Frjáls verslun - 01.04.1968, Blaðsíða 31

FRJÁLB VERZLUN
29
af skarið og fer í hádeginu og
kaupir skó númer fjörutíu og
fimm, ágæta skó, sem meiða mig
einungis smávegis á hælunum.
Hún leggur bilnum fyrir utan skó-
verzlunina, setur túkall í stöðu-
mælinn, og tíminn er ekki einu
sinni útrunninn, þegar hún kem-
ur aftur glaðhlakkaleg með skó-
kassann undir hendinni og fimm-
kallinn til baka af þúsundkallin-
um. Ég síg niður í sætið, því að
ég er búinn að eyða heilu kvöldi
í að útmála fyrir konunni, hve
erfitt sé orðið að fá sér skó. Nú
kemur hún inn í bílinn, hlamm-
ar sér niður og hendir skókassan-
um í kjöltu mína með sigurstolt í
svipnum. Ég síg næstum niður
fyrir neðri gluggakarminn á bíln-
um.
Já, það er annars undarlegt,
hve þetta liggur ljóst fyrir sum-
um . . .
— O —
Kunningi minn einn, víðreistur
og sannsögull í hæsta máta, sagði
mér eitt sinn sögu, sem mér er
löngum minnisstæð, því að frem-
ur er hún óvenjuleg. Sagan sýnir
raunar, að við íslendingar meg-
um vel una við verzlunarfólk okk-
ar, en sagan gerist í erlendri stór-
borg og segir frá vandræðum, sem
þessi kunningi minn komst í, er
hann dvaldist þar. Læt ég þá
kunningja minn hafa orðið:
— Eitt sinn, er ég var staddur
í erlendri borg, þurfti ég að fá
mér nýjar buxur. Borgarhverfið,
sem ég bjó í, var ekki af betri
endanum, en það var langur veg-
ur í hin betri verzlunarhverfi, svo
að ég ákvað að leita uppi fata-
verzlun, jafnvel þótt hún væri
ekki af fínustu gerð, því að bux-
ur þurfti ég nauðsynlega að ná
mér í.
Ég eigraði nú um nokkra stund,
unz ég uppgötvaði fataverzlun í
hliðargötu. Ég gekk þar inn og
tjáði afgreiðslumanni buxnaþörf
mína. Hann leiddi mig inn í buxna-
deildina og spurði, brosandi sínu
blíðasta brosi, hvort ég vildi nú
ekki máta nokkrar buxur, svona
til að vera viss um að fá eintak,
sem ég felldi mig reglulega vel
við.
Ég fór nú inn í klefa með tjaldi
fyrir dyrum, og afgreiðslumaður-
inn ber í mig lifandis kynstur af
buxum af öllum hugsanlegum
gerðum, og máta ég allar og mæli
m_ig hátt og lágt í speglinum. —
(Ég vil skjóta því hér inn í frá-
sögn kunningja míns, að hann er
ákaflega vandlátur, og veit ég
það bezt sjálfur frá þeim tíma, er
hann rakst stundum inn til mín í
kaffi og með því). — Hann heldur
nú áfram:
— Eftir að hafa mátað allar
hugsanlegar buxnagerðir varð
mér ljóst, að í þessari verzlun
fyndi ég ekki það, sem ég væri
að leita að. Bað ég þá afgreiðslu-
manninn að láta mig vinsamlegast
hafa buxur þær, sem ég var í upp-
haflega. Þá kom aftur á móti
voðalegur svipur á afgreiðslu-
manninn.
— Hvaða buxur? spurði hann.
— Hvaða buxur? hváði ég. —
Auðvitað mínar eigin buxur, bux-
urnar, sem ég var í, þegar ég kom.
— Jæja kunningi, sagði af-
greiðslumaðurinn, — svo að þú
ert einn af þessari gerðinni. Þér
verður nú ekki kápan úr því klæð-
inu. Ég þekki svona fugla eins og
þig-
Mér varð satt að segja ekki um
sel, er ég heyrði viðbrögð náung-
ans, og endurtók nú aftur beiðni
mína um buxurnar, buxurnar
mínar.
— Ef þú hypjar þig ekki út á
stundinni, kalla ég á lögregluna
og læt hirða þig fyrir þjófnaðar-
tilraun, sagði þá skúrkurinn.
Mér fór nú verulega að hitna í
hamsi og tútnaði allur út og
hvæsti: — Hringdu bara á lög-
regluna, óþokkinn þinn, ég get
skýrt henni frá öllum málavöxt-
um, og þú verður hengdur fyrir
athæfi þitt.
— Hengdur, ég, nei, ætli það
stæði þér ekki nær að hanga, svik-
arinn þinn.
Mér var nú Ijóst, að ég var
kominn í dálaglega klípu. Hvern-
ig ætti ég að sanna fyrir lögregl-
unni, að ég hefði verið í buxum,
þegar ég kom inn. Þetta var í suð-
lægu landi og algengt, að menn
gengju um léttklæddir. Nú rifjað-
ist upp fyrir mér saga, sem sjó-
maður einn sagði mér, en hann
varð eitt sinn að dúsa í mánuð í
fangelsi í þessu sama landi i'yrir
það eitt að þrefa við leigubílstjóra
um verðið. Málið varð að milli-
ríkjadeilu og kostaði miklar mála-
lengingar.
Ég ákvað nú að láta undan og
bað náungann á ókurteislegan
hátt að láta mig þá hafa buxur.
Fékk ég buxur og greiddi stóra
fúlgu fyrir þær. Ég fór nú úr
jakkanum til að festa á mig axla-
böndin, en gætti þess samt vel að
taka veskið úr vasanum og setja
í buxnavasann.
Er ég hafði fest á mig axla-
böndin og ætlaði að þrífa jakk-
ann, greip ég í tómt.
—• Hvar er jakkinn? spurði ég.
— Hvaða jakki? sagði þáskúrk-
urinn.
V.G.K.
FRAMKVÆMUM ALLS KONAR
JÁRNSMÍÐI
HAMAlt ht. SÍMI 22123
VELJUMISLENZKT n ÍSLENZKAN IÐNAÐ