Úr Breiðholtinu til Svíþjóð-
ar
„Ég er fædd og uppalin í Breið-
holtinu í Reykjavík og gekk í Fella-
skólann. En ég kom til Noregs frá
Svíþjóð. Ég haföi verið hjá pabba
mínum i Malmö, Guðmundi Guð-
bjarti Jónssyni, sem er bakari þar.
Þegar ég hafði verið þar í fjögur ár
ákvað ég að skreppa til Noregs og
heimsækja Kristínu Hrund, vin-
konu mína, sem hafði þá eignast
sitt fyrsta barn. En einmitt þegar
ég fór til Noregs kom Kristján
bróðir minn út til Malmö og fór að
þjálfa knattspymumenn þar, hjá
Malmö FF. Örlögin urðu því
þannig að ég fylgdist ekki eins vel
með því sem hann var að gera þar
og ég hefði viljað því hann stóð sig
mjög vel. Og nú er hann búinn að
koma Þórsurunum á Akureyri upp
i úrvalsdeildina á íslandi," segir
Margrét og brosir stolt yfir árangri
bróður síns.
„En svo við höldum okkur við
Noreg þá kom ég sem sagt til að
heimsækja vini og kunningja á
þjóðhátíðardaginn, 17. mai. Þá
strax var farið að bjóða mér vinnu
og íbúð en ég notaði tímann i
nokkra daga til að hugsa mig um.
Svo ákvað ég að ég gæti vel verið
hér í svona eins og eitt ár. Ég fór
svo sjálf af stað til að finna vinnu
og gekk inn á eitt af Rainbow-hót-
elunum og bað um vinnu sem her-
bergisþerna. Ég mætti i viötal og
eftir það fékk ég vinnu og þá sem
yfirherbergisþerna. Þetta kom mér
náttúrlega mikið á óvart því ég
hafði aldrei unnið á hóteli áður.
Ég, sem hafði beðið um vinnu við
að þrífa hótelherbergi, var komin
með vinnu þar sem ég átti að
kenna öðrum að þrífa og sjá til
þess að það væri almennilega
gert.“
Astir í skíðabrekkunum
Margrét hafði ekki stjómað þrif-
unum á Rainbow Slotts Parken í
marga mánuði þegar stökkbreyt-
ing varð í lífl hennar. Hún hitti
mannsefnið sitt, Alexander Ferner,
systurson Noregskonungs.
„Ég kynntist Alexander um
mánaðamótin nóvember og desem-
ber 1994. Ég var með vinum mín-
um á skíðasvæðinu í Hemsedal,
þar sem hann var skíðakennari.
það kæmi ekki til mála að kærast-
inn minn yrði líka skíðakennarinn
minn. Ég held að það fari ekki vel
saman þegar sambýlisfólk ætlar að
fara að kenna hvað öðru eitthvað,
hvort sem það er nú á skíðum eða
eitthvað allt annað.“
Ekki eins og í kaupfélaginu
- Það hljóta að vera örlítið öðru-
vísi tilFmningar sem fara um huga
ungrar stúlku sem er að fara á
Margrét Guömundsdóttir Ferner.
Hún fæddist í Breiðholtinu og skrapp í heimsókn til vinkonu sinnar í Noregi. Þá voru örlög hennar ráöin en
hún er í dag gift inn í norsku konungsijölskyldunni.
Hann var líka í þessum vinahópi
þó ég þekkti hann ekkert þá. Svo
var það í samkvæmi um kvöldið að
við erum bara að spjalla saman og
hann biður mig að hitta sig í skíða-
brekkunni morguninn eftir. Mér
leist vel á manninn og segi honum
að ég muni koma. Þegar ég er sið-
an að búa mig af stað, á fyrsta
stefnumótið, segja vinkonur mínar
mér að þetta sé sonur Astrid
prinsessu, sem er systir Haraldar
konungs, sem ég sé að fara að
hitta. Ég verð að viðurkenna að þá
fór hjartað að slá hraðar og ég
hugsaði mig um hvort ég ætti að
vera að fara þetta. En ég hafði sagt
honum að ég myndi koma og
ákvað að standa við orð mín.“
- Og þar hefur hann náttúrlega
bara kennt þér á skíðum?
„Hann var auðvitað skíðakenn-
ari og hann tók mig í einn tíma á
skíðum. En það er líka í eina skipt-
ið sem ég hef verið í skíðatíma hjá
honum. Okkur varð nefnilega
strax vel til vina og ég ákvað að
stefnumót með syni útlendrar
prinsessu en t.d. ef hún væri að
fara út með stráknum í Kaupfélag-
inu á Patreksfirði?
