Morgunblaðið - 09.02.2001, Side 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2001 47
„Ég hlakka til að sjá þig, darling, I
love you.“ Það eru örfáir dagar síðan
við Helga föðursystir mín eða „tanta“
eins og ég kallaði hana töluðum sam-
an. Alltaf var kveðjan eins, einlæg og
hlý, svolítið amerísk en samt alíslensk
því hugur hennar var ætíð íslenskari
en minn. Hún var hress og við hlökk-
uðum báðar til að hittast í Flórída í
febrúar. Kominn tími til, það eru ára-
tugir frá því að ung og saklaus ferm-
ingardama eyddi ævintýralegu sumri
í Flórída, umvafin vernd „töntu“ og
Mac. Það var sumt sem ekki mátti,
aldrei tala við ókunnuga, ekki of mikla
sól því hún var alltaf að passa mig fyr-
ir Helga bróður sinn, þetta var ynd-
islegur tími. Förin til Flórída verður
farin, en Helgu hitti ég ekki. Ég varð
of sein, hún drakk kvöldkaffið með
Fanneyju systur sinni eins og þær
höfðu gert í nær hálfa öld, kvöddust
en „tanta“ komst aldrei í rúmið sitt.
Hún fékk ósk sína uppfyllta að fá að
kveðja þennan heim heima hjá sér, án
fyrirhafnar eða vandræða, hitta Mac
sinn, sjá hann aftur!
Helga „tanta“ var ættuð úr
HELGA
EYSTEINSDÓTTIR
MACGREGOR
✝ Helga Eysteins-dóttir MacGre-
gor var fædd í Hafn-
arfirði 24. júlí 1921.
Hún lést í Jackson-
ville, Flórída, 3.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Matthildur
Helgadóttir frá Flat-
eyri við Önundar-
fjörð, f. 15.9. 1886, d.
11.6. 1959 og Ey-
steinn Jakobsson frá
Hraunsholti í Garða-
bæ, f. 31.8. 1891, d.
21.2. 1981. Alsystkini hennar eru
Fanney, f. 25.5. 1924, búsett í
Jacksonville, Flórída, eiginmaður
hennar er Harold O’Neal og
Helgi, f. 30.5. 1925, búsettur í
Reykjavík, eiginkona hans er
Kristín Jónsdóttir. Auk þess átti
hún fimm hálfsystkini.
Helga giftist Lester E. Mac-
Gregor árið 1955 í Bandaríkjun-
um. Hann lést 1994. Þau voru
barnlaus og bjuggu lengst af í
Jacksonville, Flórída.
Helga verður jarðsett í Jack-
sonville, Flórída, í dag, við hlið
eiginmanns síns.
Hraunsholti í Garðabæ
og því gleymdi hún aldr-
ei. Hún fluttist vestur
um haf fyrir um hálfri
öld. Reykjavík var þá
lítið þorp þar sem allir
þekktu alla og „ægilega
gaman að ganga rúnt-
inn“. Þegar „tanta“ kom
öðru hvoru til landsins
voru það ekki fallegu
firðirnir eða háu fjöllin
sem heilluðu mest,
miklu frekar gamlir vin-
ir og ættingjar.
„Manstu ekki eftir
henni, bjó þarna og þarna?“ Í síðustu
heimsókn „töntu“ kom betur í ljós að
gömlu vinirnir voru að týna tölunni,
Reykjavík var allt önnur en áður var,
„það þekkir enginn neinn“, sagði hún.
En ættingjarnir voru hér, og hún
naut þess að fylgjast með þeim, sér-
lega þar sem henni auðnaðist ekki sú
gæfa að eignast sín eigin börn. Stolt-
ust var hún af nöfnu sinni, sem ætíð
var henni svo góð.
Við öll eigum góðar minningar um
„töntu“, hún var hlý, góð og vildi svo
vel.
Helga „tanta“ giftist góðum manni,
Lester E. MacGregor, sem reyndist
henni vel. Hann dó fyrir sex árum, líf
hennar breyttist mikið við það. En
hún hafði Fanneyju systur og hennar
fjölskyldu sem sannarlega hafa
reynst henni vel. Þær systur hafa bú-
ið í Jacksonville í Flórída, í húsum
beint á móti hvor annarri í tæpa hálfa
öld. Það liggur við að þar sem önnur
var þar hafi hin verið. Samband
þeirra var einstakt, líf þeirra samofið
á þann hátt að önnur vildi ætíð vita af
hinni. Ekki voru þær kannski alltaf
sammála enda ólíkar manneskjur
þótt systur væru, en virðing þeirra
hvor fyrir annarri leiddi einatt til nið-
urstöðu sem sátt var um.
