Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2002, Qupperneq 46

50
HelQctrblaö JOV LAUGAÍÍÐAGUR 19. OKTÓBER 2002
Sakamál
Gáfnagaukar
slátruðu lær-
dómsfólki
Prófessor Roxanne Verono kennir við Dartmouth-
háskóla íNew Hampshire. Hann er einn affínustu
og dýrustu háskólum íNýja-Englandi og ekki ætlað-
ur öðrum en efnuðu gáfufólki. Laugardaginn 27.jan-
Half og Suzannc Zantop voru prófessorar við einn af fínustu háskóluni í
Bandaríkjunum. Þau lifðu hainingjuríku lífi og voru vel látin af ölluiii sem
þau þekktu. Það er enn ráðgáta hvers vegna þau voru myrt á hryllilegan hátt
á friðsælu heimili síiiu.
úar 2001 var henni boðið íkvöldverð hjá sampró-
fessorum sínum, Suzanne og Half Zantops, sem voru
gestrisin og vinmörg íháskólasamfélaginu. Þegar
Roxanne kom að húsi gestgjafanna var allt hljótt og
enginn gestur var kominn á undan henni. En kgrrðin
var undarleg og dgrnar ólæstar. Gekk konan þvíinn
og sá engan á ferli. En bráttsá hún hvar hjónin lágu
íblóðisínu á gólfinu og voru líkin illa leikin eftir
öflug eggjárn. Prófessorinn hljóp æpandi út úr hús-
inu og barði upp ínæsta húsi þarsem fgrrum deild-
arstjóri læknadeildar háskólans bjó.
Roxanne, sem kennir þýsku og frönsku, var húsum kunn-
ug á heimili Zantops-hjónanna. Þegar enginn kom til dyra og
húsið var opið gekk hún hiklaust inn og hjónin fann hún í
vinnustofu þeirra og voru teppi og húsgögn blóði drifm og
aðkoman öll hin ömurlegasta. Fjölskylda læknaprófessorsins
var að halda upp á 76 ára afmæli hans þennan dag. Hann
hljóp þegar yfir til nágrannanna og varð fyrstur til að rann-
saka vettvang. Hann sagðist oft hafa verið í námunda við
dauðann vegna starfs síns en hafði aldrei á öllum starfsferl-
inum séð neitt þessu líkt. Dauða hjónanna bar að af manna-
völdum og bar þess öll merki að vera viljaverk.
Haff Zantop var 62 ára gamall prófessor í jarðfræði. Hann
lá á hægri hliðinni i blóðpolli og var höfuð hans inni í neðstu
hiilu bókaskáps. Hann var með mörg stungusár og var skor-
inn á háls. Skurðir á höndum hans sýndu að hann hafði
varist með berum höndum en var ofurliði borinn.
Kona hans Suzanne var 55 ára gömul og var deildarstjóri
í germönskum fræðum í háskólanum. Hún lá á grúfu í blóði
sínu. Hún var líka skorin á háls og var með stungusár á
höfði, hálsi og bijósti. Blóðblettir voru á veggjum og bóka-
skápum og blóðug fótspor á gólfum og fingraför voru á hús-
gögnum.
Greinilegt var að hjónin höfðu varist vasklega en ekki haft
við vel vopnuðum árásarmönnum, því talið var nær óhugs-
andi annað en fleiri hefðu staðið að verki. Húsgögnum hafði
verið velt og allt var á rúi og stúi í vinustofunni.
Lik hjónanna fundust kl. 18.30. Þau voru myrt síödegis á
laugardegi þegar fólk var að sinna ýmiss konar erindum og
undirbúa helgina. Nágrannar voru því ekki heima og enginn
heyrði hávaða eða hróp eftir hjálp eða varð var við skarkala
sem auðsjáanlega hafði verið nokkur miðað við aðkomuna.
Slátrun í húsi hamingjunnar
Morðin voru eins dularfuil og þau voru
hryllileg. Ekki var vitað til að hjónin ættu
sér neina óvildarmenn en samt var ráðist
á þau af mikilli grimmd og var talið útilok-
að að innbrotsþjófar hefðu staðið svona að
verki og ekki þóttist lögreglan kannast við
að atvinnuglæpamenn tækju fólk af lífi á
svona hroðalegan hátt.
Rannsóknarlögreglumaðurinn sem ann-
aðist frumrannsókn sagði að allt benti til
að um einhvers konar ástríðuglæp væri að
ræða. Verksummerki bentu öll til þess að
hatur og ofsi byggi að baki svo viðbjóðsleg-
um verknaði.
