Frjáls verslun - 01.09.1975, Qupperneq 49

leiðréttingu og bæta mismun-
inn upp eftir á.
FV.: — Ber á því, að menn
trassi mjög að greiða iðgjöld^
af skyldutryggingum af öku-
tækjum sínum?
Gísli: — Þó að okkar fyrir-
tæki stundi ekki þessa tegund
trygginga nema í litlum mæli,
er mér kunnugt um, að al-
mennt hjá félögunum i þessari
ákveðnu grein eru vanskil
nokkuð áberandi og verða fé-
lögin oft að grípa til sérstakra
aðgerða, ef ekkert annað dug-
ar og fá lögreglu hreinlega í
lið með sér og fá númer tekin
af bílum, þar sem þeir standa,
ef öll önnur ráð hafa reynzt
árangurslaus. Lögum sam-
kvæmt er tryggingarfélagið á-
byrgt fyrir því tjóni, sem af
viðkomandi bifreið hlýzt, þó
svo að iðgjaldið sé í vanskilum.
Hækkun iðgjalda ökutækja-
trygginga hygg ég að hafi leitt
til þess, að menn kaupa ekki
húftryggingu á nýjar bifreiðir
í jafnríkum mæli og áður.
Eins er líka algengara en áður
að þessum tryggingum, séu
þær teknar á annað borð, sé
sagt upp þegar bíllinn er orð-
inn tveggja eða þriggja ára.
FV.: — Hlýzt oft mikil reki-
stefna vegna tjónauppgjöra og
er það algengt, að dómstólar
þurfi að kveða upp úr í ágrein-
ingsmálum tryggingarfélag-
anna og viðskiptavina þeirra?
Gísli: — Stundum leiðir ein-
hver tímabundin hugaræsing
til þess að menn fara í mál. Þó
er mjög lítið um þetta ef litið
er á heildina. Deilurnar standa
kannski fyrst og fremst um
fjárhæðir í slysamálum en
ekki hvort tryggingarfélagið sé
bótaskylt. Það héfur oftast
borgað þær bætur, sem það
telur rétt að til komi, en síðan
er það sá tryggði sem vill láta
á það reyna, hvort hann fái
sér dæmdar meiri bætur. Um
ökutækjatryggingar er það að
segja, að mjög oft rísa deilur
um sakarskiptingu manna. Við-
skiptamönnunum finnst starfs-
menn tryggingarfélaganna oft
vera í sæti dómarans, þegar
verið er að meta skiptingu
sakar í umferðarslysum. Þarna
finnst mér þörf mikilvægrar
breytingar og að stofnaður
verði í því skyni opinber dóm-
stóll til að annast afgreiðslu
þessara mála.
FV.: — Leggja tryggingarfé-
lögin nægilega áherzlu á að
koma í veg fyrir slys og tjón
með því að beita sér fyrir upp-
lýsinga- og áróðursstarfi fólki
til viðvörunar?
Gísli: — Það má sennilega
alltaf gera meira í fyrirbyggj-
andi starfi. Við hjá Trygginga-
miðstöðinni reynum að halda
uppi sem beztu eftirliti með
þeim tækjum og mannvirkjum
sem hjá okkur eru tryggð.
Þannig fara skoðunarmenn fé-
lagsins á vettvang, þegar skip
eru til viðgerðar og gera á
þeim athugun. Við höfum líka
dreift bókum um öryggisráð-
stafanir vegna eldhættu og
eldsvoða í skipum. Sjóslysa-
nefnd birtir nú orðið opinber-
lega niðurstöður af rannsókn-
um sínum. Það starf hennar
mun tvímælalaust hafa mikil
áhrif í framtíðinni og orka fyr-
irbyggjandi, þó að það taki
sinn tíma. Satt bezt að segja
hefur of lítið verið gert af þvi
að senda sjóslysamál fyrir
siglingadóm og oft hafa skip-
stjórnarmenn virzt sleppa bet-
ur en ökumenn við vægustu
umferðarlagabrot.
Eftirlitið í landi hjá okkur
er með þeim hætti, að við
sendum eftirlitsmann einu
sinni á ári á staði, þar sem á-
hætta er mest. Opinberar
stofnanir eins og öryggiseftir-
lit rikisins, rafmagnseftirlit og
brunamálastofnun vinna mjög
þarft verk og við þær stofnanir
höfum við gott samstarf.
Fyrstu árin eftir stofnun
Tryggingamiðstöðvarinnar
leið vart sú stórhátíð ársins,
að við fulltrúar félagsins vær-
um ekki að heiman að kanna
tjón af völdum stórbruna. En
með sameinuðu átaki stjórn-
enda fyrirtækjanna, tilkomu
brunamálastofnunarinnar og
eftirliti af hálfu félagsins hef-
ur ástandið gjörbreytzt. Bruna-
tryggingarfélögin greiða á-
kveðinn hluta af iðgjöldum
sínum til starfsemi brunamála-
stofnunar og hún hefur m. a.
beitt sér fyrir því að keyptir
hafa verið slökkvibílar til ým-
issa byggðarlaga, þar sem slík
tæki voru ekki fyrir áður. Af
þeim er mikið öryggi, þó að
sums staðar áður fyrr 'hafi
Gísli
Marinósson
sölustjóri
Líftrygg-
ingamið-
stöðvar-
innar
ásamt
íþróttaliði
starfsmanna
fyrir-
tækisins.
FV 9 1975
49