Þótt söknuður okkar sé mikill er
missir Fanneyjar mestur, systurinn-
ar og vinkonunnar góðu. Megi góður
guð blessa Fanneyju og fjölskyldu
hennar svo og ástvini alla.
Sigurður Elí, sonur minn, mun
fylgja þér í dag í Jacksonville, en end-
urfundir okkar verða að bíða betri
tíma, þótt við höfum verið farnar að
telja dagana.
Hvíl í friði, elsku „tanta“ „I love
you.“
Guðleif Helgadóttir.
Nú þegar bróðir
minn er kvaddur
verður mér mikið
hugsað til þeirra
skemmtilegu ára þegar nútíminn
knúði á dyr og sveitirnar fóru að
njóta útvarps, heimaraflýsingar,
sveitasíma og margs konar véla-
mennsku smátt og smátt. Grímur
fór ungur að vinna á viðtækjaverk-
stæði útvarpsins og náði slíkri
færni í útvarpsvirkjun að hér-
aðsbúar leituðu til hans með biluðu
tækin um langt skeið. Ég man eftir
að menn komu sunnan úr Dölum
og utan úr eyjum, stundum tveir í
einu, og gistu, og þetta var mikill
gleðskapur fyrir okkur hin. Á
stríðsárunum komu vindrafstöðvar
á markað og Grímur náði fljótt í
eina slíka. Hann lagði leiðslurnar
fyrir þennan lága straum og hjálp-
aði nágrönnum með það líka. Svo
var endalaus vinna að halda þess-
um ljósgjöfum gangandi; vefja upp
brunnin anker og útvega nýja
spaða ef ekki var hægt að spengja
þá brotnu og eins var snúnings-
samt að halda bensínrokkunum
gangandi sem urðu fljótt nokkuð
algengir.
Árið 1942 var fyrsti kaupfélags-
bíllinn keyptur og Grímur var bíl-
stjóri á honum í nokkur ár, og mig
minnir í viðlögum nokkuð lengur.
Það var erilsamt þegar hann var
farinn að búa. Það kom annar
vörubíll í sveitina um sama leyti,
sem Jens Guðmundsson, síðar
skólastjóri á Reykhólum, keypti, og
þvílík hátíð með vegavinnu, vöru-
flutninga og fólksflutninga því það
leiðst í nokkur ár að flytja fólk á
palli. Þeir höfðu „grindur“ úr sléttu
járni um pallinn og svo voru spýtur
lagðar þvert um og giltu sem bekk-
ir, svo var hægt að tjalda „pluser-
ingu“ yfir í leiðindaveðri. Það var
allt í einu orðinn leikur að komast
til kirkju og á böll, meira að segja í
Dali og á Strandir. Og þessi flutn-
GRÍMUR
ARNÓRSSON
✝ Grímur Arnórs-son fæddist á
Tindum í Geiradal í A-
Barðastrandarsýslu
hinn 26. apríl 1919.
Hann lést í Króks-
fjarðarnesi 23. janúar
síðastliðinn og fór út-
för hans fram frá
Reykhólakirkju 3.
febrúar.
ingamáti bjargaði vest-
anfólki á lýðveldishá-
tíðinni 1944. Þá var
Jens þar og flutti okk-
ur í bæinn um nóttina.
Á þessum árum var
skógerð úr bílslöngum
mikið stunduð og
Grímur tók þátt í því.
Einar bróðir, sem er
mikill völundur, vann
heima öll unglingsárin
og til hans og þeirra
beggja var mikið leitað
með bilaða hluti og
dollur til viðgerðar.
Það er aldrei talinn
saman sá tími sem fer í svona þjón-
ustu en hann er ótrúlega mikill.
