Frjáls verslun - 01.02.1974, Blaðsíða 95

Ilm heima og geima
Sölumað'ar vildi skilnað frá
konu sinni. Lögfræðingurinn
bað hann að rökstyðja grun
sinn um að konan hefði ver-
ið honum ótrú.
— Jú, það er þannig, sagði
sölumaðurinn, að ég er mikið
á ferðalagi, reyndar alla, virka
daga. Ég reyni að sjálfsögðu
að bæta mér þetta upp um
helgar, þegar ég kem heim.
Ein’a sinni á sunnudagsmorgni,
þegar ástarlot okkar stóðu
sem hæst tók að braka dálítið í
rúminu. Gamla kerlingin, sem
býr í næstu íbúð lamdi í vegg-
inn og öskraði: „Hættið þess-
um djöfuls látum. Maður verð-
ur að minnsta kosti að fá frið
um helgar.“
— Hvað á Iitla systir þín
að heita, Kalli?
— Hann átti nú að heita
Jóhann, eftir frænda mínum.
En úr því að það varð stelpa,
þá á hún að heita Jóhún.
Oli, sem var sex ára hafði
fundið sér kærustu, sem var
kölluð Mæja. Þau höfð,u labb-
að niður í bæ og settust þar
á bekk, og dingluðu fótunum.
— Mæja?
— Já.
— Viltu giftast mér, þegar
ég verð stór?
Þegar læknirinn kom heim
til sín var allt á floti í kjall-
aranum. Hann hringdi strax í
pípulagningamann og bað
hann að koma á vettvang.
Píparinn kom og stoppaði lek-
ann á fimm mínútum. Því
næst rétti hann lækninum
1000 króna reikning.
— Þetta'er hreinasta ósvífni,
sagði læknirinn, Þetta er sama
sem 12000 krónur á tímann.
Ég er sérfræðingur í heila-
skurðaðgerðum og fæ ekkert
á við þetta kaup.
— Já, ég veit það, sagði
píparinn. Ég fékk það ekki
heldur, þegar ég var heilasér-
fræðingur.
— Nei. Kemur alls ekki til
mala.
— Af 'hverju?
Vegna þess að heima hjá
mer giftumst við alltaf inn í
fjölskylduna. Mamma er gift
pabba, amma er gift afa og
svona er það út í gegn.
I' erðamaður frá Vesturlönd-
um kom inn í kaupfélags-
verzlun í Póllandi, þar sem
mynd af Kosygin hékk uppi
a vegg.
. betta verzlunarstjór-
inn, sp'urði ferðamaðurinn.
- Nei. Þetta er gjaldkerinn
okkar.
Hjálp, ég er að drukkna.
,— Andartak, ungfrú. Hvaða
númer af björgunarhring not-
ið þér annars?
Það var vandræðaástand á
Palla. Hann drakk, var á eftir
konum og hélt sig fjarri heim-
ilinu að næturlagi. Loks fékk
konan nóg og fór til læknis
að spyrja ráða.
Þessu má hæglega kippa
i lag. Farðu í snotran kjól,
lagaðu góðan mat og gefðu
honum dálítið í sta'upinu. Þá
kemstu áreiðanlega að raun
um, að heima er bezt.
Og nú fór hún að undirbúa
þetta dýrlega kvöld. Palli át
og drakk og bæði urðu dálítið
syfjuð, þegar líða tók á kvöld-
ið.
Um hjálffjögur leytið sagði
konan:
Jæja, Palli minn, Eigum
við nú ekki að hátta og hafa
það huggulegt.
— Jú, fjandinn hafi það.
Kerlingin verður hvort eð er
vitlaus, þegar ég kem heim.
Prófdómarinn brosti kunn-
uglega til nemandans, sem
greinilega var mjög taugaó-
styrkur, þegar hann gekk að
prófborðinu.

FV 2 1974
95