„Jú, óneitanlega var þetta svolít-
ið ööruvísi þó kannski tilfinning-
arnar séu alltaf svipaðar. Maður
þarf að hugsa sig meira um, hvern-
ig maður getur hegðað sér og hvað
maður getur sagt o.s.frv. Maður
verður auðvitað að taka tillit til
fjölskyldunnar sem maður er að
tengjast. Það er tekið eftir öllu sem
fólk, sem tengist konungsfjölskyld-
unni, segir eða gerir.“
- En þú tókst af skarið og steigst
skrefið til fulls?
„Já, ég gerði það, eftir örlitla
umhugsun. Mér var mjög vel tekið
af fjölskyldu Alexanders og ég gat
því ekki séð að mér væri nein
hætta búin í þessu sambandi. Fljót-
lega eftir að ég kynntist Alexander
hætti ég að vinna á hótelinu og fór
að vinna við fjölskyldufyrirtækið,
Femer Jacobsen A/S sem selur há-
gæðafatnað."
Aldrei í stórborgina
„Einhvern veginn gerir sauð-
svartur almúginn sér allt aðrar
hugmyndir, um fólk af konunga-
ættum en að það setjist að í smá-
þorpum úti á landsbyggðinni.
ímyndin er sú að það búi í köstul-
um og helst höllum í hjarta höfuð-
borganna. Margrét og Alexander
passa ekki inn í þá mynd. Þau búa
í ferðamannabænum Gol, u.þ.b.
tvö hundruð kílómetra frá höfuð-
borginni.
„Nei, við getum ekki hugsað
okkur að flytja inn í Ósló. Við
bjuggum áður í Sandvika sem er
bær rétt vestan við Ósló. En af þvi
að Alexander hafði unnið mikið
hér upp frá og átti hyttu (bústað)
þekktum við fullt af fólki hér og i
nágrenninu. Við fórum hingað
hverja einustu helgi sem við gát-
um og svo var það einhverju sinni
þegar við sátum hérna, einmitt á
þessu hóteli sem við sitjum nú á,
að Alexander segir svona við hótel-
stjórann að hann gæti vel hugsað
Margrét féll á skíðum.
Margrét og Alexander maöur hennar
kynntust í skíöabrekkum í Noregi.
Þrátt fyrir kuldann varö ástin
sjóöheit viö fyrstu sýn.
sér að búa héma. Það skiptir eng-
um togum að hann fer í símann og
kemur aftur eftir smástund og seg-
ist vera búinn að finna ágætishús
handa okkur. Þetta hafði nú
kanski verió sagt meira í gríni en
alvöru því við höfðum aldrei talað
um að flytja eitt eða neitt.
Við fórum þó og skoðuðum hús-
ið og urðum bara hrifnari af til-
hugsuninni, slógum til og keyptum
og fluttum hingað fyrir tveimur
árum og hér líður okkur og börn-
unum okkar, Edward, sem er fimm
og hálfs árs og Stellu, sem er
þriggja og hálfs árs, mjög vel.
Það má því segja að það sé alger
tilviljun að við fluttum hingaö, rétt
eins og þáð var tilviljun að ég ílent-
ist í Noregi."
Ein úr hópnum
- Ég tek eftir því að hér eruð þið
bara ein úr hópnum. Fáið þið að
vera I friði hérna fyrir ágangi fólks
og fjölmiðla?
„Hér fáum við alveg að vera í
friði. Við erum bara ein af fjöl-
skyldunum sem búa hér og okkur
er tekið sem einum úr hópnum.
Við þekkjum orðið mikið af fólki
héma, og sérstaklega Alexander. í
gegnmn vinnuna sina sem fast-
eignasali þekkir hann helminginn
af íbúunum. Annars er þetta ekk-
ert ööruvísi en á smástöðunum úti
á landi heima, hér heilsast allir
þegar þeir hittast.
Vel tekíð í höllinni
- Það er auðvitað spennandi fyr-
ir alla að hitta þjóðhöfðingja, svo
ekki sé talað um þegar þeir bera
titilinn konungur. Það er þó enn
þá meira spennandi fyrir alþýðu-
stúlku frá íslandi að tengjast kon-
ungsfjölskyldu sem flestir verða að
láta sér nægja að sjá á myndum.
En hvernig ætli Margréti Guð-
mundsdóttur hafi verið tekið er
hún gekk í fyrsta sinn á konungs-
fund?
„Mér var mjög vel tekið af kon-
ungsfjölskyldunni. Allir í fjölskyld-
unni eru mjög vingjamlegt og al-
þýðlegt fólk. Það er ekkert erflðara
að halda uppi samræðum við þau
en hverja aðra eftir að hafa kynnst
þeim. Það vakti strax athygli mína
hve þau eru öll samhent og það er
bara reglulega notalegt að vera í
kringum þau. Haraldur konungur
er alveg einstaklega ljúfur maður
og alþýðlegur. Rétt eins og hver
annar íslendingur myndi hann
gleðjast og taka undir kveðju á
sama hátt ef einhver segði „hæ“