Þegar farið var að smíða olíu-
kyndingu í almennar eldavélar
keypti Grímur slíka og þegar
möguleikar urðu að fá stórvirkar
vélar til jarðræktar var stofnað
ræktunarsamband. Grímur var
driffjöðrin í því og var það mjög
tímafrekt og óeigingjarnt starf sem
þar var innt af hendi. Þegar sam-
veiturafmagn kom fyrst í okkar
byggðir var það frá Þverárvirkjun,
línan var lögð suður Tröllatungu-
heiði. Það var ófullnægjandi orka
og línan bilanagjörn. Grímur var
umsjónarmaður veitunnar í mörg
ár og var það mjög ónæðissamt og
erfitt að brjótast úti í verstu veðr-
um þegar bilanir urðu. Þegar
sveitalífið fór að taka þessum öru
breytingum var það fjölhæfnin sem
gilti. Og mesta gæfa hvers byggð-
arlags að eiga menn eins og Grím
sem ekki var einungis handlaginn
heldur töluglöggur og bókhaldsfær
í besta lagi. Þegar kvatt er sannast
enn að það er mest virði sem hægt
er að gera öðrum til góðs.
Bjargey Arnórsdóttir.
Elsku afi, það er undarlegt til
þess að hugsa að þú hafir nú kvatt
þennan heim. Á slíkum stundum
fer margt í gegnum hugann og við
horfum á allar þær stundir sem við
megum þakka fyrir frá liðinni tíð.
Litla dóttir mín, hún Hildur Björk,
var að raða saman litríkum plast-
perlum á spjald svo þær mynduðu
marglitan kross. Hún bað mig að
bræða þær saman og fara svo með
krossinn vestur til þín og leggja
hann hjá þér. Fyrir mér er þessi
athöfn hennar dálítið táknræn því
þannig finnst mér nú einmitt hafa
raðast saman marglitar minninga-
perlur í huga mínum, í mynd sem
ég get alltaf horft á með vænt-
umþykju og virðingu – mynd af
góðum afa. Með kæru þakklæti.
Arndís Lilja.
Elsku amma mín.
Nú ertu farin, þú ert
komin á friðsælan stað
hjá guði, og ég veit að
þér líður vel.
Það er samt erfitt að vita til þess
að þú sért dáin, en þú varst búin að
vera veik svo lengi og líða svo illa.
Elsku amma, ég á eftir að sakna
þín mjög, en í huga mínum og
hjarta mun ég geyma yndislegar
minningar um þig.
Þú varst svo góð og kenndir mér
svo margt og það var alltaf svo
gaman þegar þú sagðir mér bibl-
íusögur þegar ég var lítil.
Ég þakka guði fyrir að hafa feng-
ið að kveðja þig þegar ég kom norð-
ur til þín helgina áður en þú yf-
irgafst þennan heim.
En það var svo erfitt að horfa upp
ÍSÓL
KARLSDÓTTIR
✝ Ísól Karlsdóttirfæddist í Garði í
Ólafsfirði 17. ágúst
1917. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hornbrekku í Ólafs-
firði 2. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Ólafsfjarðarkirkju 8.
febrúar.
á þig kveljast svona,
þú varst samt svo frið-
sæl, ánægð og falleg
og reyndir að brosa og
sagðir mér að brosa í
gegnum tárin.
Ég er svo ánægð að
hafa fengið að eyða
smátíma hjá þér, halda
í höndina þína, kyssa
þig og segja við þig að
ég elskaði þig amma
og það var það síðasta
sem ég sagði við þegar
ég kvaddi þig því að ég
vissi að ekki væru
margir dagar eftir. Ég
veit að þér líður vel núna, þú ert
komin á öruggan stað og getur
fylgst með okkur öllum frá himnum.
Elsku amma, takk fyrir allar
stundirnar og allan þann tíma sem
þú gafst mér, ég mun segja henni
Maríu Mist mikið frá þér, hún er
svo lítil núna og skilur ekki en hún
var heppin að fá að kynnast þér smá
og ég á svo fallegar myndir af ykk-
ur saman sem ég mun varðveita vel.
Elsku afi minn, ég vil votta þér
samúð mína og ég veit að þetta er
erfitt, en við vitum bæði að henni
líður svo vel núna.
Elsku amma, mig langar að fá að
kveðja þig með smáljóði sem þú
kenndir mér þegar ég var fimm ára.
Þú skrifaðir það á blað handa mér
svo ég myndi muna það og geymi ég
það enn og mun ávallt gera.
Ég elska þig amma og þú munt
ávallt vera í huga mínum og hjarta.
