Frjáls verslun - 01.05.1959, Side 35

þjóða á milli, sem fekkst í þessari stofnun. Þarna
var ekki, svo sem stundum ber við á alþjóðasam-
komum, nóg að samþykkja frómar óskir, heldur
varð að finna raunhæfa lausn vandamálanna.
Þátttökuríkin í Efnahagssamvinnustofnumnm
eru 17, og talið að samanlögð íbóatala þeirra só
um 290 milljónir. Auk þess eru Bandaríkm og
Kanada það sem kallast á ensku „associated coun-
tries“, — aukafélagar eða eins konar styrktarfé-
lagar, — og loks taka Spánn og Jugóslavía þátt í
sumum greinum efnahagssamvinnunnar og hafa
áheyrnarfulltrúa á öðrum fundum. — Hvernig
fer þessi stón hópur að vinna saman og koma sér
saman?
Horfið frá pukrinu
Ég held, að eitt nukilsverðasta atriðið í þvf efm
sé það, að ríkisstjórnir þátttökuríkjanna hafa kom-
íð sér saman um að hverfa frá pukurstefnunm,
hafa fallizt á að ræða vandamál sín við hin þátt-
tökuríkin svo sem þau væru — það, sem þau raun-
ar oftast eru, — sameigmleg vandamál. Hjá ein-
valdsstjórnum, sem alltaf telja sig alvitrar (annars
hættu þær að vera einvaldsstjórnir), er stjórnað með
tilskipunum, hvaða nafni sem þær eru nefndar. En
ég minnist þess, að eitt sinn var sagt, að Efnahags-
samvmnustofnunm stjórnaði með spurningaskrám.
Þetta er náttúrlega sagt í gamni, en öllu gamni
fylgir nokkur alvara.
Starfsmenh stofnunarinnar vinna úr þeim upp-
lýsingum, sem berast frá fulltrúum einstakra þjóða
eða á annan hátt. Þeir búa málin í hendur sér-
fræðinganefnda, þar sem öll þátttökuríki sem þess
óska, eiga fulltrúa. Viss mál fara síðan fyrir ráð-
gjafarnefndir, þar sem færri fulltrúar eiga sæti,
sérfræðingar, sem kosnir eru í þessar nefndir vegna
persónulegra verðleika, en ekki tilnefndir sem full-
trúar einstakra ríkja. Þegar málin hafa verið rædd
fram og aftur í nefndum, undirnefndum og ráð-
gjafarnefndum, fara þau fyrir svokallaða fram-
kvæmdanefnd, sem fulltrúar 7 ríkja eiga sæti í,
og er skipt um þá að nokkru leyti árlega. Loks
fara málin þaðan fyrir ráðsfund. Fjöldi mála hlýt-
ur endanlega eða bráðabirgðaafgreiðslu á venjuleg-
um ráðsfundum fastafulltrúanna, en þeir fundir
eru að jafnaði háðir vikulega. Mein háttar mál fara
fyrir ráðherrafundi td endanlegrar samþykktar, og
eru þeir fundir haldnir nokkrum sinnum á án, eft-
ir því sem þörf krefur.
Aðalritari og aðstoðarmenn hans hafa ekki at-
kvæði um úrslit mála, en með persónulegum áhrif-
um sínum geta þeir oft látið td sín taka. Hafa þeir
og oft átt þátt í því að sætta sjónarmið, sem rákust
dlilega á hjá fulltrúum einstakra ríkja. Það hefir
verið stofnuninni mikið happ, að í starf aðalritara
hafa valizt tveir mikilhæfir Frakkar hvor eftir ann-
an. Þeim hefir í furðanlegum mæli tekizt það, sem
mikilvægast er í þessari stöðu, að láta þau sjónar-
mið, sem þjóðernið áskapar hverjum manni, víkja
fyrir óhlutdrægu heildarsjónarnuði. Sömu reynslu
hafði ég og af fjölda annarra hinna æðri starfs-
manna stofnunarinnar.
Skrafað og skrifað
Lýsingin, sem ég hefi gefið á starfsaðferðum
stofnunarinnar, er ærið stuttaraleg, en ekki kæmi
mér það á óvart þótt einhver segði, að margir væru
fundirnir og mikið hlyti að vera talað á þessum
stað. Ég skal verða seinastur manna til að neita
því. Þarna var bæði skrafað og sknfað, og það gat
verið óhugnanlegt fyrir jafnfámenna sendinefnd
og þá íslenzku að eiga að fylgjast með því öllu. Einu
sinni rétt í fyrstu man ég eftir, að ég var boðaður á
rösklega 30 fundi sama daginn. Þar sem nú eru
nær 1 o ár liðin, áræði ég að meðganga, að ég skróp-
aði á þeim flestum, enda voru allt að 1 o haldnir
samtímis. Sumir ræðumenn gátu einmg orðið
nokkuð langorðir. Einu sinni þurfti ég að fara af
ráðsfundi, meðan góður vinur minn, mælskumað-
ur mikill, var að tala. Ég skrapp til Madrid, gekk
frá verzlunarsamningi við Spán, kom aftur td París-
ar og á ráðsfund. Viti menn. Var ekla vinur minn
enn að halda ræðti. Ég hefi alltaf haldið því fram
bæði við hann og aðra, að þetta hafi verið sama
ræðan, sem entist í viku eða hálfan mánuð.
FRJÁLS VERZLUN — FYLGIRIT
35