Frjáls verslun - 01.12.1955, Qupperneq 7

Indriði G. Þorsteinsson:
American
Express
Þeir höfðu gjaldeyri hinir og áttu mikið erindi
í verzlunarhús. Hinsvegar máttu þeir ekki geía út
íerðaávísanir sínar í Peking eða Shanghai, eða
annars staðar í Kína, aí því þær voru írá American
Express og stílaðar á dollara. Fyrsta daginn skrií-
uðu þeir ávísanir sínar með Peking sem útgátu-
stað, en fengu þær endursendar, því bankanum
voru þær gagnslausar ef sást þær voru útgefnar
í Kína. Það vantaði stjórnmálasamband og eitt-
hvað meira til að dagsetning í Peking væri gild.
Upp frá þessu skrifuðu þeir engan stað og þá var
allt í lagi. Það mundi koma í hlut kínverskra sendi-
ráða í löndum sem höfðu stjórnmálasamband við
Bandaríkin að staðsetja ávísanirnar frá American
Express.
Ég þurfti ekki að hafa áhyggjur af heimspóli-
tíkinni af því ég hafði ekki ávísanir frá American
Express; né að ég hefði annað fé. En þegar hinir
fóru að verzla í stóru vörusöluhúsi í Shanghai
daginn áður en við ókum til Sinkiang fór ég með
þeim. Wang Chi-teh og Wang Liang Yú komu
með okkur og þriðji túlkurinn, sem var frá Shang-
hai. Það eru nokkrar milljónir af Wang í Kína og
það var alltaf ungfrú Wang og herra Wang til að-
greiningar. Þau ferðuðust með okkur í lestunum
og sungu Oxar við ána og Gamla Nóa á íslenzku
og voru dálítið á móti því við læsum Inside Asia
af því John Guenther væri ekki sérlega áreiðan-
legur. Eftir að Þorsteinsson var Dogson í munni
herra Wangs, einhvers staðar á milli Tientsin og
Shanghai, kallaði ég hann Wangi-boy. Ungfrú
Wang var afar tóngefin og spilaði á píanó, þegar
við sungum Sigríður dóttir hjóna í Brekkubæ á
samkomunni í Shanghai, þar sem nokkrar þús-
undir klöppuðu, þótt tveir okkar væru laglausir á
Islandi nema í baðkeri.
Þetta var hlýr og bjartur dagur og um morgun-
inn höfðum við verið að skoða verksmiðju. Þeir
komu í þremur bifreiðum að sækja okkur eftir há-
degið og Wcmgi-boy varð með mér til vörusölu-
hússins. Hann hafði nýlega lært að segja heyrðu
á íslenzku og notaði það við öll möguleg tækifæri.
Þegar við hváðum, endurtók hann orðaforða sinn.
Hinir voru komnir á undan og við gengum frá
bifreiðinni og upp tröppurnar og inn í húsið, sem
var þriggja hæða með kjallara. Það voru fernar
hverfihurðir á húsinu og verzlun á öllum hæðum
og í kjallaranum. Wangi-boy var dálítið rogginn
yfir vörusöluhúsinu.
— Heyrdu, sagði hann.
— Þetta er ekki neitt til að státa af.
— Heyrdu, heyrdu, raulaði hann og tók undir
annan handlegg minn og leiddi mig að stiga upp
á næstu hæð. Stiginn var færiband og maður stóð
í sömu tröppunni upp. Það voru margar deildir
á hverri hæð og margt af vörunum hafði ég séð
í verksmiðjunum. Mannþröngin var afar mikil og
sumsstaðar voru konur að gefa börnum að
sjúga. Niðri í kjallaranum voru húsgögn; arm-
stólar, sófar og útskorin borð úr hnotu, sem kost-
uðu sextíu yen eða sex hundruð krónur. Það voru
mánaðarlaunin hans Wangs að viðbættu kostn-
aðarlausu uppihaldi.
— Viltu kaupa borð, sagði Wangi-boy.

FllJÁLS VEIIZLUN
151