Símstöðin er opin
og línan lögð nú er
lögð af himni niður
ofan á jörðu hér
aldrei lokast þessi
undrastöðin kær.
Aðeins nota bæn og trú og sambandið
þú færð,
bænasíminn upp til himins hringja kann
helgir lífsins straumar berast gegnum
hann
faðir vor hann lagði fyrir börnin sín.
Flýt þér að hringja í númer guðs
svo frelsist sálin þín.
(H.Ó.)
Þín dótturdóttir,
Jóhanna Lúvísa Reynisdóttir.
Elsku amma.
Nú hefur þú yfirgefið þetta jarð-
líf. Það tók nokkuð á fyrir þig en
loksins sofnaðir þú svefninum langa,
eins og þú trúðir svo innilega á. Ég
vona að eftir alla þessa baráttu sofir
þú vært og dreymi vel. Ég er svo
glöð fyrir þína hönd, því nú er allt
svo fallegt og gott.
Amma mín var engin venjuleg
kona. Hún var listakona og skáld-
kona, örgeðja en viðkvæm og átti
sér marga drauma sem hún gat ekki
alltaf látið rætast.
Ég minnist allra jóla- og afmælis-
gjafanna, útprjónaðar peysur, vett-
lingar og húfur í stíl, alltaf eitthvað
hannað af henni. Hún saumaði mik-
ið á sig og sína. Sótti allskonar nám-
skeið í keramik- og glermálun og
þannig mætti lengi telja. Allt sem
hún hefur afkastað í gegnum ævina
er með ólíkindum. Meira að segja
síðustu árin hennar, þegar hún var
orðin mjög sjóndöpur, prjónaði hún
ýmislegt til að gefa barnabarna-
börnunum. Amma gaf út þrjár bæk-
ur og eftir hana liggja ótal handrit,
ljóð og sálmar.
Hún eignaðist sex börn, þrjú með
fyrri manni sínum, Karli Sigtryggs-
syni, móðurafa mínum, og þrjú með
Sigurði afa en frumburð sinn misstu
þau aðeins fárra daga gamlan. Sjálf
hef ég verið minnt á hversu dýrmæt
gjöf það er að eignast barn. Ég
reyni stundum að gera mér í hug-
arlund hversu mikil sorg það hefur
verið fyrir ömmu og Sigurð afa að
missa litla fallega drenginn sinn.
Það var sama sorgin þá og það er í
dag, nema að þau töluðu aldrei um
það. Minning hans hefur þó alltaf
lifað með þeim.
Elsku amma, ég mun alltaf
geyma minningu þína í hjarta mínu.
Fallega háa ennið, brosið og hlát-
urinn. Ég man þegar ég var hjá
ykkur afa sumarið sem ég varð
sextán ára. Fyrst þegar ég kom
varst þú í Hveragerði og afi eldaði á
hverju kvöldi handa mér. Svo komst
þú og þið skiptust á að dekra við
mig. Dag einn eftir vinnu beið
amma eftir mér í bílnum sínum en
nokkrum metrum frá beið afi í sín-
um bíl. Ungfrúin átti ekki að þurfa
að ganga heim. Átján árum síðar
man ég ennþá þessa gleðitilfinn-
ingu. Það eru forréttindi að eiga
svona góða ömmu og afa. Ég minn-
ist þess líka þegar við amma fórum í
söluferð með bókina hennar „Vakna
þú, sem sefur“ og nokkra glermuni
sem hún hafði málað. Þetta var æv-
intýraferð. Amma leyfði mér að
keyra og það var í fyrsta sinn sem
ég keyrði fyrir „Múlann“ enda ný-
komin með bílpróf. Ferðin gekk vel
hjá okkur og dagurinn hafði komið
vel út.
Elsku amma, ég kveð þig með
virðingu. Hvíl í friði.
Ég kvíði ekki degi,
því Drottinn er hér,
daglega mun hann
vaka yfir mér,
varðveita og blessa
allt, sem ég á.
Aldrei hann víkur
steinsnar mér frá.
Hann einn getur huggað,
hann einn getur grætt,
hann einn getur skilið,
þá hjartað er mætt,
leitt út úr myrkri
í ljósið hjá sér.
Hve ljúft er, minn Jesú,
að tilheyra þér.
(Ísól Karlsdóttir.)
Þín dótturdóttir,
Rósa.
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina