Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2002, Blaðsíða 26

26
Helcjarblctð H>V LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 2002
Veðjar
á fortíðina
„Ég vil hefja til vegs á nýjan leik þá fjölþættu
starfsemi sem einu sinni einkenndi þetta hús,“ seg-
ir Óttar Felix, athafnaskáld og verndari Austur-
bæjarbíós eða Samkomuhússins við Snorrabraut,
eins og það nefnist í dag. „Þar á ég við menningar-
atburði eins og tónleika, leikrit, söngleiki og ýmsa
atburði sem geta rúmast í þessu fallega húsi.“ Nú
þegar hafa færeyskir listamenn troðið upp og eftir
helgi getur fólk barið augum söngkeppni unglinga
á vegum ÍTR og seinna í haust verða haldnir út-
gáfutónleikar, hárgreiðslu- og þolfimikeppni. í
stuttu máli er ásóknin mikil eins og Óttar Felix
segist hafa búist við.
„Ýmsum finnst það feigðarflan að veðja á fortíð-
ina,“ segir Óttar Felix þegar ég spyr hann hvort
Austurbæjarbíó hafi ekki verið bam síns tíma. „Ég
er í samkeppni við sjónvarpið og Internetið og það
getur vissulega verið erfitt að fá fólk út á kvöldin
þó að það hafi verið létt einu sinni. Austurbæjar-
bíó hefur samt upp á að bjóða fínan hljómburð,
hlýlega og góða aðstöðu og ef það er frambærileg
skemmtun i boði þá er hægt að ná í fólk. Það sak-
ar því ekki að láta á þetta reyna. Svo er þetta líka
svo fallegt hús og heilmikil saga tengd því svo að
það væri synd ef það hyrfi af sjónarsviðinu strax."
„Hvernig viðbrögð hefuröu fengið?" spyr ég.
„Mjög góð,“ svarar hann. „Flestir fagna þessu og
segja að þetta sé lofsvert framtak og ég vona að
þetta sé almennt viðhorf gagnvart þessu brölti
mínu. Ef það eru einhverjar efasemdir þá eru þær
fyrst og fremst í kollinum á mér. Það er ekki nóg
að segja að Austurbæjarbíó sé opiö því ég verð að
bjóða upp á skemmtun sem fellur í kramið hjá
fólki í dag. Ég ætla ekki að leita aftur til fortíðar
með skemmtiatriði. Það er nóg til af framsæknum
listamönnum á Islandi í dag sem ég vil að Austur-
bæjarbíó hýsi. Ég er ekki í nokkrum vafa að þetta
fólk á eftir setja mark sitt á húsið og að mínu mati
er þetta helsta áskorunin við þetta verkefni.
Einnig hef ég fengið til liðs við mig ungu mennina
hjá auglýsingafyrirtækinu DBT til að hjálpa mér
að markaðssetja Samkomuhúsið við Snorrabraut."
Hugmyndin var ekki búin að gerjast lengi þegar
Óttar ákvað að láta til skara skríða. Hugmyndin
kviknaði þegar kvikmyndasýningum var hætt fyrr
á árinu. „Ég hafði heyrt að menn hefðu keypt það
til niðurrifs og þannig leiddi eitt af öðru.“
„Hvernig varð þér við þegar þú heyrðir að til
stæði að rífa Austurbæjarbíó?" spyr ég.
„Borgin okkar er miklum breytingum undirorp-
in á hverjum tíma og á síðustu árum hef ég upplif-
að miklar breytingar á bæjarmyndinni - þú þarft
ekki annað en að ganga niður Laugaveginn eða
Austurstræti til að sjá að það er búið að fjarlægja
byggingar sem settu svip sinn á bæinn. Þetta er
daglegt brauð en við megum samt ekki vera grand-
varalaus gagnvart þessum hlutum. Við verðum að
vera á varðbergi og meta hverju sinni hvað hefur
gildi og hvað ekki. Samkomuhúsið við Snorrabraut
hefur mikið gildi vegna staðsetningar og mögu-
leika. Oft er talaö um mikilvægi þess að gæða mið-
bæinn lífi og það hlýtur því að liggja í augum uppi
að viðhald og menningarstarfsemi í Austurbæjar-
bíói er stór þáttur í þeirri viðleitni."
Man eftir þrjúbíói á sunnudögum
Austurbæjarbíó var byggt á árunum 1945 til 1947.
