Frjáls verslun - 01.11.1971, Blaðsíða 43

útilokað, að hugsa um lyfjaút-
flutning héðan í náinni fram-
tíð.
FV: Er íslenzk lyfjaverzlun
í nógu nánum tengslum við
framleiðendur sérlyfja?
ST: Það er alltaf umdeilan-
legt. Framfarir eru gífurlega
örar, það koma fram tugir og
hundruð nýjunga á ári hverju.
Ég hef umboð fyrir marga
stóra framleiðendur, og yfirleitt
senda þeir okkur öll gögn jafn-
óðum og þau verða til, og hing-
að koma fulltrúar frá þeim ár-
lega eða oftar til þess að kynna
nýjungar. Það eitt, að kynna
nýjungar, og auka þekkingu í
samræmi við þær, krefst orðið
mikils starfs í fyrirtæki, sem
annast lyfjadreifingu. Og til
þess þarf sérmenntað starfs-
fólk, annað er útilokað, ef
nokkurt vit á að vera í þessu.
Eins og fyrr er getið tók
Oddur sonur Stefáns við rekstri
Laugavegs Apóteks, þegar Stef-
án lét af störfum apótekara
samkvæmt lögum um aldurs-
hámark. Það var 1963. Stefán
rekur með börnum sínum og
tengdabörnum verzlanirnar
Týli hf. og Oculus hf., sem
báðar eru í Austurstræti. Er
þó ekki allt talið á sviði verzl-
unar og viðskipta, því til er
hlutafélagið íslenzkar vátrygg-
ingar, sem annast tryggingu á
eignum og vörum fyrirtækj-
anna.
EFNAGERÐ
REYKJAVÍKUR HF.
FV: Á tímabili stundaðir þú
auk annars verulegan iðnrekst-
ur.
ST: Ég stofnaði Efnagerð
Reykjavíkur og rak hana fram
á síðasta áratug. Fleiri hluta-
félög voru stofnuð á sviði iðn-
aðar, öll tengd Efnagerðinni.
En nú er þetta ekki lengur á
minni könnu. Rekstur Efna-
gerðarinnar var að mörgu leyti
skemmtilegur, framleiðslan var
fjölbreytt, og þetta gekk yfir-
leitt vel.
FV: Þátttaka þín í iðnrekstri
leiddi m. a. til stofnunar Fé-
lags íslenzkra iðnrekenda?
ST: Ekki veit ég, hvort hægt
er að segja það beinlínis, Félag
íslenzkra iðnrekenda hefði
sjálfsagt verið stofnað án mín,
þótt ég væri, eiginlega af til-
viljun, verulega viðriðinn stofn-
unina. Það var þannig, að ég
var staddur á Akureyri, þegar
ég frétti af verkfallshótunum
í iðnaðinum og beinum aðgerð-
um í þá átt, og hálfgerðum
róstum innan þessa atvinnu-
vegar. Ég brá mér suður í
skyndi og kallaði saman fund
ýmissa iðnrekenda, á Hótel
Borg. Meining mín var sú, að
við gætum komið sameiginlega
fram gagnvart þessum aðgerð-
um, sem voru alvarlegs eðlis
fyrir flest iðnfyrirtækin á þeim
tíma. En upp úr þessum fundi
varð Félag íslenzkra iðnrek-
enda til. Þetta var árið 1933.
SALTVÍK Á KJALARNESI
FV: Nú hefur þú haft mörg-
um hnöppum að hneppa á sviði
atvinnulífsins. En samt hefur þú
haft tómstundir. Hvernig not-
aðir þú þær?
ST: Tómstundir, já. Það
hefur alltaf verið merkilega
drjúgur tími. Ef átt er við
það, hvort ég hafi stundað lax-
veiðar eða eitthvað þess háttar,
þá get ég að nokkru leyti svar-
að því játandi. Á tímabili
stundaði ég nokkuð laxveiðar
með Ágústi Ármann stórkaup-
manni og Herskind lyfjafræð-
ingi, sem lengi starfaði hjá mér,
og hafði umsjón með Efnagerð-
inni lengst af. Þeir eru báðir
látnir, og laxveiðarnar féllu
niður, þegar Ágúst dó langt
fyrir aldur fram. Hann kveikti
áhugann á sínum tíma, og það
var einhvern veginn þannig, að
áhuginn dofnaði um leið og fé-
þagsskapurinn var úr sögunni.
Ég hafði einnig á tímabili mik-
inn áhuga á Ijósmyndun og gaf
út póstkort. Og þá er upp talið
það sem venjulega er talað um
sem tómstundaáhugamál. En
það sem mest tók af tómstund-
unum, var hins vegar búskap-
urinn í Saltvík á Kjalarnesi.
Ég keypti þá jörð árið 1931,
þá var þar torfbær og túnskiki,
og jörðin kostaði 32 þúsund
krónur. I Saltvík byggði ég
upp smátt og smátt, og þegar
ég seldi 1964, voru þar þrjú
íbúðarhús, stór útihús og 70
hektara framræst land, mest
ræktað. Búskapurinn var ákaf-
lega skemmtilegur, ég fékk
áhuea á honum sem unglingur
á Akurevri og átti þar nokkrar
kindur. Því miður varð að selia
Saltvík 1964, eftir að ég hahði
verið dæmdur til að greiða
stórfé í slvsabætur vegna
barns, sem hrapaði í súrheys-
turni. Það var erfitt að varast,
því að ég hafði marebent á bær
hættur, sem því eru samfara,
að leika sér í þessum stóru hús-
um. En þetta var hryggilegt
slys og erfitt fyrir alla, sem
hlut áttu að máli. Reykjavíkur-
borg keypti jörðina, eins og
kunnugt er, kaupverðið var 4
milljónir, sem greiðist á löng-
um tíma. Það var ekki einu
sinni brunabótaverð húsanna,
svo að ekki reyndist búskapur-
inn í sjálfu sér gróðavegur. En
ég sé ekki eftir því, sem í hann
fór, langt frá því.
FV: En stundaðir þú aldrei
útgerð?
ST: Einu sinni kom ég ná-
lægt útgerð, en það var heldur
ekki meira. Ég fékk ekki góða
reynzlu af því. Og það er varla
við því að búast, að einn og
sami maðurinn sinni öllu, sem
kostur er á, hjá einni þjóð.
FRANCH MICHELSEN
ÚRSMIÐUR
LAUGAVEGI 39
REYKJAVÍK
FV 11 1971
43