Frjáls verslun - 01.05.1959, Blaðsíða 19

Við erum alitof minnugir á það, að við erum
fáir, fátækir, smáir, og þótt við tökum þátt í al-
þjóðasamstarfi, hættir okkur mjög til þess að vera
vakandi um allt það gagn, sem við þykjumst eiga
heimtingu á vegna samstarfsins, en að gerast sof-
andlegri, þegar kemur að skyldunum. I þessu efni
er beinlínis þörf á þjóðarvakningu. Störf Efna-
hagssamvinnustofnunar Evrópu hafa venð Islandi
til mikilla heilla. Við höfum með þökkum tekið
við öllu, sem þar hefur venð að okkur rótt. En
í mörg ár var það mín leiða skylda að sannfæra
ráðamenn stofnunarinnar um, að Island þyrfti að
vera undanþegið flestum af þeim byrðum, sem
önnur þátttökuríki tóku á herðar sór. Sama er um
afstöðu okkar í NATO. Það er kominn tími til að
allir Islendingar gen sór ljóst, að við höfum ekki
aðeins öðlazt róttmdi við að verða alfrjáls þjóð,
heldur einnig skyldur.
Hjá þeim, sem nti ráða málum Islands, virðist
sá skilningur efst á baugi, að það só vegna ann-
arra, sem við fóllumst á að vera í NATO, og fyrst
við sóum svona vænir við þá, eigi þeir að gjalda
okkur ríkulega fyrir greiðviknina. En hafi nokkur
haft ástæðu til að efast um það áður, að ísland
þyrfti á vörnum að halda jafnt á svokölluðum fnð-
artímum sem í ófriði, ættu atburðir síðustu vikna
í Ungverjalandi að hafa opnað augu manna. Hin-
ir brosmildu ferðalangar kommúnismans hafa sýnt
böðulshöndina, svo að ekki er um að villast.
Hver sem augu hefir hlýtur nú að sjá, hvílík
reginfirra það væn, ef sú tillaga næði fram að
ganga, sem eitt sinn var borin fram, að varnar-
mannvirkin væru skilin hér eftir varnarlaus. Þau
áttu að vera tdbúin til notkunar þegar í stað, —
og þau væru tilbúin td notkunar þegar í stað, ef
tdlagan næði fram að ganga. En þau væru ennþá
tilbúnari fyrir árásarmanninn, sem sjálfur velur sór
tímann, heldur en fyrir varðmanninn, sem kalla
þyrfti á, þegar hættan væn orðin augljós.
Og hvað biði Islendinga, ef Rússar hertækju
landið? Vitanlega yrði barizt um landið, og vitan-
lega yrðu Rússar reknir burt úr landinu fyrr eða
síðar. En hvað um þjóðina? Við höfum fregnirnar
um mannflutninga frá Ungverjalandi í austræna
ánauð í fersku minni. Við höfum heldur ekki
gleymt því, að kjarni þjóðanna í Eistlandi, Lett-
landi og Litháen var ýnnst drepmn eða fluttur td
fjarlægra staða. Ég minnist þess, að einu sinni, þeg-
ar óg var í Moskvu, fóru fram svokallaðar ,,kosn-
mgar“ td sambandsþings Sovótríkjanna. Við tók-
um eftir því útlendmgarnir, að í skránni um þing-
mennina voru engir fulltrúar frá tveimur ríkjum
mnan rússneska sambandslýðveldisms. Nánari
rannsókn sýndi, að þessi ,,lýðveldi“ voru ekki leng-
ur til. Og ekki nóg með það. Öllum íbúunum
hafði venð dreift austur um Síberíu. Þeir höfðu
unnið það td saka, eftir meira en 20 ár í sælurík-
inu, að fagna jafnvel herjum Hitlers, er þeir tóku
landið herskildi. Er menn minnast þessara dæma,
halda þeir þá, að Rússar myndu hika við að flytja
austur 160 þúsund manna þjóð, er þeir teldu sór
óvinveitta, — það er að segja þann hluta hennar,
sem þeir hefðu ekki þegar búið hinnztu hvíld í
móðurmoldmni.
Við verðum að liorfast í augu við staðreyndirnar.
FRJÁLS VERZLUN — FYLGIRIT
19