Frjáls verslun - 01.07.1968, Qupperneq 58

54
FRJALS VERZLUN
frá
ritstjórn
Nýsett Alþingt.
Knýjandi verkefni bíða afgreiðslu Alþingis
og hljóta að móta störf þess. Eru þar annars
vegar fjárhagsörðugleikar ríkissjóðs, hins veg-
ar erfiðleikar atvinnuveganna.
Þótt fjárlagafrumvarp hafi verið lagt fram,
er lítið á því að græða, þar sem ákvörðun um
nauðsynlegar ráðstafanir hlýtur að bíða þess,
að viðræðum stjórnmálaflokkanna ljúki.
Menn híða þess að vonum með nokkurri eft-
irvæntingu, hvernig þeim reiðir af. Vafalaust
á þjóðstjórn nokkurn hljómgrunn með þjóð-
inni. Hinir eru þó sennilega fleiri, sem ekki eru
trúaðir á, að slík samvinna allra flokka taki
eins fast á málunum og nauðsynlegt er. Eitt
virðist a. m. k. ljóst, að grundvallarforsenda
slíkrar samvinnu er, að vinnufriður verði fyrir-
fram tryggður.
Að sjálfsögðu eykur það enn á óvissuna, að
Hannihal og þeir félagar skuli hafa tekið upp
samvinnu við Framsókn um nefndarkjör á Al-
þingi. Enn sem komið er veit enginn, hvað út
úr þeirri samvinnu kann að koma, en óneitan-
lega virðist orðið þröngt um þá gömlu sósíal-
ista og völd þeirra innan verkalýðshreyfingar-
innar í hættu.
Almenningur virðist gera sér Ijóst, að nauð-
synlegt sé að skerða lífskjörin, a. m. k. í bili.
Hin mikla hækkun á landbúnaðarvörum fyrir
skömmu kom því mjög á óvart og snerti menn
illa. Að vísu játa allir, að landbúnaðurinn hafi
átt í vök að verjast um sinn, en þar rættist þó
furðanlega úr.
Sjávarútvegurinn á mjög í vök að verjast.
Mörg frystihúsanna hafa þegar stöðvast og hin
eiga við vaxandi rekstrarfjárskort að stríða.
Ástæðui’nar eru fyrst og fremst lægra mai’kaðs-
verð en búizt var við, en hins vegar hefur fisk-
verðið hækkað og allur tilkostnaður aukizt. Þá
hrást síldin. Og vii’ðist óhjákvænxilegt, að þjóð-
in hlaupi þar undir bagga. Útvegsmenn eru
komnir i greiðsluþrot og fráleitt, að það hjargi
nokkru, þótt skipin verði frá þeim tekin, enda
enginn til að laka við.
Urn iðnaðinn er J)að að segja, að vitaskuld
bætli síðasta gengisfelling hans hag og sömu-
leiðis mundi ný gcngisfelling koma honum til
góða. Höfuðvandamál lians nú er rekstrarfjár-
skorturinn, en þar er við ramrnan reip að
draga.
Loks er þess að geta, að svo hefur verið
þrengt að kostum verzlunarinnar, að meira
verður ekki frá henni tekið, enda eru verðlags-
ákvæði þau, sem nxi gilda i landinu, mjög
handahófskennd og sett án nokkuri’ar rann-
sóknar á di’eifingai’kostnaði og álagningarþörf
fyrirtækjanna.
Eins og fyrr er vikið að, virðist almenningi
ljóst, að óhjákvæmilegt ei', að lífskjörin verði
skert. Og almenningur mun sætta sig við það,
ef gripið verður nógu röggsamlega í taumana,
og það sem fyrst. Það er ekki eftir neinu að
bíða.