Það voru frumkvöðlamir og bræðurnir Ólafur Þor-
grimsson hæstaréttarlögmaður og bróðir hans
Kristján sem gerðu með sér félag með eigendum
Nýja Biós, þeim Guðmundi Jenssyni og Bjarni
Jónssyni, ásamt hinum merka menningarvita
Ragnari í Smára en hann var formaður Tónlistar-
félags Reykjavíkur á þessum tíma. Austurbæjarbíó
var vigt þann tuttugasta og fimmta október árið
1947 þegar myndin Ég mun ætíð elska þig var
sýnd. „Þaö er skemmtileg tilviijun að við séum að
opna um þessar mundir," segir Óttar Felix. „Við
erum að fagna því að það eru fimmtíu og fimm ár
síðan húsið var opnað.“
„Þetta hús á sér magnaða sögu,“ segir hann. „í
Það er ekki nóg að segja að Austurbæjarbíó sé opið.
Ég verð að bjóða upp á skeinmtun sem feliur í
kramið hjá fólki í dag. DV-mviid ÞÖK
Ottar Felix Hauksson hefur
leiqt gamla Austurbæjarbíó
og ætlar að i/eðja á fortíð-
ina. I i/iðtali i/ið DV segir
hann frá áhættunni sem
fqlqir fortíðarþránni og
minningunum sem hann á
um þennan stað íhjarta
borgarinnar.
gamla daga setti Leikfélag Reykjavíkur oft upp
revíur og ef það komu ekki nógu margir á alvar-
legu stykkin í Iðnó þá settu menn upp farsa á fjöl-
um Austubæjarbíós."
„Hverjar eru þinar fyrstu minningar um þetta
hús?“ spyr ég.
„Ég man efir þrjúbíói á sunnudögum sem barn.
Þá sá ég myndirnar um Roy Rogers og hestinn
hans Trigger. Um 1960 var ég í tónlistarskóla og
vinkona mín rifjaði það upp fyrir mér að við vor-
um vön að fara eftir skóla á klassíska tónleika.
Þegar ég var unglingur reið poppbylgjan yfir og ég
man eftir mörgum frábærum tónleikum í Austur-
bæjarbíói. Fyrst komu Swinging Blue Jeans og síð-
ar Kinks, sem heimsóttu okkur reyndar tvisvar.
Síðan spilaði ég sjálfur þarna í hljómsveitinni So-
net og enn síðar átti ég eftir að setja upp tónleika
þarna með öðrum hljómsveitum."
„Þú ert ekkert hræddur um að krakkarnir rífi
bökin af stólunum eins og þeir gerðu á Kinks forð-
um?“ spyr ég.
„Það var auðvitað mikil ákefð á svona tónleikum
en þá rétt eins og í dag voru til skemmdarvargar
sem gengu illa um,“ segir Óttar Felix brosandi.
Góð saga má eldd gjalda sannleiltans
Óttar Felix hefur verið viðloðandi afþreyingar-
iðnaðinn i tæplega fjörutíu ár. Hann hefur spilað
með mörgum hljómsveitum, m.a. Sonet, Pónik og
nú síðast Pops. Hann vill ekki viðurkenna að hann
sé athafnaskáld og segist vinna „átta til sjö“ vinnu.
„Starf mitt undanfarin ár hefur tengst tónlistinni,
„ segir hann. „Ég rek heildsöluna Sónet og flyt inn
tónlist. Síðan hef ég verið að vinna með Hljómum
og svo spila ég með Pops einu sinni ári. Ég er einn
af þeim heppnu því ég er að fást við hluti sem ég
hef gaman af.“
Þegar Bítlamyndin Hard Days Night var sýnd í
Tónabíói árið 1964 komst Óttar Felix í fréttirnar
því hann hafði séö myndina oftar en flest annað
fólk. Sá orðrómur hefur verið á kreiki lengi að
unglingurinn hafi ekki séð myndina nærri því eins
oft og hann lét uppi og að þetta hafi verið markaðs-
brella hjá forsvarsmönnum Tónabíós. Ég spyr
hann því að lokum, til að útkljá málið endanlega,
hve oft hann hafi séð myndina. Óttar Felix bíður
smástund áður en hann svarar og segir loks: „Ætli
ég svari þessu ekki þannig að góð saga má aldrei
gjalda sannleikans."
-JKÁ