Dagblaðið Vísir - DV - 08.03.2003, Síða 47

LAU GARDAGUR 8. MARS 2003
/ / & i cj cf rb i a ö xy\r
Gróða-
galdur
Umræðan síðustu missera um launakjör,
starfslokasamninqa, hugsanlegar mútu-
greiðslur og hlunnindi ýmissa manna ísam-
félaginu vekur furðu meðal venjuleqra
launamanna. Hvernig getur það verið að
einn maðursé metinn svo háttað hann eigi
skilið að fá á einu ári laun sem samsvarar
ævilaunum fólks sem vinnursem kennari,
hjúkrunarfræðingur eða almennt skrif-
stofufólk. Eru þessir menn á einhvern hátt
loðnari um lófana en við hin, eru þeir fæddir
undir heillastjörnu, með silfurskeið ímunn-
inum eða kunna þeir eitthvað fgrir sér sem
við hin kunnum ekki.
Þegar galdri er beitt til þess að afla fjár kallast
það fé- eða gróðagaldur og til að sá galdur lukkist
þarf að verða sér úti um ákveðin verkfæri: nábrók,
flæðarmús, tilbera eða þjófarót. Galdrastafir og for-
an múlur geta einnig komið að
gagni, ferlaufasmári er sagð-
* ur auka heppni manna og á
1 Netinu er hægt að kaupa
handáburð sem er þeirrar yf-
irnáttúru gæddur að draga
tii sín fé.
Skinnsokkabuxur
fláðar af lifandi
manni
Til að komast yfir skolla-
eða nábrók, sem eru eins
konar sokkabuxur gerðar úr
mannsskinni, þarf að gera
samning við lifandi karl-
mann um að fá að nota
skinnið af honum eftir dauð-
ann. Eftir að maðurinn sem á
skinnið er dáinn og grafinn
fer sá sem samninginn gerði
út í kirkjugarð að næturlagi
og grefur upp líkið. Síðan er
hamleðrið fláð af líkinu, frá
mitti og niður á tær, í heiiu
lagi þannig að hvergi komi á
gat. Að því loknu kiæðist
skinnþeginn skinnsokkabux-
unum, yfir bert hörundið, og
þær holdgróa samstundis.
Til þess að brækurnar verði
að gagni þarf að stela pen-
ingi frá bláfátækri ekkju á
einhverri af þremur stórhá-
tíðum ársins, á milli pistils
og guðspjalls, og setja í pung
nábrókarinnar.
Eftir þetta þarf eigandi
skollabrókarinnar aldrei að
kvíða því að verða blankur
því upp frá því dregur brók-
in eiganda sínum peninga
sem finnast í pungnum þeg-
ar eftir honum er þreifað.
Gæta verður .þess að eyða
aldrei peningnum frá ekkj-
unni því þá hætta buxurnar
að virka.
Sagt er að bestu gjaldbræk-
ur fáist þegar skinnið er fleg-
ið af lifandi manni en að
þeim fylgi mikil ergi og
römm kyngi, einnig er sagt
að ýmsir fésælir menn hafi
orðið sér úti um ilskinnsskó
Móðirin gerir sér sepa innanlœris
Tilberinn stækkar ört og áður en varir er
liann orðinn of stór til að konan geti borið
hann á milli brjósta sér. Gerir hún sér því
sepa innanlæris þar sem snakkurinn sýgur
sig fastan og nærist á blóði tilberamóður-
innar.
Skinnsokkabuxur
Til að komast vfir skolla- eða nábrólt, sem
eru eins konar sokkabuxur gerðar úr
mannsskinni, þarf að gera samning við lif-
’andi karlmann um að fá að nota skinnið af
honum eftir dauðann.
Mýs sem draga að sér fé
Flæðarmýs má veiða í þéttriðið net sem
búið er til úr hári óspjallaðrar meyjar.
Þegar búið er að veiða músina skal bera
hana í barminum til altaris og dreypa á
liana blóði Krists.
Nútíma snakkur
Eigendur tilbera eiga það til að taka við pöntunum
og gera snakkinn út af örkinni til að redda því sem
vantar.
eða jafnvel heila mannshami sem þeir nota til að
töfra til sín auðæfi.
Sá sem á skinnsokkabuxur þarf að koma þeim
frá sér áður en hann deyr því ekki má jarða menn
í slíkum klæðnaði, ef þeir vilja liggja kyrrir í gröf-
inni. Gera verður samning við einhvern sem vill
taka við brókunum og þær nýtast vel hverjum
þeim sem við þeim tekur. Það er þó ekki vanda-
laust að afhenda öðrum skinnsokkabuxurnar því
fyrst fer sá sem þær á úr hægri skálminni og jafn-
skjótt fer hinn sem við þeim tekur í hana. Þegar
hann er kominn í hægri skálmina getur hann ekki
hætt við þótt hann vilji, ef hann hættir við og ætl-
ar úr skálminni aftur er hann kominn í þá vinstri
án þess hann viti af.
Flæðarmús dreypt ineð blóði Krists
Þeir sem ekki hafa í sér geð til að ganga í ná-
brókum geta þess í stað veitt flæðarmús því sam-
kvæmt áreiðanlegum heimildum liggur fjöldi flæð-
armúsa á stórum haugum af gulli og silfri og gim-
steinum á hafsbotni.
