Frjáls verslun - 01.12.1955, Síða 18

eldinn í hlóðunum. Svo hitarðu fyrir mig mjólk,
verður reglulega snör, eins og þú getur sannar-
lega verið, og kemur inn með mjólkina — og
með hangikjöt og laufabrauð á diski."
Vilborg spratt á fætur og snaraðist fram. Það
var enga ólund að sjá í svipnum, aðeins fíkn-
kennda forvitni-
Það var steinhljóð í baðstofunni. Börnin, sem
staðið höfðu á miðju gólfi, þokuðu sér inn að
rúmunum, settust tvö á rúm Vilborgar, tvö hjá
Einari. Og svo horfðu þau á húsdyrnar.
,,Var það barnið?" sagði Þóra litla hljóðlega við
afa sinn.
„Já, það var víst bam," sagði gamli maðurinn
lágróma.
„Fæ ég ekki að sjá hann?" spurði telpan enn-
fremur.
„Þú færð að sjá barnið í fyrramálið," svaraði
gamli maðurinn friðandi.
Eftir stutta stund kom Vilborg. Hún bar trékönnu
í annarri hendi, og í hinni hélt hún á diski, sem
á var kjöt og laufabrauð. Hún gekk léttfætt inn
að húsdyrunum. Húsfreyja mætti henni í gættinni
og tók við því, sem hún bar. Svo stikaði þá Vil-
borg fram að rúminu sínu, svolítið stúrin á svip-
Húsmóðirin hefði getað lofað henni að fara inn
og líta í kringum sig. Eftir drykklanga stund leit
Vilborg á Einar og sagði:
„Var það barn — eða hvað, sem húsmóðirin
bar?"
Einar dæsti. Svo sagði hann, hvort tveggja í
senn, hátíðlegur og furtslegur:
„Það hefði ég haldið."
Vilborg horfði um stund á gamla manninn.
Hann reri ennþá með telpuna. Hún virtist vera
dottin út af. Vilborg mælti:
„Sást þú nokkurt barn, húsbóndi góður?"
„Ekki nema það hafi verið það, sem hún var
með í barminum. Ég hélt það væri eitthvað, sem
henni hefði verið gefið í Lóni."
Húsdyrnar opnuðust, og Þuríður kom fram fyrir,
lét hljóðlega aftur á eftir sér. Hún mælti í lágum
og mildum rómi:
„Ég held það sé ekkert að þeim, lof sé guði,
hvorki henni né drengnum, — þetta er ljómandi
fallegt barn, lokkabjart, þó að hún sé dökk. En
hún talar ekkert, ekki frekar en hún skilji ekki
málið, hristir bara höfuðið og brosir, og ekkert
vill hún nærast. En drengurinn drakk. ... Nú stein-
sofa þau bæði."
Enn varð þögn í baðstofunni. Svo andvarpaði
húsfreyja, gekk iil gamla mannsins og lagði hönd
sína á hendi hans:
„Ég er að hugsa um að lofa þeim að vera þarna
einum í nótt inni í húsinu. Ég ætla að biðja þig,
tengdafaðir minn, að leyfa bæði Þóru og Sigga
að lúra hjá þér, og svo hola ég mér niður hjá
Borgu með hana Rúnu- Baddi og Gilli fá að kúra
hjá honum Einari."
Eftir stundarkom voru allir gengnir til hvílu.
Slökkt hafði verið á kertunum, en á lampanum var
látið loga. Bömin lásu bænirnar sínar upphátt,
lásu öll í kór. Gamla konan sat uppi, en allt í
einu hallaði hún sér út af og sagði titrandi, en
þó svo sem fagnandi röddu:
„Dýrð sé guði í upphæðum, friður á jörðu, og
velþóknun yfir mönnunum!"
4.
Það var ekki fyrr en öllum morgunverkum var
lokið, að húsfreyja fór inn til næturgestanna. Hún
hugðist bera þeim spenvolga nýmjólk og brauð
og smjör.
Heimilisfólkið var allt í baðstofunni nema Einar.
Hann var ennþá ókominn frá sauðunum. Gamli
maðurinn var tekinn að handleika meistara Jón.
Nú skyldi það þó ekki farast fyrir að lesa lestur-
inn. Allir aðrir en hann störðu á húsdyrnar.
Svo var þá hurðin opnuð, og húfreyja stóð á
þröskuldinum. Hún var venju fremur föl, tekin til
augnanna — og varimar titruðu. Nokkur augnablik
stóð hún þegjandi. Síðan sagði hún eins og hana
skorti raddstyrk:
„Þau em farin — rúmið er autt."
Drykklanga stund var alger þögn. Svo sagði
Vilberg hrjúfum, en þó dálítið óstyrkum rómi:
„Hún hefur bara læðst fram í nótt, þegar hann
hægði og birti, og farið út yfir fjömr. ... En það
em svo sem engin vandræði: Ég sá tvennt vera
að koma hérna áðan innan mýrararnar, Þuríður
mín blessuð."
Nú dróst allra athygli að gömlu konunni. Hún
stundi þungan og sagði grátklökkri röddu:
, O, hann verður krossfestur, — það er ekki að
tvíla það!"
Húsfreyja gekk fram að rúmi Vilbergs, röskleg,
svipmikil, virtist vera búin að ná sér.
„Farðu út," sagði hún og ætlaðist auðheyrilega
ekki til neinna mótbára, „og bjóddu þessum aum-
ingjum inn, sem em að koma — heyrirðu það?"
Síðan gekk hún inn að rekkju gömlu konunnar,
strauk henni yfir vangann og mælti:
16?
FU.TÁLS VERZLUN