Morðinginn eða morðingjamir höfðu
notað tólf tomma langan byssusting og/eða
mikla sveðju til að misþyrma hjónunum.
Við nánari rannsókn kom í ljós að meira
blóð fannst á vettvangi en aðeins úr þeim
sem lágu í valnum.
Á gamlársdag 2001 óku tveir piltar, 16 og 17 ára gamlir, frá
heimilum sinum í Etnasveit í Vermont, en þaðan er um
klukkustundar akstur til heimilis Zantops-hjónanna. Strák-
amir heita Rob Tulloch og James Parker. Sá fyrmefndi
haltraði vegna þess að hann var með djúpan skurð á hægra
læri.
Þeir vora nágrannar og höfðu verið nánir vinir í áratug
og gerðu flesta hluti saman. Þeir sigldu flekum á ám, klifu
fjöll, léku hafnabolta og vora í kappræðuliði skóla síns. En
lögregluna grunaði að þeir gerðu sitthvað fleira hvor með
öðrum.
Eftir morðin reyndu piltamir að kaupa far með rútu til
Kalifomíu en áttu ekki fyrir svo löngu ferðalagi og breyttu
þvi áætluninni og keyptu farmiða til Texas. Bekkjarfélögum
sinum heima sögðu þeir ferðinni heitið til Klettafjalla til að
klífa björg. En sárið á fæti Tullochs greri iila og kvalimar
urðu óbærilegar og það breytti öllum þeirra áætlunum.
Heima sögðu þeir félögum sínum að sárið stafaði af því að
Tulloch hefði dottið í skógargöngu og stúlkunni sinni sagði
hann sárið stafa af veiðihníf sem hann hefði stungið sig
óvart með. í hálfan mánuð stunduðu strákamir nám og létu
eins og ekkert hefði ískorist.
En háskólasamfélagið í háskólasetrinu í Hannover var
skelfmgu lostið og enginn botnaði í hvers vegna hjónin, sem
vora einstaklega vel látin og vegnaði vel í störfum sínum,
vora myrt og á svo hroðalegan hátt. Þau vora bæði þýsk að
upprana en vora orðin bandariskir ríkisborgarar. Þau vora
búin að vera í hjónabandi í 30 ár og enginn vissi til að neinn
skugga bæri á samlif þeirra eða einkalíf.
Hver hafði myrt þau og hver yrðu næstu fómarlömb?
vora spumingar sem enn var ósvarað nokkrum vikum eftfr
ódæðið. Lögreglan var engu nær en grun-
ur lék á að heimamenn hefðu verið að
verki. Einu vísbendingamar vora sárin
eftir hnífstungumar sem vora veitt með
vopnum sem greinilega voru ekki eldhús-
áhöld, heldur byssustingir eða sveðjur
sem vora smíðaðar sem vopn. Rannsókn-
arlögreglan lagði mikla vinnu i að kom-
ast að því hverjir i nágrenninu hefðu
keypt slík vopn. Fyrstu vísbendingar
komu fram þegar pöntun fannst á Netinu
þar sem vopnasali í Boston seldi James
nokkram Parker tvær miklar sveðjur af
tiltekinni gerð þann 7. janúar. Þær kost-
uðu 180 dollara.
Þegar Parker og Tulloch vora yfir-
heyrðir 15. febrúar vora þeir samvinnu-
þýðir og samþykktu að fingrafór þeirra
væra tekin. En næstu nótt flúðu þeir frá
Vermont í bíl systur Parkers. Hann skildi
eftir miða þar sem hann bað fóður sinn
að segja lögreglunni ekki frá að hann
hefði skroppið heim til Tullochs og kæmi
aftur síðar um morguninn. Bílinn skildu
Parker er hæfileikaríkur ungur
maður sem taldi sig ráða yfir Iífi
og dauða.
Tulloch var afburðanemandi og
með niunninn fyrir neðan nefið, en
grimmur og miskunnarlaus.
þeir félagar svo eftir í Massachusetts og héldu til New Jers-
ey og ætluðu að komast þaðan til Kalifomiu á puttanum.
Þeir komust til Indiana og þar spurði vörabílstjóri í loft-
skeytastöðinni hvort einhver gæti tekið tvo stráka áfram til
vestúrstrandarinnar. Þá var búið að lýsa eftir flóttamönnun-
um og árvökull lögreglumaður heyrði tilkynninguna og
granaði hveijir væra þama á ferðinni. Hann hafði samband
við greiðvikna bílstjórann og þóttist vera annar vörabílstjóri
á leið vestur og lofaði að taka strákana með og myndi taka
þá upp á fyrirframgefnum stað. Skömmu síðar voru piltam-
ir handteknir. Þeir lugu til nafns en komust ekki upp með
moðreyk og vora sendir til baka í jámum en sinn í hvora
lagi.