Flæðarmús á að veiða í þéttriðið net sem búið er
til úr hári óspjallaðrar meyjar. Þegar búið er að
veiða músina skal bera hana í barminum til altar-
is og dreypa á hana blóði Krists. Músin er síðan
lögð í hár hreinnar meyjar á öruggum stað, helst í
hveititunnu, og peningur lagður undir hana. Pen-
ingurinn á að sjálfsögðu að vera stolinn frá bláfá-
tækri ekkju milli pistils og guðspjalls. Eftir það
dregur músin til sín fé úr sjó.
Sá sem veiðir flæðarmús verður að losa sig við
mýslu í sjó fyrir andlátið því annars fer músin
þangað sjálf og því fylgir mikil sjógangur og
aftakaveður.
Redda því sem þig vanhagar um
Snakkar eða tilberar fá nafn sitt af þeirri iðju
sinni að sækja eitt og annað fyrir eiga.nda sinn, það
er einkum kvenfólk sem á snakk. í gamla daga
skutust þeir á milli bæja og stálu mjólk og ull en
nútíma snakkar útvega allt það sem eigandinn
girnist. Eigendur snakka eiga það jafnvel til að
taka við pöntunum og gera tilberann út til að redda
því sem vantar.
Til að komast yfir tilbera þarf kona að stela rif-
beini í kirkjugarði á hvítasunnumorgunn og vefja
það í ull eða léreft sem stolið hefur verið annars
staðar. Konan ber vindinginn milli brjósta sér og
fer með hann þrisvar til altaris þar sem hún lætur
drjúpa á hann messuvín úr kaleiknum. Eftir það
lifnar snakkurinn við barm hennar og hún getur
sent hann hvert sem er.
Tilberinn stækkar ört og áður en varir er hann
orðin of stór til að konan geti borið hann á milli
brjósta sér. Gerir hún sér því sepa innanlæris þar
sem snakkurinn sýgur sig fastan og nærist á blóði
tilberamóðurinnar.
í gamla daga, þegar móðirin þoldi ekki lengur ^
við vegna ágangs tilberans, þótti óbrigðult að
sprengja hann með því af láta hann tína lamba-
spörö á þremur afréttum. Þessi aðferð dygði
skammt í dag og því árangursríkara að senda
snakkinn af stað til að leita að sviknum kosninga-
loforðum.
Þjófagras og lukkusteinar
Rót holtasóleyjar kallast þjófarót og sagt er að
hún vaxi upp þar sem þjófur hefur verið hengdur
og sé sprottin af náfroðunni, aðrir segja að hún
vaxi þar sem þjófur hefur verið grafinn. Þegar
þjófarót er tekin verður að gæta þess að slíta að-
eins miðrótina, annars verður hún gagnslaus.
Hvellurinn sem heyrist þegar miðrótin slitnar er
svo magnaður að hvert það kvikindi sem heyrir
hann dettur dautt niður og þess vegna þarf sá sem
slítur rótina að vera með skoffínsskinn fyrir eyr-
unum eða góð nútíma heyrnarskjól. Önnur aðferð
til að komast yfir þjófarót er að flétta reipi úr
hundsskinni á sunnudegi á meðan prestur les guð-
spjallið. Rótin er fyrst grafin upp með stálhníf sem
hertur hefur verið í mannsblóði, síðan er reipið
bundið í mannillt naut og það látið draga rótina
upp á Jónsmessunótt. Sé þjófarótin vökvuð eins og
tilberi og geymd í hveiti dregur hún að sér grafsilf-
ur úr jörð eins og flæðarmús dregur fé úr sjó.
Lásagras eða fjögurra laufa smári opnar allar
læsinga sem hann er borinn að og ætti því aö koma _
atvinnuþjófum að gagni. Taka á smárann þegar sól
gengur í ljónsmerki og herða hann í austanvindi.
Grasið á að geyma í hári látins manns og undir
hægri hendi eða um hálsinn í silkitvinna. Huliðs-
hjálmssteinn er dökklifrauður að lit og gerir menn
ósýnilega sé hann vafinn í hár þannig að hvergi
sjáist í steininn og hann settur undir handarkrika
vinstri handar.
Til eru tvenns konar steinar sem draga að sér fé.
Önnur gerðin er hvít að lit með svarta rák á öðr-
um endanum, hrufóttir viðkomu og í laginu eins og
kindartunga. Hann vex utan á vömbinni á sauðfé.
Hin gerðin er sjórekinn, hnöttóttur og ímóálóttur
að lit. Fésteinar koma eingöngu að gagni séu þeir
geymdir í góðri hirslu. Óskasteinar eru þeirrar
náttúru gæddir að uppfylla allar óskir þess sem
steininn ber. Líklegast er að finna óskastein á hálf-
föllnu flóði þegar tunglið er nítján nátta og sól í
hásuðri.
Satt og logið
Eftir lestur ofangreindra ráða ætti enginn að
þurfa að vera blankur. Aðferðirnar liggja fyrir og
nú er um að gera að slá til og framkvæma gróða-
galdurinn. Þeir sem eru stórtækir í eðli sínu verða
sér að sjálfsögðu úti um öll hjálpartækin en aðrir
láta sér nægja að eignast nábrók eða flæðarmús.
Það verður enginn ríkur nema að hann erfi stóra
upphæð eða taki séns í lífinu og því upplagt að slá
til og reyna allar hugsanlegar leiðir. * *
Amma mín á Hornafirði fór oft með eftirfarandi
vísu þegar hún vissi ekki hverju hún átti að trúa
og ég held að hún hafi haft rétt fyrir sér:
Satt og logið sitt er hvað
sönnu er best að trúa.
En hvernig á að þekkja það
þegar flestir ljúga? -Kip