Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1905, Qupperneq 27

29
sjást merki þess í Þingeyjarsýslu. Þar hefir til dæmis
verið komið upp fallegum matjurtagörðum á nokkrum
stöðum, þar sem alls enginn var áður. Túnrækt er og
víða aukin að mun. Einnig er lofsverður sá áhugi, sem
komið hefir í ljós við stofnun garðyrkjufélaga Seiluhrepps
og Reykhverfinga. Vonandi er, að sá félagsskapur hepnist
vel, og að hann sé fyrirboði þess, að menn íari að vinna
meira í félagi að jarðrækt og öðrum framkvæmdum. Þó
er eigi síður sá áhugi mjög mikilsverður, sem komið hefir
fram við stofnun tilraunastöðva í vestursýslunum, þar sem
almenningur hefir af frjálsum vilja lagt mikið fé fram til
þessara fyrirtækja.
En hins vegar ber þess eigi að dyljast, að jarðrækt vor hér
á Norðurlandi er enn á mjög lágu stigi, og minna gert
að ræktun jarðarinnar en vera ætti. Einstakir menn sýna
að vísu mikinn dugnað, en það er eigi nóg. Það þurfa
allir bændur að vinna kappsamlega að ræktun jarðarinnar,
ef hún á að taka verulegum framförum. Norðlendingar eru
orðnir á eftir Sunnlendingum í mörgu því, er að búnaði
lýtur, og er því full þörf á, að allir leggist á eitt með
jarðræktina, því hún er undirstaða undir búnaðarframför-
unum.
»Vér verðum að gæta þess, að vér stöndum nú á mjög
þýðingarmiklum tímamótum, að því er jarðræktina snertir.
Það er verið að byrja á nýjum aðferðum við ræktun jarð-
arinnar, og bændur mega ekki gleyma, að þessar nýju
aðferðir heimta sérþekkingu, ef þær eiga að lánast vel.
Þá mega þeir heldur eigi gefast upp, þótt tilraunirnar
hepnist eigi allar í fyrstu, heldur halda áfram og leita að
orsökunum. Það er nauðsynlegt, að þær tilraunastöðvar
og tilraunir, sem byrjað er á hér norðan lands, séu studdar
sem bezt, því af þeim tilraunum, sem þar verða gerðar,
megum vér vænta, að þekking aukist á jarðyrkju vorri,
svo að hún verði arðvænlegri en nú. Að því þurfum vér
nú allir að vinna, því það er landi og lýð til heilla.«