Hvers vegna?
Miklar getgátur vora uppi um ástæður morðanna og sam-
særiskenningar gengu um i blöðum og meðal fólks á svæð-
inu. Stungið var upp á að Half væri hommi og hefði átt í
sambandi við piltana og svo var pískrað um að kona hans
væri gefin fyrir unga menn og svo var jafnvel nefht sem
ástæða að hjónunum, sem vora virk í Amnesty Intemational
og yfirlýstir friðarsinnar, hefði verið rutt úr vegi af skugga-
legum agentum öryggisstofnana. Ekkert af þessu fékk staðist
og lögreglan gekk út frá því að innbrotsþjófar hefðu ætlað að
stela en allt farið úr böndunum þegar hjónin vora heima.
Brotist var inn í húsið um bjartan dag en einskis var
saknað eftir innbrotið. En að piltamir höfðu keypt hnífasett-
ið og vora með það í höndunum þegar þeir ruddust inn benti
til að þefr hefðu haft annað og meira í huga en að ræna ein-
hveijum verðmætum. Við leit í herbegi Tullochs fundust
bæklingar frá Ku Klux Klan og bækur um nasismann og
ævisögur Hitlers og Mussolinis. En í rauninni gekk mjög illa
að fá morðingjana til að skýra frá hvað fyrir þeim vakti og
hvers vegna þeir hefðu raðst inn á heimili fólks sem þeir
þekktu ekki og ráðist á það með vopn í höndum.
I skóla bar mikið á félögunum. Parker lék það oft að trufla
kennslu með framíköllum og var hann mjög orðheppinn og
höfðu skólasystkin og jafnvel kennarar gaman af. Honum
varð aldrei stelpna vant.
Tulloch var afburðanemandi og ávallt hæstur í sínum
bekk. Hann var fyrfrliði í mælskuliði skólans. En hann var
hvassyrtur og illskeyttur og naut þess að láta kné fylgja kviði
og niðurlægja andstæðinga sína á andstyggilegan hátt.
Eftir handtökuna neituðu þeir báðir sök. Að venju reyndi
saksóknari að láta þá vitna hvom gegn öðrum og að því kom
að Parker vitnaði gegn félaga sínum og hlaut að launum lof-
orð fyrir vægari dómi. Hann viðurkenndi eigin sök og var
lofað dómi upp á 25 ára fangelsisvist eða lífstíð.
Tulloch neitaði allri sök þegar málið var tekið fyrir í
marsmánuði sl.
Saksóknari staðhæfði að þeir hefðu skipulagt morðin sjö
mánuðum áður en þeir létu til skarar skríða. Þeir völdu úr
fjögur hús í heimabæ sínum og í Hannover, þar sem Dart-
moutháskólinn er. En þegar þeir bönkuðu upp á í þessum
húsum var ýmist enginn heima eða þeim var neitað um inn-
göngu. Það var fyrir hreina tilviljun að þeir völdu síðan hús
Zantops-hjónanna. Þar komust þeir inn undir því yfirskini
að þeir væra að gera könnun varðandi umhverfismál.
Upphaflega áætlunin var að brjótast inn, drepa heimafólk
og ræna 10 þúsund dollurum til að komst til Ástraliu. í lang-
an tíma ræddu þeir aðgerðir daglega sín á milli.
Hlmögulegt var að sjá að ránið eitt hefði vakað fyrir
ógæfumönnunum. Ef þeir hefðu aðeins ætlað að stela pening-
um var óþarfi að panta lagvopn með löngum fyrirvara. Það
var líka óþarft að stinga og höggva fólk í spað og skilja eftir
sig blóðug fótspor og fmgraför um allt hús og stela svo engu
þegar til kom.
Ef til vill verður aldrei upplýst með skiljanlegum hætti
hvað vakti fyrir ungmennunum að fremja svo alvarlegan
glæp. Þeir sýnast hafa verið að ögra með framferði sínu. Þeir
vora vanir að vaða yfir allt og alla með námsgáfum sínum
og mælskuhæfileikum og álitu sér alla vegi færa í samfélagi
hinna verr gefnu.
En hver sem ástæðan kann að vera er víst að gáfnagauk-
amir munu sitja í fangelsi um langa hríð, en dauðarefsing er
ekki lögleg í þeirra heimaríki.